Γράφαμε τις προάλλες στο Ser-Free ότι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να «ανεβεί» ο νομός μας είναι να έρθει χρήμα (και κόσμος) από έξω. Εντελώς τυχαία έπεσα τις προάλλες πάνω στο εξής κείμενο που ανάρτησε ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Σαββίδης στο facebook: «Το ξενοδοχείο των Λουτρών Σιδηροκάστρου, το παλαιό συγκρότημα ή το νέο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα σύγχρονο κέντρο φιλοξενίας ψηφιακών νομάδων από όλον τον κόσμο. Πρόκειται για τη νέα “καυτή” τάση στον χώρο της εργασίας, οι οποίοι αυξάνονται συνεχώς και αρκετοί επιλέγουν την Ελλάδα». Τι είναι οι ψηφιακοί νομάδες: στις μέρες μας πλέον -και ειδικά μετά τις αλλαγές που έφερε ο κόβιντ στον τομέα της εργασίας- είναι πολλοί αυτοί που δεν χρειάζεται να πάνε σε ένα γραφείο για να εργαστούν, αλλά μπορούν να δουλεύουν από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αρκεί να έχουν καλό λάπτοπ και γρήγορο ίντερνετ. Πολλοί από αυτούς επιλέγουν να πηγαίνουν από μέρος σε μέρος, από χώρα σε χώρα, και να συνδυάζουν τη δουλειά τους με έναν πιο ενδιαφέροντα και ελεύθερο τρόπο ζωής. Εντάξει, στις Σέρρες είμαστε γενικά πίσω από τον ήλιο και δεν φροντίζουμε ούτε για τα αυτονόητα, αλλά φαντάσου τώρα να γινόταν το θαύμα και να φρόντιζαν κάποιοι να δημιουργηθούν στον νομό μας οι κατάλληλες συνθήκες που θα προσέλκυαν τους ψηφιακούς αυτούς νομάδες. Φανταστείτε -όχι, ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ- τι όφελος θα είχαμε σε οικονομικό, κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο. Φανταστείτε το εσείς, γιατί εγώ ούτε να το φανταστώ μπορώ.
Τις προάλλες ήμουν σε έναν γάμο και δυο νεαροί Σερραίοι μουσικοί έπαιζαν στην εκκλησία σαξόφωνο και κιθάρα. Τους πιάνω την κουβέντα, τα παιδιά σπουδάζουν Θεσσαλονίκη, όπου παράλληλα με τις σπουδές τους παίζουν σε μαγαζιά, και ανεβαίνουν και Σέρρες τακτικά για διάφορες επαγγελματικές δραστηριότητες σχετικές με τη μουσική. Τους ρωτάω τι θα κάνουν όταν πάρουν τα πτυχία τους, μου λένε σκέφτονται αν θα μείνουν Θεσσαλονίκη. «Αλλιώς θα γυρίσετε Σέρρες;» τους ρωτώ. Βάζουν και οι δύο τα γέλια. «Όχι Σέρρες. Εννοούμε αν θα μείνουμε Θεσσαλονίκη ή αν θα πάμε Αθήνα ή εξωτερικό». Σέρρες, η πόλη στην οποία δεν επιστρέφει κανείς ούτε για αστείο.
Την ίδια ακριβώς μέρα συναντώ νεαρό ζευγάρι, κάτω των είκοσι πέντε ετών και οι δύο. Ψιλοδουλεύουν εδώ, αλλά δεν είναι πολύ ευχαριστημένοι. «Δεν θέλουμε να μείνουμε στις Σέρρες. Σκεφτόμαστε να πάμε Ρόδο να μείνουμε μόνιμα». Δύο στα δύο, μεγάλη επιτυχία.
Εντάξει, επειδή είπα πολλά αρνητικά, πάρτε κι ένα θετικό. Ήμουν πρόσφατα σε ένα μαγαζί για να αγοράσω ρούχα. Όσο είμαι μέσα στο δοκιμαστήριο ακούω μια κυρία να μιλάει με την πωλήτρια και να λέει ότι μόλις διορίστηκε δασκάλα στις Σέρρες και πόσο της αρέσει η πόλη μας και τι ωραία που είναι και δεν συμμαζεύεται. Βιάζομαι να βγω από το δοκιμαστήριο, τη ρωτάω «Συγνώμη, αλλά από πού είστε;», «Από Θεσσαλονίκη» μου λέει. «Τι είναι αυτό που σας άρεσε τόσο στην πόλη μας;» ρωτώ, «Μα είναι πάρα πολύ ωραία. Όλα είναι κοντά, πας από μαγαζί σε μαγαζί και τελειώνεις κατευθείαν τις δουλειές σου. Και έχει τα πάντα, ό,τι χρειαστείς υπάρχει». Βέβαια μετά μου είπε ότι έχει μόνο δύο μήνες που ήρθε. Κακώς δεν πήρα το τηλέφωνό της να την πάρω να τη ρωτήσω σε έναν χρόνο αν της αρέσει ακόμα εδώ.
(Από τη στήλη «Κοίτα να δεις», Ser-Free, τ.64, Δεκέμβριος 2023)
