Τελικά νομίζω αυτό που λείπει από τις πόλεις και δη από τη δική μας είναι το χρώμα. Ναι, το χρώμα, γιατί το πράσινο της φύσης το έχουμε, όπως και το μπλε του ουρανού, αυτό που δεν έχουν είναι τα έντονα, διαφορετικά και όμορφα συνδυασμένα χρώματα γύρω μας. Αυτό σκέφτομαι αυτή την τελευταία εβδομάδα περπατώντας στα κακοφτιαγμένα και πολύ βρώμικα πεζοδρόμια μας. Τα οποία όμως έχουν ένα χαρούμενο χρώμα! Δεν έχει αλλάξει η οπτική μου για τη βρωμιά και τις συνήθειες μας, ακριβώς το αντίθετο. Κινούμενη λοιπόν σε παράλληλους οδούς του κέντρου της πόλης, βλέπεις λογής λογής φυλλάδια υποψηφίων να υπάρχουν παντού. Αναρωτιέμαι λοιπόν ποιο το νόημα να βάζεις φυλλάδια στους υαλοκαθαριστήρες των παρκαρισμένων αυτοκινήτων σε όλο το στενό και ταυτόχρονα να αφήνεις και στις οικοδομές; Προτίμησε να αφήσεις στα γραμματοκιβώτια των οικοδομών που το επιτρέπουν και όχι στην εξώπορτα τους. Αφήνοντας τα έξω στην είσοδο, πρώτον είναι επικίνδυνο αν τα πατήσει κάποιος ηλικιωμένος ή και αφηρημένος να πέσει (δεν πρόκειται να σε ψηφίσει). Δεύτερον, άνοιξε-κλείσε η πόρτα αυτά σκορπίζουν και γεμίζουν τα πεζοδρόμια. Χαρτί γυαλιστερό παντού και με κατάληξη τα φρεάτια! Για να μην πάρουμε την εκδοχή βροχής ή ακόμη καλύτερα λόγω των εκλογών το πλύσιμο των δρόμων που αυτά μετά δεν ξεκολλάνε (σε βρίζουν και οι άνθρωποι στην καθαριότητα του δήμου με τις σκούπες). Στα δε παρμπρίζ που εγώ είμαι και λίγο αφελής και μπορεί να πηγαίνω δυο τρεις μέρες βόλτα μαζί σου και να σε βλέπω να μου χαμογελάς πού το πας; Εννοείται ότι δεν φτάνω να το πάρω αν ανοίξω το παράθυρο οπότε σε κουβαλάω μαζί μου. Και σε αυτή την περίπτωση κάποια στιγμή θα φύγει από τον αέρα και πάλι σκουπίδια. (Εδώ πάλι εγώ δεν σε ψηφίζω γιατί ξεχνάω να το πάρω πριν μπω στο αυτοκίνητο).
Ο επόμενος προβληματισμός μου με όλα αυτά τα φυλλάδια είναι το πού ζούνε όλοι αυτοί οι χαμογελαστοί, περιποιημένοι και καλοντυμένοι συνάνθρωποί μας. Γιατί τη Δευτέρα σε κεντρική οδό της πόλης μας που είμαστε μποτιλιαρισμένοι δεν τους έχω δει ποτέ; Κάποιος κύριος προχθές που μου έπιασε το χέρι μού φάνηκε ότι τον βλέπω κάθε πρωί έξω από ένα σχολείο να κορνάρει επιτακτικά και επίμονα σταματημένο αυτοκίνητο που κατεβάζει το παιδί του. Μπορεί να κάνω και λάθος τώρα που το σκέφτομαι επειδή στο φυλλάδιο μού φαίνεται πιο φρέσκος, ίσως και λίγο πιο νέος; Βέβαια πιο ενοχλητικές είναι αυτές οι φωτογραφίες (οι περισσότεροι υποψήφιοι τις έχουν) που τους δείχνει σε ένα χαλαρό αλλά παράλληλα αυστηρό επαγγελματικό στήσιμο, με ένα βλέμμα του τύπου τον νου σας. Τον βλέπεις και νιώθεις ότι θα σε μαλώσει για κάτι που δεν έκανες. Και σε όλο αυτό άρτια στοιχισμένο πιγούνι, ώμοι και χέρια λες και όλοι βγήκαν από την ίδια σχολή μοντέλων. Θεωρώ προσποιητή αυτή την προσέγγιση γιατί θέλω την ανθρώπινη πλευρά των εκπροσώπων μας μέσα στον δήμο. Αυτούς τους συμπολίτες μας που το πρωί θα πούμε καλημέρα στην ουρά για το κουλούρι μας και θα προλάβουμε στο δύο λεπτά αναμονής να γκρινιάξουμε, να χαμογελάσουμε και να συνεχίσουμε τη μέρα μας.
Σε αυτές τις δημοτικές εκλογές αναγνωρίζω ότι οι καμπάνιες γενικότερα είναι καλαίσθητες, παρ’ όλα αυτά επειδή ζούμε σε αυτήν την περίεργη και ιδιόμορφη εποχή λίγος σεβασμός στην αλόγιστη χρήση χαρτιού και υλικών θα ήταν ευχής έργων και σίγουρα θα μετρούσε υπέρ όλων μας. Θα ευχηθώ λοιπόν με γνώμονα τη δουλειά του καθενός να εκλεγεί ο καταλληλότερος και ελπίζω αν όχι από Δευτέρα αλλά από την Τρίτη να συνεχίσουμε να βλέπουμε χαμογελαστούς και προσεγμένους συνανθρώπους μας!
