Κατεβήκαμε κι εμείς τις προάλλες Θεσσαλονίκη και είπαμε να επισκεφτούμε το τοπ οφ δε τοπ αξιοθέατο αυτήν τη στιγμή της συμπρωτεύουσας: το μετρό (ή, αλλιώς, το μέχρι πρότινος εθνικό μας αστείο).
Το πήραμε από τον Σταθμό Δημοκρατίας. Καμιά δεκαριά εκδοτήρια, σωστά δούλευε μόνο το ένα, το οποίο είχε ουρά δεκαπέντε άτομα, και καναδυό ακόμα δούλευαν και δεν δούλευαν, σου έβγαζαν εισιτήριο με τη δέκατη, ξέρω γω, προσπάθεια. Κοντολογίς, τόση ώρα που φάγαμε για να βγάλουμε εισιτήριο θα είχαμε φτάσει εκεί που θέλαμε να πάμε.
Κατεβήκαμε στην αποβάθρα. Μου έκανε πολύ θετική εντύπωση που η αποβάθρα διέθετε πόρτες, οι οποίες άνοιγαν όταν έφτανε ο συρμός και όταν άνοιγαν και εκείνες οι πόρτες. Απολύτως ασφαλές και κανένα κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. (Σκέφτηκα βέβαια ότι επειδή είμαστε στην Ελλάδα θα χαλάσει καμιά μέρα ο συγχρονισμός και δεν θα ανοίγουν στο ίδιο σημείο οι πόρτες της αποβάθρας και οι πόρτες του συρμού).
Μετρό έφτανε κάθε τέσσερα περίπου λεπτά, πάντα στην ώρα του. Όλα δούλευαν ρολόι, κόσμος αρκετός, ακόμα και μεγάλης ηλικίας άνθρωποι.
Μιας και δεν υπάρχει οδηγός, καθίσαμε μπροστά μπροστά και απολαμβάναμε τη διαδρομή κοιτάζοντας το τούνελ. Εκμεταλλεύτηκα την προνομιούχα θέση μας και έβαλα ανάμεσα στις θέσεις το καρότσι του παιδιού, εφόσον από εκεί δεν θα περνούσε κανένας. Τότε ήρθε μια υπάλληλος και μου είπε ότι εκείνο το μέρος πρέπει να είναι άδειο σε περίπτωση που υπάρξει πρόβλημα με τη μηχανή. Μου υπέδειξε σε ποιο σημείο να βάλω το καρότσι και πώς να το δέσω. Πολύ μου άρεσε όλο αυτό.
Στον Σταθμό Αγίας Σοφίας δεν δούλευε κανένα εκδοτήριο. Μπαινοέβγαιναν όλοι δωρεάν. Ζήτω.
Αισθητικά πάντως περίμενα κάτι παραπάνω. Όλα βέβαια καινούργια και προς το παρόν καθαρά, αλλά για ένα μετρό που ξεκίνησε να κατασκευάζεται τη δεκαετία του ’70 ε μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο. Και τα αρχαία θα μπορούσαν να αναδειχτούν κάπως αλλιώς. Είχαν ενδιαφέρον βέβαια, αλλά ένιωσα να λείπει κάτι.
Την επόμενη μέρα ήμασταν στο Cosmos με το αυτοκίνητο και αποφασίσαμε να συναντήσουμε κάτι φίλους στη Βούλγαρη – θα έφταναν με το μετρό από το κέντρο, οπότε βρεθήκαμε σε ελάχιστη ώρα. Προέκυψε όμως ένα άλλο πρόβλημα: δεν υπήρχε πουθενά πάρκινγκ. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει πρόβλεψη για θέσεις στάθμευσης κοντά στις στάσεις του μετρό – δεν έχω ιδέα πού παρκάρουν αυτοί που θέλουν να συνδυάσουν αυτοκίνητο και μετρό.
Γενικά, δεν ξέρω κατά πόσο είναι βολική η συγκεκριμένη διαδρομή και πώς μπορεί κάποιος να εξυπηρετηθεί με το μετρό σε τακτική βάση. Η γραμμή είναι σχετικά μικρή, καλύπτει ουσιαστικά κέντρο. Εκτός αυτού, η μια στάση δεν απέχει πολύ από την άλλη, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να αναπτύξει το μετρό μεγάλη ταχύτητα. Η αλήθεια είναι ότι είναι πιο άνετο από το λεωφορείο, αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως βολικότερο από άποψη εξοικονόμησης χρόνου.
Ας περιμένουμε τώρα σε καμιά 50ριά χρόνια και τις υπόλοιπες γραμμές!