Της Χρυσάνθης Ιακώβου
Όταν ήμαστε μικροί, μία από τις κλασικές ερωτήσεις –μεταξύ πολλών άλλων ανούσιων ερωτήσεων- που θέταμε ο ένας στον άλλον ήταν «ποια είναι η αγαπημένη σου εποχή;». Όλοι απαντούσαν μεμιάς το καλοκαίρι. Εγώ το ζύγιζα από εδώ, το ζύγιζα από εκεί, το μυαλό μου σκάλωνε στα παγωτά και απαντούσα κι εγώ το καλοκαίρι.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως το καλοκαίρι δεν είναι η αγαπημένη μου εποχή. Είναι ωραία η άδεια και οι διακοπές και τα μακροβούτια στα ελληνικά νησιά –και φυσικά πάντα τα παγωτά-, αλλά μαζί με αυτά είναι και η αποχαύνωση είναι και το άγχος να περάσεις ντε και καλά σούπερ είναι και η αναβολή των πάντων. Το καλοκαίρι σταματούν τα πάντα πλην της διάθεσης για καλοπέραση και όλα περιμένουν να ξαναρχίσουν το Σεπτέμβριο.
Και πλέον το καλοκαίρι δεν είναι καν οι ξέγνοιαστες μέρες στα νησιά και η ευλογημένη αλμύρα της ελληνικής θάλασσας, αλλά μάλλον οι φώτο στο instagram με τα κοκτέιλ στις βραδινές εξόδους και με τα μαυρισμένα πόδια που λιάζονται στις ξαπλώστρες με φόντο το κύμα. Ένας διαγωνισμός εντυπωσιασμού, πιο εξουθενωτικός και σκληρός και από τον ίδιο τον καλοκαιρινό καύσωνα.
Και μετά από αυτήν την κοπιαστική ασυδοσία του φαίνεσθαι φτάνει ο Σεπτέμβρης. Και ο Οκτώβρης. Τόσο γλυκοί και σιωπηλοί σαν το χρώμα των φθινοπωρινών δέντρων. Ξανακλεινόμαστε στα σπίτια μας, φοράμε τις ζακέτες μας και ξεχνάμε τα κοκτέιλ. Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να γίνουμε καλύτεροι στη δουλειά μας, ή ξαναριχνόμαστε εκ νέου στην αναζήτηση δουλειάς. Στέλνουμε βιογραφικά ή ξεκινάμε καινούργια πρότζεκτ. Βρίσκουμε ασχολίες για να γεμίσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας, αρχίζουμε καινούργιες δραστηριότητες. Γινόμαστε πιο παραγωγικοί, πιο δημιουργικοί, κι ας μην το καταλαβαίνουμε, πιο ευτυχισμένοι.
Και τι πειράζει αν το φθινόπωρο κουβαλάει παράλληλα και μια θλίψη; Δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι όλη την ώρα ούτε να βρισκόμαστε σε φάση μόνιμης διασκέδασης. Και δεν το χρειαζόμαστε κιόλας. Μια ενδοσκόπηση κάτω από ένα συννεφιασμένο φθινοπωρινό ουρανό είναι πολύ πιο χρήσιμη από την παραζάλη του χορού στα παραθαλάσσια μπαράκια.
Το φθινόπωρο μοιάζει με δεύτερη ευκαιρία. Η εποχή που μηδενίζεις και αρχίζεις από την αρχή. Που αποκτάς νέα όρεξη και νέες ευκαιρίες. Που θες να ανασκευάσεις ότι σε χάλασε τους προηγούμενους μήνες. Που θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Το φθινόπωρο είναι κάθε χρόνο το σημείο εκκίνησης σου. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και είναι τόσο ωραία η αίσθηση να τα αφήνεις όλα πίσω και να αρχίζεις από την αρχή. Ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει μερικές μπόρες και μερικούς συννεφιασμένους ουρανούς.
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ. 34)
