Της Δήμητρας Κουρίδου
Αναζητώντας μέρη οργανωμένων δραστηριοτήτων στην απλοϊκή πόλη μας δυστυχώς θα απογοητευτούμε. Ζούμε και δραστηριοποιούμαστε σε μια πόλη που μας προσφέρει άφθονο πράσινο. Κι όμως, για λόγους που εμείς οι πολίτες της δεν μπορούμε να καταλάβουμε, δεν τα εκμεταλλευόμαστε όπως θα θέλαμε ή -καλύτερα- όπως μας είχαν υποσχεθεί.
Όσες φορές κι αν περνάω από το στρατόπεδο του Παπαλουκά με το αυτοκίνητο με πιάνει το παράπονο. Ένας τόσο μεγάλος χώρος μέσα στα δέντρα και με τόσο εύκολη πρόσβαση να μένει ανεκμετάλλευτος. Πόσες φορές σε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς δεν μοιραστήκαμε ιδέες για την αξιοποίησή του. Από ευφάνταστα θεματικά πάρκα ως απλά πάρκα δραστηριοτήτων για μικρούς και μεγάλους. Και μέσα σε όλες αυτές τις ιδέες πάντα υπάρχει και η προοπτική να έρθουν έσοδα, για αρχή ώστε να συντηρείται η φροντίδα του χώρου κι αργότερα ως έξτρα κέρδος.
Από τον Μάρτιο κι έπειτα η ανάγκη για εξωτερικές δραστηριότητες μεγαλώνει, στον χώρο λοιπόν του στρατοπέδου θα μπορούσε να υπάρχει ένα υπαίθριο γυμναστήριο με τα βασικά όργανα. (Ας μη βιαστούμε να πούμε ότι θα κλαπούν, γιατί σε πολλές πόλεις της Ελλάδας λειτουργούν χρόνια τώρα). Προχωρώντας ακόμη πιο βαθιά και λίγο απομακρυσμένα από την είσοδο, θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια υπαίθρια πίστα skate (πίστα τροχοσανίδας) και πίστα για ποδήλατα BMX.
Το ένα από τα κτίρια θα μπορούσε να διατεθεί για να λειτουργήσει ως κυλικείο. Μέσα σε αυτό θα μπορούσαν επίσης να λαμβάνουν δράσεις, όπως ζωγραφική, σκάκι, κατασκευές για παιδιά, που θα έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα και στον ίδιο χώρο να εκθέτουν τα έργα τους (προσέλευση κόσμου-κατανάλωση κυλικείου). Εννοείται πως έξω από αυτό θα υπάρχουν τραπεζάκια και παγκάκια για να κάθεται ο κόσμος να απολαμβάνει το ρόφημά του. Εκεί μπροστά είναι και ο ιδανικός χώρος για μια παιδική χαρά ώστε να υπάρχει και η επίβλεψη από τους γονείς.
Με τον ίδιο εκπαιδευτικό χαρακτήρα, στην πλευρά που υπάρχει νερό θα μπορούσαν τα παιδιά να δημιουργήσουν έναν λαχανόκηπο. Από την αρχή της δημιουργίας του μέχρι να συλλέξουν τα πρώτα τους προϊόντα. Και μια καλοδιατηρημένη και καθαρή μικρή τεχνητή λίμνη με πάπιες και κύκνους θα έδινε έναν πιο δροσερό χαρακτήρα στον χώρο. Ποιος δεν θυμάται ως παιδί το τάισμα στις πάπιες στην κοιλάδα και στον Αϊ-Γιάννη;
Για παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας θα μπορούσε κάποιος εκπαιδευτής να τους παρακινήσει να ζωγραφίσουν στα κτίρια γκράφιτι ώστε να υπάρχουν κοινωνικά και οικολογικά θέματα αποτυπωμένα στους ξεθωριασμένους από τον χρόνο τοίχους τους.
Μια μικρή εξέδρα προς το τελείωμα του στρατοπέδου ίσως για μικρές συναυλίες ή ακόμη και παιδικές παραστάσεις το καλοκαίρι – πόσο διαφορετική έξοδος θα ήταν; Και οι ιδέες αμέτρητες. Μπορούμε να παραθέσουμε και πιο πολύπλοκες. Όπως θεματικές γωνίες στον χώρο. Εμπνεόμενοι από μεγάλα πάρκα του εξωτερικού (βλέπε Χωριό του Αστερίξ στο Παρίσι) να δημιουργήσουμε τη γειτονιά του Καραγκιόζη. Να γνωρίσουν και τα παιδιά τον ήρωα και την οικογένειά του. Όμορφα βαμμένες κατασκευές που να θυμίζουν την εποχή που «ζούσε» ο Καραγκιόζης.
Να δώσουμε μορφή στους ήρωες του Αισώπου. Δημιουργία ενός λόφου με τους μύθους του. Για τον κάθε μύθο λοιπόν να υπάρχουν τα συγκεκριμένα ζωάκια και να τον αφηγούνται. Να μπορούν να συμμετέχουν τα παιδιά και να παίζουν, ίσως να υπάρχουν μάσκες από τον κάθε μύθο και να στήνεται μια μικρή παράσταση. Πόση πλάκα θα έχει για τα παιδιά να αναπαριστούν τον μύθο του ψεύτη βοσκού; Ή του τζίτζικα και του μέρμηγκα;
Ακόμη και τον χειμώνα μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε και να το ετοιμάσουμε ως χριστουγεννιάτικο προορισμό. Η Χριστουγεννιάτικη Παραμυθούπολη των Σερρών θα μπορούσε να αγκαλιάσει μικρούς και μεγάλους και να τους ταξιδέψει σε χριστουγεννιάτικα παραμύθια από όλο τον κόσμο. Όπως ο σάκος του Αϊ-Νικόλα από την Ολλανδία, η Σάντα Λουτσία στη Σουηδία, η Μπεφάνα από την Ιταλία και σίγουρα πολλά άλλα.
Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, οι ιδέες υπάρχουν. Θέλει προγραμματισμό και μεθοδικές κινήσεις και σίγουρα μια σύμπνοια πολλών φορέων από τους επαγγελματίες της πόλης και να θελήσουν να τρέξουν τα διαδικαστικά τα άτομα στις αρμόδιες θέσεις. Να μπορέσουν να αφιερώσουν χρόνο στην οργάνωση και υλοποίηση της αξιοποίησης τέτοιων χώρων. Και ίσως έτσι να γίνει η αρχή να εκμεταλλευτούμε και τον υπόλοιπο φυσικό πλούτο του τόπου μας, ώστε εμείς οι άνθρωποι του να έχουμε λόγους να μένουμε για διασκέδαση σε αυτόν, αλλά να προσελκύουμε και κόσμο από άλλα μέρη να τον γνωρίσουν.
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Ελευθεριάδου
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.63, Οκτώβριος 2023)
