Τα στέκια της διασκέδασης έχουν μεταφερθεί και πάλι προς τη Μεραρχίας (νυν Κ.Καραμανλή) και εμείς κάνουμε ένα μακρινό rewind στις παλιές μέρες της δόξας της
Της Χρυσάνθης Ιακώβου
Έχεις μήπως κι εσύ γονείς που γνωρίστηκαν στη Μεραρχίας καθώς έκαναν βόλτα πάνω-κάτω; Διόλου απίθανο, γιατί απ’ ότι φαίνεται οι μισοί -σημερινοί μεσήλικες- Σερραίοι κάπου εκεί γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν. Πολύ πριν τους πεζόδρομους, πολύ πριν την Εθνικής Αντίστασης, πριν ακόμα και την κοιλάδα, κάπου στα 50s, τα 60s και τα 70s, ο δρόμος της σερραϊκής διασκέδασης ήταν η Μεραρχίας.
Η Μεραρχίας λοιπόν, (που δεν είναι ολόκληρη Μεραρχίας δηλαδή, αλλά το πεζοδρομημένο κομμάτι της λέγεται πλέον Κωνσταντίνου Καραμανλή) ήταν πάντα για την πόλη μας ένας από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους που χαιρόσουν να περπατάς. Χαραγμένος περίπου στις αρχές του 20ου αιώνα, είναι ένας από τους άξονες της πόλης μας (που βρίσκεται κάθετα στο βυζαντινό άξονα) και συνδέει το κέντρο με το σιδηροδρομικό σταθμό. Το όνομα του το πήρε από την Μεραρχία των Σερρών, η οποία πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη μάχη της Ειδομένης και του Σκρα. Αυτά τα ολίγα σχετικά με την τοπική ιστορία.
Η Μεραρχίας ήταν πάντα οδός-must, γιατί είχε όλα τα καλά εμπορικά καταστήματα, αλλά είχε και δημόσιες υπηρεσίες και άλλα εμβληματικά που θυμούνται οι μεγαλύτεροι. Τα σημερινά δικαστήρια ήταν μέχρι το ’60 και κάτι φυλακές (!) και οι κρατούμενοι κρέμονταν από τα παράθυρα και μιλούσαν με τους περαστικούς, ενώ στο παρκάκι δίπλα στη Λέσχη Αξιωματικών βρίσκονταν τα ΕΛΤΑ. Μετά τα δικαστήρια ήταν τα καπνομάγαζα του Παπαδημητρίου και δίπλα περίπου στο Ελπίδα η Παγοποιητική. Επί της Μεραρχίας, στο τετράγωνο πριν τα δικαστήρια, βρισκόταν τότε και το μαγαζί του Ρούμπου με τους κλασικούς ακανέδες.
Από τα 50s, λοιπόν, και με αποκορύφωμα τα 60s και τα 70s, η Μεραρχίας γίνεται το κατ’ εξοχήν μέρος που διασκεδάζουν οι Σερραίοι. Όταν λέμε διασκέδαση βέβαια με φανταστείς τρελά πράγματα, φαντάσου ζαχαροπλαστεία και καφενεία. Στη σημερινή Wind βρισκόταν το ζαχαροπλαστείο του Χριστοδούλου (στέκι για την… high class των Σερρών), του Νομίδη στα Bershka, του Καϊμακάμη στο σημερινό Zara kids και το Κρόνιο φυσικά που ήταν και είναι σταθερή αξία. Δίπλα στη Vodafone ήταν το καφενείο Αίγλη, με jukebox, μπιλιάρδα, κατάλληλο στέκι για όσους έπαιζαν χαρτιά, απέναντι το καφενείο Κρύσταλ, κοντά στο πάλαι ποτέ Καραφάκι ένα υπόγειο μπιλιαρδάδικο, ενώ πολύ πιο κάτω, ένα τετράγωνο μετά τα δικαστήριο, υπήρχε το Ρίο, ένα καφενείο που στα middle 60s μάζευε όλη τη νεολαία των Σερρών.
Βέβαια, όταν μιλάμε για διασκέδαση εννοούμε -φυσικά- και το φαγητό, οπότε η Μεραρχίας διέθετε και τα ταβερνάκια της. Κοντά στο ψητοπωλείο Καλύτερος ήταν η Συκιά, απέναντι από τα δικαστήρια και πιο κάτω η Παπαρούνα, και απέναντι από το Ελπίδα ο Καρεκλάς, ο οποίος κανόνιζε και live, έφερνε μουσικά σχήματα και άλλα τέτοια προχωρημένα.
Και ασφαλώς η Μεραρχίας δε θα ήταν πραγματικός δρόμος διασκέδασης αν δε διέθετε τους χώρους της κορυφαίας ψυχαγωγίας εκείνη την εποχή: τους κινηματογράφους. Μην κοιτάμε τώρα που έχουμε μόνο έναν, τότε ήμασταν γεμάτοι από σινεμάδες και μάλιστα βρισκόταν όλοι εκεί. Το Κρόνιο φυσικά, σταθερή αξία, τα Αστέρια, (ο Χάρης έναν δρόμο πιο πίσω, στην Τσαλοπούλου), το Πάνθεον στον σημερινό Καλύτερο, το Ρεξ στην Εφορία, ο Έσπερος λίγο παρακάτω από το Ελπίδα, και οι θερινοί Τιτάνια, μετά το Ελπίδα, και Διονύσια, απέναντι. Το Τιτάνια διέθετε και ταβερνάκι, με ωραία σουτζουκάκια, απ’ ότι άκουσα.
Αυτό όμως που έκανε τη Μεραρχίας το πραγματικό hot spot των δεκαετιών εκείνων δεν ήταν τίποτα από τα παραπάνω, αλλά κάτι άλλο: η βόλτα, ή αλλιώς το λεγόμενο νυφοπάζαρο. Τα βράδια ο δρόμος έκλεινε για να μην περνάνε αυτοκίνητα και ο κόσμος άρχισε να βαδίζει από το Δημαρχείο μέχρι και το Ελπίδα (ή μέχρι το Εργατικό Κέντρο το χειμώνα…) Από τη μια κατέβαιναν, από την άλλη ανέβαιναν. Και όταν λέμε κόσμο, φαντάσου κυκλοφορία… συλλαλητηρίου. Πολύ βολική αυτή η βόλτα πάντως, καθώς για να συναντήσεις κάποιον δε χρειαζόταν να μάθεις πού βγαίνει ή να τρέχεις από μαγαζί σε μαγαζί, όπως γίνεται σήμερα, θα τον έβλεπες σίγουρα εκεί. Και τότε ξεκινούσαν οι παρέες και οι κουβέντες και οι δημόσιες σχέσεις, και φυσικά οι γνωριμίες, τα φλερτ, οι σχέσεις, οι γάμοι, κοντολογίς μια ατμόσφαιρα σούπερ.
Αλλά όπως συμβαίνει πάντα, η Μεραρχίας προφανώς έκανε τον κύκλο της και εκεί στα early 80s άρχισαν να πρωτοανοίγουν δειλά-δειλά τα πρώτα μαγαζιά στην Εθνικής Αντίστασης και άρχισε να μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι του nightlife και η κοιλάδα, που διαμορφωνόταν εκείνη την εποχή. Και η Μεραρχίας έχασε την αίγλη της ως τόπος συνάντησης και παρέμεινε ακμαία μονάχα ως δρόμος εμπορικός. Για να φτάσουμε σήμερα να τη δούμε να πεζοδρομείται, να ομορφαίνει, να συγκεντρώνει μερικά από τα πιο δυνατά μαγαζιά της διασκέδασης και να ξαναπροσελκύει σιγά-σιγά τον κόσμο όπως παλιά.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στους Τίτο Καπανίκη, Βασίλη Δρούκα, Ανδρέα Βάκαλο, Προκόπη Ιακώβου και Αθανάσιο Αθανασιάδη.
Πηγή φωτογραφιών: ΔΚΒΣ – Φιλοτελική Εταιρία
(Το θέμα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ser-Free, τ.41)
