Ακόμα μια ιστορία κακοποίησης έφτασε –εντελώς ανώνυμα– στο mail του Ser-Free, στα πλαίσια του #project_gunaikes #pes_tin_istoria_sou: μια γυναίκα από τις Σέρρες τολμά να μοιραστεί μαζί μας όλα όσα έζησε δίπλα στον σύζυγό της.
“Η ιστορία μου ξεκινά πριν περίπου 10 χρόνια, εγώ 26 ετών κι εκείνος 32. Άνδρας όμορφος, έξυπνος, είχε μια καλή δουλειά, με διεκδίκησε και έτσι ξεκίνησε η σχέση μας. Γρήγορα μου έδειξε ότι στις αποφάσεις η συμμετοχή μου θα είναι μικρότερη. Εργαζόμουν εκείνη την περίοδο ως ιδιωτική υπάλληλος. Μου ζήτησε να μείνουμε μαζί στο σπίτι του πολύ γρήγορα. Μου ανέφερε ότι δεν χρειάζεται να δουλεύω για τόσο λίγα χρήματα και ότι εκείνος θα μπορέσει να μου προσφέρει ό,τι ονειρευόμουν. Δεν ήθελα όμως να σταματήσω τη δουλειά μου, ήθελα να έχω τα δικά μου χρήματα. Σιγά σιγά με έκανε να αποκοπώ από τις φίλες μου, καθώς σύμφωνα με εκείνον έπρεπε να του αφιερώνω περισσότερο χρόνο. Εκείνος είχε πάντα τον χρόνο να συναντά τους φίλους του και να κάνει ό,τι θέλει.
Μετά από έναν χρόνο έμεινα έγκυος, είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη και για αυτό με έπεισε να σταματήσω από τη δουλειά μου. Εκείνος στο διάστημα της εγκυμοσύνης είχε γίνει πιο νευρικός, μετρούσε τα χρήματα και έλεγε ότι δεν θα μας φτάσουν για τα έξοδα του σπιτιού, ενώ αναγκάστηκε να κάνει κάποιες δουλειές στο σπίτι, τις οποίες δεν μπορούσα να κάνω εγώ. Μόλις γέννησα το παιδί μας, εκείνος ήταν απών συνέχεια, δεν συμμετείχε πουθενά, σταμάτησε να μου μιλά και άρχισε να παραπονιέται για το φαγητό, τις δουλειές του σπιτιού, δεν του άρεσε τίποτα, νεύρα και γκρίνια. Δεν μου έδινε χρήματα καθόλου, δεν με άφηνε να πάω ούτε στο σούπερ μάρκετ. Εννοείται ότι αυτό το διάστημα δεν επέτρεπε στους γονείς μου να με βοηθούν με το μωρό, δεν τους ήθελε στο σπίτι.
«Δεν μου έδινε χρήματα καθόλου, δεν με άφηνε να πάω ούτε στο σούπερ μάρκετ»
Κλείστηκα στον εαυτό μου και προσπαθούσα να τον ευχαριστήσω, αλλά μάταια. Προσπαθούσα να του μιλήσω, αλλά μου έλεγε ότι είμαι υπερβολική, ότι δεν καταλαβαίνω ότι μόνο εκείνος παλεύει για να μη μας λείψει τίποτα. Με μείωνε συνέχεια. Άρχισε να με απειλεί ότι θα με χτυπήσει, ότι θα με διώξει από το σπίτι και ότι θα πάρει και το παιδί, γιατί δεν είμαι ικανή να το μεγαλώσω μόνη μου. Ένα βράδυ επέστρεψε από τη δουλειά πολύ άκεφος, τον ρώτησα τι έχει… Ξεκίνησε να φωνάζει, να με βρίζει και τότε ήταν η πρώτη φορά που με χτύπησε… Λίγο αργότερα, όταν είδε αίματα στο πρόσωπό μου, άρχισε να φροντίζει την πληγή μου και μου ζήτησε συγνώμη, μου είπε ότι με αγαπά και ότι δεν θα το ξανακάνει.
Όντως για τους επόμενους μήνες τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Όμως εγώ δεν ήμουν η ίδια, φοβόμουν, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να μην τον νευριάσει κάτι. Σκέφτηκα να ρωτήσω κάποιον ειδικό, ένιωθα ένοχη για αυτό που συνέβαινε… Τηλεφώνησα στο 15900, το οποίο με ενημέρωσε ότι υπάρχει το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών στην πόλη μας που μπορεί να με βοηθήσει. Πήρα τηλέφωνο και έκλεισα το πρώτο μου ραντεβού. Με ενημέρωσαν ότι υπάρχουν ξενώνες φιλοξενίας, ότι μπορώ να ενημερωθώ για τα δικαιώματα μου, αλλά και να υποστηριχτώ εργασιακά και ψυχολογικά. Ξεκίνησα συναντήσεις με την ψυχολόγο. Άρχισα να νιώθω καλύτερα, αλλά συνέχισα να φοβάμαι… Πώς να του πω ότι θέλω να δουλέψω; Πώς να του πω ότι δεν τον αγαπάω πια; Ότι τον φοβάμαι ακόμη; Δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω… Διέκοψα. Συνέχισα με τον σύζυγό μου. Άρχισε να ξαναγίνεται ο βίαιος, τα χτυπήματα, οι απειλές και ο εκφοβισμός ήταν πια καθημερινότητα. Του ζήτησα να εργαστώ για να τον βοηθήσω στα οικονομικά μας. Το αποτέλεσμα ήταν να με χτυπήσει τόσο πολύ που βρέθηκα στο νοσοκομείο… Ήρθε κι αυτός μαζί μου, έπεσα από τη σκάλα τούς είπα… Είμαι σίγουρη ότι κανείς δεν το πίστεψε, αλλά εγώ επέμενα. Εκείνος, όπως πάντα, στον κόσμο ήταν ο καλύτερος άνδρας που υπήρχε…
«Του ζήτησα να εργαστώ για να βοηθήσω στα οικονομικά μας κι αυτός με χτύπησε τόσο πολύ που βρέθηκα στο νοσοκομείο»
Μου ζήτησε ξανά συγνώμη, μου ορκίστηκε ότι δεν θα το ξανακάνει. Του είπα ότι δεν θέλω να συνεχίσω μαζί του. Πήρα το παιδί και πήγα στο πατρικό μου, μίλησα στην οικογένεια μου. Κάθε μέρα ήταν κάτω από το σπίτι μου, λουλούδια, δαχτυλίδια, κλάματα, συγνώμες, ήταν η καθημερινότητα μου. Μετά άρχισε να με βρίζει, να κατηγορεί τη μητέρα μου κι εμένα. Σε αυτό το διάστημα ζήτησα ξανά τη βοήθεια από το Συμβουλευτικό Κέντρο, μίλησα με νομικό και με ενημέρωσε για το πώς μπορώ να προστατευτώ. Κατέθεσα μήνυση για ενδοοικογενειακή βία και πήρα την προσωρινή επιμέλεια του παιδιού μας. Με απειλούσε ότι θα κάνει κακό στον εαυτό του, με κατηγορούσε ότι τον έκανα ρεζίλι, ότι θα μου πάρει το παιδί…
Άρχισα να πιστεύω στον εαυτό μου, να νιώθω πιο δυνατή, έκανα ό,τι μπορούσα από νομικής πλευράς και συνέχισα την ψυχολογική στήριξη. Μπόρεσα να βρω μια δουλειά και να νοικιάσω ένα σπίτι για εμένα και το παιδί μου. Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε, έχουμε χωρίσει, ωστόσο έχουμε επαφή για το παιδί μας. Τα προβλήματα δεν εξαφανίστηκαν, όμως πλέον δεν μπορεί να βρει ούτε μια χαραμάδα για να μπορέσει να μου κάνει κακό. Νιώθω πιο δυνατή, πιστεύω στον εαυτό μου και έχω επικεντρωθεί στο παιδί μου για να μπορέσω επιτέλους να του προσφέρω μια ήρεμη ζωή. Πλέον κάνω όνειρα για εμένα, δεν τον φοβάμαι πια…
Αυτό που θέλω να πω σε κάθε γυναίκα που έχει βιώσει ή θα βιώσει κάτι παρόμοιο είναι να μιλήσει, να ζητήσει βοήθεια. Σε καμία δεν αξίζει να της φέρονται έτσι, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να γεμίσει με πληγές το σώμα σου ή την καρδιά σου… Δεν φταις εσύ… ΜΙΛΑ”.
Φώτο: Αλεξάνδρα Ελευθεριάδου / Μοντέλο: Κωνσταντίνα Καραγιάννη
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.59)
Σχετικά με το πρότζεκτ και πώς μπορείς να στείλεις και τη δική σου ιστορία μπορείς να δεις εδώ.
Διάβασε και την πρώτη ιστορία εδώ
