Ο Χρόνος αποτελεί ίσως την πιο φευγαλέα και αφηρημένη έννοια στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, απασχολώντας φιλοσόφους και επιστήμονες εδώ και αιώνες. Η σημασία του, αλλά και η ίδια του η ύπαρξη, έχουν υπάρξει αντικείμενα διαλόγου και έρευνας ήδη από την αρχαιότητα.
Ώσπου το 1905 άλλαξε ο τρόπος που βλέπουμε τον χώρο και τον χρόνο με τον Albert Einstein να διατυπώνει την ειδική θεωρία της σχετικότητας όπου αναφέρει ότι: «η διαστολή του χρόνου στα ρολόγια δύο παρατηρητών που κινούνται με διαφορετική ταχύτητα τα αναγκάζει να γυρνάνε με διαφορετικό ρυθμό. Για τον ταχύτερο παρατηρητή το ρολόι γυρνάει πιο αργά».
Ουσιαστικά αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έχει ο καθένας τον δικό του προσωπικό χρόνο.
Χρόνος καινούργιος, χαλαρός, καλός ή κακός, παλιός ή νέος, ελεύθερος, πολύτιμος, πραγματικός, εργασίας ή διασκέδασης, μέλλοντας ή αόριστος, χρόνος που κυλά, όμορφος, ιδιωτικός, με σφραγίδα ή χωρίς, με αρχή και χωρίς τέλος, με ροή ή σταματημένος, με αναμνήσεις και φθορά, πολύς ή λίγος, με πίστωση και περίσσιος, ευτυχισμένος και σκληρός, κλέφτης και ψεύτης ή και με χιλιάδες άλλους χαρακτηρισμούς.
Γιατί η ζωή θέλει τον χρόνο της και πρέπει να βρείτε και χώρο για να εκφράζεστε.
Για αυτό σας εύχομαι να πάψετε να τον μετράτε με το χρονόμετρο, να μην τον σπαταλάτε σε ανούσιες χρονοβόρες διαδικασίες, να μην χρονοτριβείτε και να δίνετε περισσότερο χρόνο στον εαυτό σας.
Τη ζωή δεν πρέπει να την τελειώνεις σε χρόνο ρεκόρ…
Πηγή: Φαντάσματα στην κίβδηλη πόλη / Συντάκτης: Ανδρέας Βάκαλος
