Από πάντα όσο θυμάμαι τον εαυτό μου με το ροζ δεν τα πήγαινα και πολύ καλά. Δεν με έλεγες και κοριτσάκι με κοτσίδες και φορεματάκια. Πιο πολύ είχα την τάση προς το αγοροκόριτσο. Εξάλλου ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε σε γειτονιές με γρατζουνισμένα γόνατα και ματωμένους αγκώνες. Με κούκλες βέβαια έπαιζα με τις κλασικές, με τα μεγάλα κεφάλια και τα γουρλωμένα μάτια, και μου άρεζε να τους αλλάζω ρόλους και να δημιουργώ ιστορίες.
Κάποια Χριστούγεννα λοιπόν έφθασε στο σπίτι μας μια κούκλα υπερπαραγωγή για τότε δεδομένα μέσα σε ένα τεράστιο κουτί. Στα οχτάχρονα μάτια μου φάνταζε τόσο εντυπωσιακή! Είχε και την ντουλάπα της, με δύο διαφορετικά φορέματα για να την αλλάζω, χτένες, τσάντες και ό,τι μικροσκοπικό αξεσουάρ μπορούσα να φανταστώ τότε. Στο κουτί αυτό είχε και μια καρέκλα για το boudoir της κούκλας για να ετοιμάζεται. Η αλήθεια είναι δεν είχα ξαναδεί τέτοια συσκευασία κούκλας και ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την δεκαετία του ’80, όπου διαφημίσεις παιχνιδιών στα δύο κρατικά κανάλια δεν υπήρχαν. Στο κουτί απέξω έγραφε με αγγλικούς χαρακτήρες το όνομα της: Bibi-bo. Τα γράμματα μεγάλα και ροζ. Την πρόσεχα και τη φρόντιζα σαν να ήταν παιδί μου. Κάθε βράδυ την ξαναέβαζα στο κουτί της να μην πάθει τίποτα. Ήταν πάντα καλοχτενισμένη και με κοιτούσε στητή και αγέρωχη μέσα από τη διάφανη συσκευασία της.
Έλα όμως που ήμουν από τα παιδιά που βαριόμουν και κουραζόμουν γρήγορα, ο τόσος ενθουσιασμός δεν κράτησε όσο φανταζόταν και η νονά μου. Το Πάσχα της ίδιας χρονιά μαζί με τη λαμπάδα ήρθε και η τραπεζαρία της Bibi-bo. Για ακόμη λίγο καιρό τα σενάρια φαντασίας για την περίπλοκη ζωή της κούκλας μου λάμβαναν χώρα ξανά. Αυτήν τη φορά οι ιδέες για φαγητό, τραπέζια, συνέδρια και συζητήσεις της κούκλας δεν τράβηξαν πολύ και η αιτία ήταν το καλοκαίρι που ήρθε γρήγορα. Φυσικά και την πήρα μαζί μου για μπάνιο στη θάλασσα και μάλιστα είχα αγοράσει και μια φουσκωτή βάρκα-παιχνίδι όπου την έβαζα μέσα και την πήγαινα κρουαζιέρες στις Σεϋχέλλες (από το γνωστό τότε σουξέ). Κάπου εκεί τον Αύγουστο ήρθε και ο John John, το αγόρι της και έπειτα σύζυγός της. (Ο John ήταν της ξαδέρφης που περνούσαμε μαζί τα καλοκαίρια ). Οι καβγάδες ομηρικοί για το πότε θα πάει το ζευγάρι διακοπές, πού θα πάνε, πού θα φάνε και τι, τι ρούχα θα βάλουνε κι αν ταίριαζαν και μεταξύ τους. Πολλές φορές έβρισκες στο γρασίδι που παίζαμε τα κεφάλια τους και τα ακέφαλα σώματα τους αλλού γιατί απλά διαφωνούσαμε. Το φθινόπωρο τις κούκλες τις έβρισκε άκρως ταλαιπωρημένες και χωρίς καμία διάθεση για παιχνίδι.
Η δημοτικότητα της κούκλας ανέβαινε ολοένα και πιο πολύ, ώσπου η ελληνική τότε εταιρεία παραγωγής (El Greco) στο τέλος της δεκαετίας του ’80 συγχωνεύτηκε με κάποια άλλη και αλλάξανε τη φυσιογνωμία της. Τότε έκανε «επιθετικά» την είσοδό της στην αγορά η Barbie. Εμφανίζεται με την All America, την United Colors of Benetton (ντυμένη με την αντίστοιχη κίτρινο με πράσινο σειρά της εταιρείας), την Ski Fun και με πολλές άλλες να γίνεται πανικός. Στα τότε καταστήματα παιχνιδιών γέμιζαν τα ράφια με την καλλίγραμμη κούκλα και τα παιδιά να ζητάνε όλο και περισσότερα αξεσουάρ τους. Στα μέσα του 1991, κι αφού η ιδιωτική τηλεόραση με τις ευφάνταστες διαφημίσεις έχουν κατακλύσει τα σπίτια όλων, η παραγωγή της Bibi-bo σταματάει, μια και τα πρότυπα για την εποχή διεθνώς έχουν αλλάξει κι έχουν μετατραπεί σε πρότυπα Barbie.
Σήμερα οι ελάχιστες κούκλες Bibi-bo που υπάρχουν θεωρούνται συλλεκτικές και ανά καιρούς κάνουν την εμφάνιση τους σε δημοπρασίες με υψηλά ποσά. Στο παραθαλάσσιο σπίτι των παιδικών μου χρόνων κάποια στιγμή τελειώνοντας το γυμνάσιο και ψάχνοντας σ’ ένα κουτί τράπουλες για να παίξουμε βρήκα το κεφάλι μιας κούκλας.
Είχε ξεθωριάσει και δεν φαινόταν ούτε το χαμόγελο της. Την κοίταξα με συμπόνια και νοσταλγία και την ξανάβαλα μέσα. Εκείνο το κουτί μαζί και με όλα τα επιτραπέζια με τα λειψά πιόνια και ζάρια πετάχτηκε σε κάποια εκκαθάριση του σπιτιού. Μαζί πετάχτηκαν και όλες εκείνες οι ιστορίες της Bibi-bo και του John John!
