#project_gunaikes #pes_tin_istoria_sou
Το περιοδικό Ser-Free και η ιστοσελίδα serfree.gr έχουν ξεκινήσει ένα μεγάλο πρότζεκτ, κατά το οποίο έχουν απευθύνει ανοιχτό κάλεσμα σε γυναίκες των Σερρών που έχουν υποστεί κάποια μορφή κακοποίησης. (Οδηγίες για να στείλετε και τη δική σας ιστορία υπάρχουν μετά το τέλος του κειμένου).
Ιδού η πρώτη ιστορία, όπως τη μοιράστηκε με το Ser-Free μια γυναίκα από τις Σέρρες. Μίλησε για την κακοποιητική σχέση που βίωσε, για τα σημάδια που της άφησε και για τον τρόπο με τον οποίο την ξεπέρασε.
Πότε ξεκίνησε αυτή η σχέση;
Πριν πάρα πολλά χρόνια. Εγώ τότε ήμουν δεκαπέντε και αυτός πενήντα.
Τι σε γοήτευε σε αυτόν;
Ήταν καθηγητής μου. Νομίζω συμβαίνει συχνά να γοητεύεται μια μαθήτρια από τον καθηγητή της.
Πρόκειται δηλαδή για περίπτωση παιδεραστίας.
Από νομικής άποψης έχει παραγραφεί ως αδίκημα, αλλά, ναι, είναι παιδεραστής. Δεν ήμουν η πρώτη του περίπτωση ούτε η τελευταία. Δεν είναι ότι έχασε το μέτρο. Είναι αρρώστια – όχι πως αυτό είναι δικαιολογία. Αλλά η ψυχή του είναι άρρωστη.
Η σχέση στην αρχή πήγαινε καλά;
Όχι, από την πρώτη μέρα ήταν προβληματική. Με ανάγκαζε να κάνω πράγματα σε επίπεδο σεξουαλικό που δεν ήθελα, μου άσκουσε έναν ψυχολογικό εκβιασμό, του τύπου «αν δεν το κάνεις σημαίνει πως δεν με αγαπάς» και εγώ ήμουν πολύ ερωτευμένη και προσπαθώντας να αποδείξω την αγάπη μου υπέκυπτα. Ήταν ψυχολογική-σεξουαλική η κακοποίηση. Η σεξουαλική ειδικά είχε προεκτάσεις σωματικές, είχα σημάδια στο σώμα μου, πονούσα. Δεν υπήρχε κανένα όριο. Πολλά πράγματα τα δεχόμουν και γιατί δεν είχα μέτρο σύγκρισης. Νόμιζα πως έτσι κάνουν όλοι οι άντρες, παρόλο που ήμουν ενημερωμένη για σεξουαλικά ζητήματα από τη μητέρα μου και δεν είχα τέτοιες προσλαμβάνουσες.
Πότε κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει καλά;
Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι υπήρχε πρόβλημα. Υπέφερα, αλλά δεν αντιλαμβανόμουν τον λόγο. Υποφέρω επειδή πονάει το σώμα μου; Επειδή πονάει η ψυχή μου; Επειδή δεν τον έχω όπως θέλω; Επειδή δεν μπορώ να απεμπλακώ; Υποφέρω γιατί μεγαλώνοντας βλέπω πως χάνω και πράγματα; Κοντά στα δεκαεννιά-είκοσι έφτασα σε ένα σημείο που δεν ήξερα πια γιατί υποφέρω.
«Κουβαλούσα πολλές ενοχές, πίστευα πως το είχα προκαλέσει. Μετά από οχτώ μήνες ψυχοθεραπείας συνειδητοποίησα ότι δεν έφταιγα»
Από τον περίγυρό σου δεν σε συμβούλεψε κανείς;
Ούτε η οικογένειά μου το ήξερε ούτε οι φίλες μου. Ήμουν μόνη μου.
Πώς κατάφερες να ξεφύγεις από τη σχέση;
Έφυγα για σπουδές. Άρχισαν να υπάρχουν και άλλα πράγματα γύρω μου και έτσι εξασθένησε η επιρροή του πάνω μου. Δεν καταλάβαινα βέβαια πως πρόκειται για κακοποίηση, απλώς ήθελα να τερματίσω τη σχέση.
Και αυτός πώς αντέδρασε;
Δεν το πήρε καθόλου καλά στην αρχή. Όταν όμως τα κατάφερα μετά από δύο τρεις προσπάθειες, πιστεύω πως το δέχτηκε γιατί είχε ήδη βρει την επομένη, ένα άλλο θύμα – ανήλικη και πάλι απ’ ό,τι ξέρω.
Δηλαδή έληξε ομαλά;
Είχε καταλάβει ότι έχανε την επιρροή του πάνω μου. Οπότε πιστεύω πως για να με εκδικηθεί και επειδή αντιλαμβανόταν πού οδηγούνταν η κατάσταση, προχώρησε σε ένα σκληρό περιστατικό βίας. Μετά από μερικούς μήνες τελείωσε. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι βιασμός είναι να σου επιτεθεί ένας άγνωστος τη νύχτα. Όταν αρνείσαι, ακόμα και στον άνθρωπο που αγαπάς, όταν λες «όχι» και αυτός δεν σταματά και στο τέλος περιμένεις απλώς να τελειώσει κοιτώντας με τα μάτια στο κενό, είναι κι αυτό βιασμός. Τότε δεν το κατάλαβα. Υποτίθεται ότι με αγαπούσε. Και πώς μπορεί να σε βλάψει κάποιος που σε αγαπά; Ήμουν έξαλλου μόνο δεκαεννιά χρονών.
Σε τι ψυχική κατάσταση ήσουν αφότου έληξε οριστικά;
Πέρασα από πολλές φάσεις, έκανα πολύ κακό στον εαυτό μου, δηλαδή αλκοόλ, τσιγάρο, παραίτηση – για ένα διάστημα είχα κλειστεί στο σπίτι και κοιμόμουν δεκαέξι ώρες την ημέρα. Τα επόμενα χρόνια είχα έντονη επαγγελματική δραστηριότητα, ίσως η δουλειά να ήταν και μια διέξοδος. Έκανα προβληματικές σχέσεις με τους άντρες και γενικά επηρεάστηκαν οι σχέσεις μου με όλους τους ανθρώπους. Με το που κάποιος με πλησίαζε παραπάνω και προσπαθούσε να αποκτήσει οικειότητα, εγώ τον έδιωχνα, δεν μπορούσα να αποκτήσω συναισθηματική επαφή. Ήταν σαν μια συναισθηματική αναπηρία, σαν μια πληγή που δεν έκλεινε πότε. Και που δεν ήξερες και τι σου φταίει. Εγώ πίστευα ότι ο έρωτάς μου γι’ αυτόν ήταν τόσο αθεράπευτος που δεν μπορούσα να συνδεθώ με κάποιον άλλον.
«Εκτός από τα θύματα, θα πρέπει να μιλά και ο περίγυρος. Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός, πολλές φορές είναι συνενοχή»
Πώς κατάφερες να «γιατρευτείς» συναισθηματικά;
Ξεκινώντας ψυχοθεραπεία. Όσο μεγάλωνα, καταλάβαινα ότι όλο αυτό έπρεπε να λυθεί. Ζούσα βέβαια τη ζωή μου κανονικά, αλλά πάντα κάτι με πλήγωνε, ένιωθα πως έφταιγε εκείνο, αλλά το έβλεπα από άλλη σκοπιά. Στην ψυχολόγο κατάλαβα πως ήταν κακοποίηση. Μέχρι τότε νόμιζα πως ήταν ένας θυελλώδης κινηματογραφικός έρωτας, που αν σου συμβεί θα είσαι τυχερός να τον ζήσεις. Κουβαλούσα πολλές ενοχές, πίστευα πως το είχα προκαλέσει. Πλέον πιστεύω ότι δεν μπορεί να σε «προκαλέσει» ένα παιδί. Όποιος εμπλέκεται με ένα ανήλικο, είναι άρρωστος. Είχα οικοδομήσει όλη μου τη ζωή πάνω σε αυτές τις τύψεις. Στην ψυχοθεραπεία ένα από τα πιο καθοριστικά πράγματα ήταν να συνειδητοποιήσω ότι δεν έφταιγα. Και γι’ αυτό χρειάστηκαν οχτώ μήνες ψυχοθεραπείας. Μόνο για να έρθει αυτή η συνειδητοποίηση. Όταν το καταλάβεις, απαλλάσσεσαι από το βάρος της ευθύνης του να φταις, αλλά γκρεμίζεται ό,τι είχες χτίσει. Ο πόνος και οι ενοχές σου έχουν γίνει βίωμα σου, έχουν γίνει εσύ. Έπρεπε να επαναπροσδιορίσω πολλά πράγματα, να βρω τον εαυτό μου – και συνεχίζω ακόμα να προσπαθώ. Θα μου πεις δεν τέλειωσε; Tο βρίσκεις μπροστά σου, γιατί ο τρόπος που συνδέεσαι με τους ανθρώπους έχει τις ρίζες του εκεί. Με καθόρισε ως άνθρωπο αυτή η εμπειρία.
Έχεις φτάσει στο σημείο που θα ήθελες;
Προσπαθώ να κάνω τις δικές μου επιλογές, είτε καλές είτε κακές. Ενορχηστρώνω τη ζωή μου με νότες που βάζω εγώ στο πεντάγραμμο. Όλα ξανά από την αρχή. Όσο πιο γρήγορα μπει κάποιος στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, τόσο καλύτερα πορεύεται στη ζωή του. Στην πόλη μας βέβαια και γενικά στην επαρχία είναι ακόμα τόσο ταμπού, νομίζουν ότι πας σε έναν ψυχολόγο επειδή είσαι τρελός! Πλέον αισθάνομαι ότι έχει φροντιστεί το τραύμα, έχω αντίληψη του τι μου έχει συμβεί και τι μου έχει αφήσει. Έφυγε από μέσα μου ένα αφόρητο βάρος, η ψυχή μου δεν πονάει όπως πονούσε, αλλά έχω ακόμα να διορθώσω πράγματα με τον εαυτό μου και κατ’ επέκταση με τους άλλους. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να προχωρήσω χωρίς την ψυχοθεραπεία. Έβρισκα συνεχώς έναν τοίχο μπροστά μου. Το να το βάζω κάτω από το χαλί και να προσπαθώ μόνη μου να συμπεριφέρομαι σαν να μην έχει συμβεί δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Οπότε είμαι τόσο ευγνώμων που μέσα σε όλη αυτήν την άτυχη συγκυρία, που δεν μου άξιζε να τη ζήσω και σε κανέναν δεν αξίζει, μπορώ να έχω την ψυχοθεραπεία σύμμαχο στη ζωή μου και μαθαίνω σταδιακά να αγαπάω και να φροντίζω τον εαυτό μου. Βάζω τα όρια μου, με την έννοια ότι μαθαίνω από την αρχή τι είναι τα όρια. Μαθαίνω τι να δέχομαι και τι όχι από τους ανθρώπους, πού αισθάνομαι καλά και άνετα και τι να κάνω για να προστατέψω τον εαυτό μου. Να αναγνωρίζω ότι «αυτό χτυπάει πάλι εκεί, οπότε πρόσεξε το» – να καταλαβαίνω πότε επανέρχεται αυτή η ιστορία στη ζωή μου.
Τι θα έλεγες σε άλλες γυναίκες που περνούν κάτι παρόμοιο, αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται σε μια κακοποιητική σχέση;
Δεν ξέρω αν μπορώ να δώσω συμβουλή. Αυτό που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι ζούμε σε μια εποχή –χάρη και στο κίνημα #metoo– που έστω και αργά αλλάζει. Ίσως μέσα από αυτό να βρουν μια ώθηση για να μπορέσουν αρχικά να ζητήσουν βοήθεια. Βοήθεια από έναν ψυχοθεραπευτή. Και σε φίλους μπορείς να μιλήσεις, αλλά αυτοί δεν θα ξέρουν τον τρόπο για να σε βοηθήσουν. Υπάρχουν δομές, υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι γι’ αυτό. Και θέλω να προσθέσω ότι εκτός από τα θύματα, θα πρέπει να μιλά και ο περίγυρος. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αντιληφθεί ότι κάτι δυσάρεστο συμβαίνει σε κάποιον άλλον και έχουν σιωπήσει. Πολλές φορές βλέπουμε τι γίνεται στα διπλανά διαμερίσματα, σε ένα σχολείο, σε ένα κέντρο διασκέδασης – πρέπει να αρχίσουν να ανοίγουν τα στόματα, ειδικά στην επαρχία. Αν δεν μπορούν να μιλήσουν τα θύματα, ας το κάνουν οι υπόλοιποι. Και στον χώρο όπου συνέβαινε η δική μου ιστορία πολλοί ενήλικες το είχαν αντιληφθεί, αλλά δεν μίλησε κανείς. Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός, πολλές φορές είναι συνενοχή.
(Η παραπάνω ιστορία δημοσιεύτηκε στο τεύχος 58 του περιοδικού Ser-Free. Οι υπόλοιπες ιστορίες που θα φτάσουν θα δημοσιευτούν στην ιστοσελίδα. Μπορείτε να στείλετε τη δική σας ιστορία μέσω αυτής της φόρμας ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΩΝΥΜΑ:
Περισσότερα για το πρότζεκτ μπορείτε να διαβάσετε εδώ: https://serfree.gr/anoichto-kalesma-pros-gynaikes-steilte-tin-istoria-sas/)
