Λατρεύω να κοιτάζω την πόλη που αγαπώ και ζω από το πιο ψηλό και όμορφο σημείο της. Αυτό της Ακρόπολης των Σερρών. Όσο την κοιτάζω πανοραμικά αρχίζουν να περνάνε σκέψεις, για το πώς ήταν η πόλη όταν ήμουν έφηβος, πώς είναι τώρα που είμαι πλέον ενήλικας, αλλά κυρίως πώς την ονειρευόμουν ότι θα μπορούσε να γίνει. Σκέφτομαι όλους αυτούς που πέρασαν από τη διοίκηση της πόλης. Αυτούς που πρόσφεραν έργο κάνοντας πράξη τις υποσχέσεις τους κι αυτούς που με ψεύτικες υποσχέσεις οδήγησαν την πόλη στην τελευταία θέση της χώρας σε ανάπτυξη, κάνοντας χιλιάδες οικογένειες και νέους να ψάχνουν αλλού την τύχη τους.
Αν όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρχε πιο σωστός σχεδιασμός και οι κατάλληλες κινήσεις από τους διοικούντες στην πόλη, σε συνδυασμό με μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών σε δράσεις, ίσως τα αποτελέσματα να ήταν διαφορετικά.
Αν λοιπόν στην πόλη μας είχαν γίνει έργα πνοής και ουσίας για τα επόμενα 100 χρόνια που θα τα απολάμβαναν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, τώρα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με τελείως διαφορετικά δεδομένα.
Επιγραμματικά αναφέρω κάποια από αυτά: ολοκληρωμένο το Κεντρικό Πάρκο, ένα πρότυπο αθλητικό κέντρο στον ΟΒΑ (λίγες πόλεις διαθέτουν τέτοιους χώρους), που θα τραβούσε τα βλέμματα όλων των Βαλκανίων, στρατόπεδα που θα τα είχαμε μετατρέψει σε θεματικά πάρκα, τις τρεις κοιλάδες μας σε καλή κατάσταση και κυρίως το στολίδι μας, αυτή των Αγ. Αναργύρων. Επίσης, πρότυπους χώρους διασκέδασης για τα παιδιά, ολοκληρωμένο δίκτυο ποδηλατόδρομων και τέλος νηπιαγωγεία και δημοτικά σε κτίρια με ασφάλεια και αξιοπρέπεια (όχι σε κοντέινερ και καταστήματα).
Αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι εδώ στο πιο ψηλό σημείο της πόλης. Η τελευταία σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι πως κάποτε ήμασταν η πόλη που δεν κοιμόταν ποτέ. Για να της δώσουμε ξανά τη χαμένη της λάμψη χρειάζεται καθημερινή ενασχόληση με τα κοινά, δραστηριοποίηση, σωστός σχεδιασμός, έντονο ενδιαφέρον σε συνδυασμό με ΟΡΑΜΑ. Να δώσουμε στις επόμενες και στις μεθεπόμενες γενιές μια πόλη όμορφη και ζηλευτή και να μη φτάσουμε πάλι να μιλάμε για πράγματα που λέγαμε και πριν από είκοσι χρόνια.
* Ο Δημήτρης Δεληγεώργης είναι ιδιωτικός υπάλληλος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.63)
