Κείμενο-φώτο: Χρυσάνθη Ιακώβου
Ο Ελαιώνας έχει τη γοητεία του χωριού που η ιστορία του χάνεται στο χρόνο. Αιωνόβια δέντρα, νερά που τρέχουν (ακόμη κι αν δεν είσαι ρομαντικός, δε θα μείνεις ασυγκίνητος από το ευχάριστο κελάρυσμα), καθαρός αέρας, όπως θα περίμενε κανείς στο υψόμετρο των 400 μέτρων, ένα μέρος που συνδυάζει μοναδικά την παραδοσιακή αισθητική και τη φύση.
Ο Ελαιώνας αποτελεί ως γνωστόν το απόλυτο θερινό στέκι για τους Σερραίους, γιατί είναι το κοντινότερο μέρος εκτός πόλης που έχει τόση δροσιά και τόσο νόστιμο φαγητό. Διανύοντας γρήγορα τα 9χλμ που τον χωρίζουν από τις Σέρρες, σε μια καταπληκτική διαδρομή μέσα στο πράσινο, φτάνεις στη δροσιά των πλατανιών κι ούτε που θα το πάρεις χαμπάρι ότι το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο. Και το καλύτερο; Όλα τα φαγητά είναι νόστιμα, γιατί πολλά τρόφιμα είναι δικής τους παραγωγής.
Αλλά να ανεβείς ως τον Ελαιώνα μόνο για να φας θα είναι big mistake… Ένα κεράκι στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου επιβάλλεται. Η εκκλησία στέκει εκεί, στην καρδιά της πλατείας του χωριού, από τον 12ο αιώνα («χτίστηκε έναν αιώνα πριν το Μοναστήρι!» λένε οι κάτοικοι με χαμόγελο υπερηφάνειας) και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία του νομού μας (yes!)
Αλλά επειδή Ελαιώνας σημαίνει πάνω απ’ όλα παράδοση και φύση, από τα μεγάλα ατού του χωριού είναι το Μουσείο Ελιάς που ιδρύθηκε το 2007, στεγάζοντας το παλιό ελαιοτριβείο του 1870 και κουβαλώντας κάτι από το άρωμα της μακροχρόνιας ιστορίας του χωριού.
Ο μύλος, οι πέτρινες γέφυρες, οι μεγάλες εκτάσεις με ελαιόδεντρα, οι δροσερές πηγές, του πανηγύρι του Προφήτη Ηλία στις 19 Ιουλίου… υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι για να επισκεφτείς τον Ελαιώνα, γι’ αυτό και θέλεις να πηγαίνεις ξανά και ξανά. Και πολύ καλά κάνεις!
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ser-Free, τ.24)
