Το να ανυπομονείς να έρθει η Δευτέρα από μόνο του ακούγεται περίεργο. Όταν όμως παραδέχεσαι ότι ήταν πολύ ωραία η Δευτέρα και τι τέλειο ξεκίνημα εβδομάδας κάναμε καταλαβαίνεις ότι κάτι πήγε πολύ καλά!
Δευτέρα απόγευμα με τα εισιτήρια στο κινητό (χάθηκε και η μαγεία να κρατήσεις το απόκομμα ως ενθύμιο) είμαστε στην είσοδο για το Θέατρο Γης, που με τόσο ανυπομονησία περιμέναμε να έρθει αυτή η μέρα. Το φως του συννεφιασμένου απογεύματος παιχνιδίζει απέναντι στον Θερμαϊκό σαν να μας αποχαιρετά για να δώσει τη θέση του στα χρωματιστά φώτα της σκηνής. Κοιτώντας γύρω μας υπάρχουν νεαρά παιδιά οπλισμένα με υπομονή που τη διασκεδάζουν. Λίγο πιο πέρα υπάρχουν λίγο μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι που έχουν έρθει με τα παιδιά τους. Και ακόμη πιο μπροστά μας ένας πατέρας έχει στους ώμους του ένα παιδάκι όχι πάνω από τεσσάρων. Αμέσως η σκέψη φεύγει και φτάνει στο ότι τρεις γενιές βρίσκονται στον ίδιο χώρο να διασκεδάσουν με τον ίδιο καλλιτέχνη. Τον Θανάση βέβαια δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις μόνο καλλιτέχνη, διασκεδαστή, ποιητή. Είναι κάτι άλλο, πιο μεγάλο, πιο έντονο, πιο δυνατό.
Το sound check δεν έχει τελειώσει και εμείς εκεί περιμένοντας κουνιόμαστε στον ρυθμό ψιθυρίζοντας τους στίχους. Αρχίζει ο έλεγχος των εισιτηρίων και η είσοδός μας γίνεται γρήγορα. Κόσμος περιφέρεται παντού και συναντάς αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια. Μπορεί να μην τα έχεις γνωρίσει ποτέ όμως συναντιέσαι μαζί τους κάθε χρόνο. Σαν να έχει δοθεί άτυπα το ραντεβού. Η ώρα περνάει, το θέατρο έχει γεμίσει ασφυκτικά και τα φώτα χαμηλώνουν. Ο πρώτος μουσικός ανεβαίνει στη σκηνή. Χειροκροτήματα και επιφωνήματα παντού. Και ακούγονται οι πρώτοι στίχοι και μετά η μουσική και γίνεται μια έκρηξη ταυτόχρονη από το μέσα μας ως το έξω μας. Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας, πειρατική σημαία. Όλα στραβά γινήκανε και όλα είν᾿ ωραία. Δεν θυμάμαι να σταμάτησε κανένας μας να τραγουδά. Στην αρχή καθιστοί, μετά όρθιοι, ιδρωμένοι και αγκαλιασμένοι. Μόνοι μας και ταυτόχρονα και όλοι μαζί.
Τα λόγια, οι εκφράσεις δίνουν ανατριχιαστικά μοναδική παράσταση μπροστά μας. Είναι και κάποια τραγούδια που όταν ακούς την εισαγωγή τους συμβαίνει κάτι συμπαντικό που δεν μπορείς να το περιγράψεις. Είναι κάτι που δεν χωράει σε λέξεις, σε κινήσεις, είναι μέσα σου είναι αυτό που όταν κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις να συμβαίνει κάτι εξωπραγματικό. Και όντως το νιώθεις σαν να βρίσκεσαι «μες στης γης το πυρωμένο κέντρο» και εκεί να σειέται όλο το είναι σου. Να αιωρείσαι και να φτάνεις εκεί ψηλά στην Ανδρομέδα με πρόσωπα αγαπημένα. Ένα μούδιασμα και συγκίνηση να μας διαπερνά τη στιγμή που ακούγεται το τραγούδι «Μες την κοιλάδα των Τεμπών» και το δάκρυ να σκαλώνει εκεί στην άκρη του ματιού σαν να μη θέλει να μας προδώσει.
Πάνω από τρεις ώρες οι μουσικοί δεν σταμάτησαν να μας ξεσηκώνουν κι όμως δεν μας έφτασαν. Θέλαμε κι άλλο. Χρειαζόμασταν αυτό το λίγο ακόμη. Με τον Θανάση βέβαια δεν έχει ποτέ λίγο κι όπως θα έλεγε κι ο ίδιος «λοιπόν διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ να βρω ξανά του νήματος την άκρη!»
