Ο αντίχειρας του δεξιού χεριού με δύναμη προσγειώνεται στο πλήκτρο της οθόνης. Πριν το μάτι προλάβει να συλλάβει την κίνησή του, ο άλλος αντίχειρας, του αριστερού χεριού, ανταγωνιστικά και με την ίδια δύναμη, πιέζει το επόμενο γράμμα της οθόνης. Η ταχύτητα με την οποία διαδέχεται το ένα πάτημα του πλήκτρου το άλλο είναι τέτοια που θα τη ζήλευε η ταχύτητα του ήχου ή του φωτός. Καμία σκέψη, καμία ηθική αναστολή. Εκπαιδευμένοι αντίχειρες χτυπούν με μανία τα πλήκτρα της οθόνης του κινητού η του λάπτοπ.
Η είδηση σκάει μέσω μιας ανάρτησης ή μιας φωτογραφίας και οι αντίχειρες αναλαμβάνουν υπηρεσία άμεσα. Το περιεχόμενο της είδησης παύει να έχει σημασία μπροστά στην ακατανίκητη λαχτάρα των δύο κυρίαρχων δακτύλων να ακουμπήσουν το ένα μετά το άλλο γράμμα, ώστε να σχηματιστούν οι οργισμένες λέξεις. Το νόημα των λέξεων πάντα το ίδιο, φορτισμένο με αδιανόητη αγριότητα. Σχεδόν ακούς τις λέξεις να ουρλιάζουν τόσο δυνατά που αυθόρμητα χαμηλώνεις τον ήχο των σκέψεων σου, φοβάσαι πως θα τις μαγαρίσουν. Στα σχόλια κυριαρχούν τα ανάθεμα, οι κατάρες, τα ουρλιαχτά των σκληρών λέξεων. Καμία σκέψη, καμία ηθική αναστολή. Οι δύο αντίχειρες έχουν από καιρό αποφασίσει την έκρηξή τους. Βαρύ φορτίο σηκώνουν τα γράμματα, καταδικασμένα και πονεμένα από την εχθρική εισβολή των δύο δακτύλων.
Με σφοδρότητα πιέζουν ανελέητα τα πλήκτρα της οθόνης, αγωνιώντας να ακουστεί η φασαρία των προσβλητικών λέξεών τους. Κυριεύουν με εχθρική διάθεση την οθόνη αφής, μα το άγγιγμά τους καμία καλοσύνη, καμία τρυφερότητα δεν κατέχει. Μεγάλο το κρίμα του βάρβαρου αγγίγματος. Ακόμα και η αυτόματη συμπλήρωση του έξυπνου πληκτρολογίου αδυνατεί να συγκρατήσει την ψυχρότητα και το μένος, την αδιανόητη αυτή οργή που κρατούν οι άκρες των δακτύλων.
Δύο αντίχειρες σε μόνιμη και αναίτια τις περισσότερες φορές αγριότητα, σε μόνιμο θυμό. Αιχμηρή αντίδραση απέναντι σε κάθε είδηση της καθημερινότητας, σε κάθε ανάρτηση, σε όποιο μέσω κοινωνικής δικτύωσης. Καλή ή κακή η είδηση, η ανάρτηση, η φωτογραφία, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Αρκεί ορισμένοι να αναδείξουν τη σκοτεινή πλευρά του χειρότερου εαυτού τους. Δύο αντίχειρες που είναι η προέκταση δύο χεριών, η συνέχεια ενός ανθρώπου που χωρίς καμία δεύτερη σκέψη προσβάλει και πληγώνει με τις λέξεις του.
Ένα πικρόχολο σχόλιο, όσο μικρό κι αν είναι, ποτέ δεν είναι αθώο. Συσσωρεύει μέσα του όλα εκείνα τα νοσηρά, χολώδη και σκοτεινά που με βία ξεσπούν πάνω σε ψυχές άλλων ανθρώπων. Που όσο κι αν λένε πως δεν τους ενοχλούν, πως τα προσπερνούν, πως έπαψαν να τους δίνουν αξία και σημασία, τους κομματιάζουν μέρα με τη μέρα. Αιχμηρές λεπίδες γίνονται οι λέξεις όταν οι αντίχειρες που τις σχηματίζουν είναι οπλισμένοι με απανθρωπιά και μίσος.
Στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης ή της ειλικρίνειας, όπως κομπάζουν ορισμένοι, καθημερινά στήνουν λαϊκά δικαστήρια μέσα από τις οθόνες αφής. Τα θυμωμένα πληκτρολόγια αναλαμβάνουν δράση. Και οι βάρβαρες λέξεις κατασπαράζουν καθετί που θα βρεθεί στο διάβα τους. Κρίμα για το βαρύ φορτίο των λέξεων.
Διαβάζω αδιανόητα σχόλια, εκφράσεις μίσους και κακίας, από κάποιους εναντίον άλλων. Ποιοι είναι οι κάποιοι αναρωτιέμαι και ποιοι οι άλλοι. Άνθρωποι όλοι, σκέφτομαι. «Ψόφος, να πάθεις καρκίνο», η πιο συχνή έκφραση μίσους που διαβάζουμε. Έχετε δει άνθρωπο να λιώνει από καρκίνο; Εγώ ναι και πονάω κάθε φορά που το θυμάμαι και κλαίω και προσεύχομαι. Δεν το χωράει η λογική μου, δεν το ανέχεται το μέσα μου. Τρομάζω με την ευκολία που ορισμένοι αναγκάζετε τις λέξεις να γίνουν σκουριασμένα μα αιχμηρά εργαλεία. Τις αναγκάζετε να πληγώσουν και να μαγαρίσουν την ανθρώπινη υπόσταση. Μερικές φορές μάλιστα ανεπανόρθωτα και με τον χειρότερο τρόπο, διαβρώνετε με το μίσος σας τις ψυχές ανθρώπων.
Έχετε αφήσει το χειρότερο κομμάτι του εαυτού σας να νικήσει και σαν ηλεκτρικό ρεύμα να φτάσει στις άκρες των δυο σας δακτύλων. Δύο αντίχειρες που μετατρέπουν τα γράμματα του πληκτρολογίου αφής σε πόνο.
Ένα θυμωμένο πληκτρολόγιο έγινε η ζωή σας. Μόνο αυτό έχετε τώρα που το σκέφτομαι. Σκληρή και αδυσώπητη μοναξιά έχει τελικά το μίσος. Ένα θυμωμένο πληκτρολόγιο σάς έχει απομείνει. Μοναδική σας συντροφιά και κρίμα σας. Μίζερη ζωή φτιάξατε, αβάσταχτη. Δεν αντέχεται. Πώς την αντέχετε; Κουράγιο, εγώ σας νοιάζομαι, εύχομαι να βρείτε τον δρόμο σας.
* Η Γεσθημανή Μπερμπέρη ειναι νοσηλεύτρια, συγγραφέας και τακτική αρθρογράφος του Ser-Free. Ζει και εργάζεται στις Σέρρες.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.63, Οκτώβριος 2023)
