Ο πόλεμος στην Ευρώπη –πόλεμος αληθινός κι όχι virtual– πυροδοτεί με δραματικό τρόπο όλες τις ανησυχίες μας για όσα μπορούν να συμβούν στη γειτονιά μας –στα σύνορα μας αλλά και στην επικράτεια μας– αν ο αναθεωρητής γείτονας, η Τουρκία, μπει στον πειρασμό να δοκιμάσει τη διεθνή αντίδραση, τη νωθρότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα αντανακλαστικά των μεγάλων δυνάμεων κλπ. Με δυο λόγια, αν γίνει κάτι, είμαστε μόνοι μας. Ό,τι πετύχουμε με τις δυνάμεις μας και τα όπλα μας κι άλλο ουδέν. Τι κρίμα να είναι τόσο κυνική η εποχή μας (όπως κι όλες οι προηγούμενες, αλλά και πιθανότατα οι επόμενες).
Η παιδοκτόνος μητέρα – δυστοπία που δεν αντέχεται. Ψυχική αρρώστια, άλλο δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς, πιο προχωρημένες ερμηνείες βουλιάζουν σε βάθη πιο φρικώδη από την ίδια την Κόλαση. Γκρίζες συγκυρίες μάς έχουν πνίξει κυριολεκτικά: Οικονομική κρίση και μετά υγειονομική κρίση και κατόπιν πόλεμος – διανθισμένα όλα αυτά τα δυσάρεστα με αποκαλύψεις (μέσω του κινήματος Me Too – να και κάτι θετικό που συνέβη) για θλιβερές σεξουαλικές παρενοχλητικές (εγκληματικές) συμπεριφορές επωνύμων, με σωρεία γυναικοκτονιών, με δολοφονικές επιθέσεις «φιλάθλων»… Βούρκος. Συνειδητοποιούμε πως η ωραία πατρίδα μας έχει σκελετούς στις ντουλάπες της και πολλά σκοτάδια κρυμμένα κάτω από το χαλί της.
Όσοι βιοποριζόμαστε από τις τέχνες, έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια μεγάλη καταστροφή και την τελευταία τριετία, ειδικότερα, συντριβή. Και πάνω που έρχεται η άνοιξη και μαζί της μια ενδεχόμενη ελάφρυνση της πανδημίας (ώστε να αποκατασταθούν κάπως οι δημόσιες δράσεις μας – συναυλίες, παραστάσεις, εκθέσεις, δρώμενα κλπ.), οι φωτιές του πολέμου στην Ουκρανία έχουν πυροδοτήσει τέτοιας έκτασης ενεργειακή κρίση και έλλειψη αγαθών (στα σουπερμάρκετ και όχι μόνο), που ο Γολγοθάς των καλλιτεχνών φαίνεται πως θα συνεχιστεί…
Μέσα σε αυτό το βαρύ τοπίο έρχεται το φετινό Πάσχα. Ας ευχηθούμε η Ανάσταση του Κυρίου να εμπνεύσει ειρήνη και καταλλαγή, τερματίζοντας την απαράδεκτη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία. Ο πόλεμος ας δώσει τη θέση του στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και της ειρήνευσης. Κι οι συνάνθρωποι μας που ξεσπιτώθηκαν και πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς (εκείνοι που επιβίωσαν από σφαίρες και βόμβες) να επιστρέψουν στις πόλεις και στα χωριά τους. Να απομακρύνουν τα ερείπια και να ξανακτίσουν τη μοίρα τους. Ακριβώς όπως έκαναν κι οι Έλληνες της Μικρασίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Ανατολικής Θράκης, όταν με την ψυχή στο στόμα άφησαν το βιός και τις προαιώνιες πατρίδες τους για να έρθουν στην «Παλιά Ελλάδα» και να ενωθούν με τους συμπατριώτες κατοίκους της, κτίζοντας από κοινού τη σύγχρονη Ελλάδα. Φέτος έχουμε την επέτειο της καταστροφής της Σμύρνης, μαύρη επέτειο εκατό χρόνων.
Τελειώνω γράφοντας ότι ξέρω πως κάποιοι θέλετε την προσωπική μου οπτική για όσα έχουν συμβεί στο θέμα της εκλογής νέου καλλιτεχνικού διευθυντή στο ΔΗΠΕΘΕ Σερρών. Όταν θα έχει τελειώσει ο παραλογισμός, σας υπόσχομαι πως θα αφιερώσω ένα σημείωμα μου στο θέμα αυτό. Που θα γράφει την αλήθεια, όλη την αλήθεια. Δύσκολο γήπεδο η αλήθεια, προϋποθέτει σπάσιμο του ναρκισσιστικού καθρέφτη και παραδοχές δεδομένων που θέλουν κουράγιο και ειλικρινή διάθεση εξατομίκευσης και ενηλικίωσης, συμβολικής αλλά και (δυστυχώς) κυριολεκτικής.
Εύχομαι από καρδιάς Καλή Ανάσταση σε όλες και όλους.
