Ακόμα μια ιστορία κακοποίησης έφτασε –εντελώς ανώνυμα– στο mail του Ser-Free, στα πλαίσια του #project_gunaikes #pes_tin_istoria_sou:
“Η ώρα περασμένες 7. Ξάπλωσα δίπλα σου, με μιαν ελπίδα για έρωτα.
Έγινες όσα επέλεγα και όσα επιθυμούσα.
Με την τρυφερότητα του πρώτου έρωτα, το σκίρτημα της πρώτης αγάπης, σε εμπιστεύτηκα. Εμπιστεύτηκα κάθε σπιθαμή του κορμιού μου στα χέρια σου. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά άλλωστε;
Κι άρχισες να διαγράφεις την πορεία σου επάνω στο κορμί μου. Με τρυφερότητα, με αισθησιασμό, με πάθος, με έρωτα… Ζούσα το όνειρο…
Μα τα όνειρα δεν έχουν πάντα αίσιο τέλος… Κάποιες φορές μετατρέπονται σε εφιάλτη… Έναν εφιάλτη βγαλμένο από τα έγκατα της κόλασης… Έναν εφιάλτη που ακόμα και οι δαίμονες φοβούνται να αντικρύσουν…
Μετέτρεψες το όνειρό μου σε βασανιστήριο…
Με τα δυο σου χέρια με γύρισες μπρούμυτα, για να μπορείς να με ελέγχεις. Το αριστερό σου χέρι, τραβώντας με από τα μαλλιά, μου πατούσε το κεφάλι στο στρώμα. Το δεξί σου χέρι μου βούλωσε το στόμα. Κι εσύ βιαίως έμπαινες στο κορμί μου, χωρίς την άδειά μου… Άνανδρα… Άλλωστε, πισώπλατα μόνο οι άνανδροι επιτίθονται.
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Άκουγα την άλλοτε αισθησιακή φωνή σου, τη γεμάτη με οργή και αλαζονεία τώρα, μέσα στα αφτιά μου: «Αυτό θες, μωρή π@@@! Αφού αυτό σου αρέσει, τι κλαις; Να π@@@ δεν ήθελες; Γι’ αυτό δεν ήθελες να με χωρίσεις; Για να π@@@;» και μου άφησες το στόμα…
Έκλαιγα και σε παρακαλούσα να με αφήσεις, γιατί πονούσα… Άρχισες να με χτυπάς, να με βρίζεις, να με φτύνεις, πιέζοντας ταυτόχρονα τον αυχένα μου με τον αγκώνα σου.
«Βούλωσ’ το μωρή κ@@@!» ήχησε στα αφτιά μου και δεν ήξερα αν ήταν η φωνή σου ή το βουητό από τα χτυπήματα. Το σώμα σου αγρίευε όλο και περισσότερο και η φωνή σου γινόταν όλο και πιο απόκοσμη. Δεν ήσουν αυτός που ήξερα… Είχες δείξει κι άλλες φορές σημάδια, μα ποτέ δεν περίμενα πως θα έφτανες στον βιασμό μου… Να με ελέγχεις και να με χειραγωγείς, ναι… Αλλά να με βιάσεις… Δεν το σκέφτηκα ποτέ…
«Είχες δείξει κι άλλες φορές σημάδια, μα ποτέ δεν περίμενα πως θα έφτανες στον βιασμό μου…»
«Βούλωσ’ το π@@π@@@» μου είπες και το χέρι σου ξαναέκλεισε με μίσος το στόμα μου, για να μην ακούς τους λυγμούς μου, που μπλέκονταν με τα πνιχτά παρακάλια και τα αδύναμα βοήθεια…
«Θα σε […] μωρή και θα φέρω και τους φίλους μου να […]! Γιατί αυτό θέλεις! Π@@π@@@!»
Έκλαιγα… Σπαρταρούσα… Μα παραδόθηκα… Σου παρέδωσα τη δύναμή μου… Πάγωσα… Πάγωσα κάθε συναίσθημά μου για να επιβιώσω.
Δεν θυμάμαι αν αισθάνθηκα φόβο ή αηδία ή ντροπή…
Θυμάμαι μόνο πως, ό,τι ένιωσα, το ένιωσα για μένα… Είχες αυτό το «χάρισμα» να με κάνεις να πιστεύω ότι φταίω… Κι εγώ η ηλίθια το επέτρεπα…
Όλα μαύρισαν… Από ένα σημείο κι έπειτα δεν θυμάμαι τίποτα, παρά μόνο τους λυγμούς μου. Το βουβό μου κλάμα…
Και τους δαίμονες… που μέχρι κι αυτοί σε σιχάθηκαν κι έκατσαν δίπλα μου να με φροντίσουν.
Κάποτε τελείωσες φτύνοντάς με. Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε. Για μένα ήταν μια ζωή και όλη μου η παιδικότητα.
Κουλουριάστηκα εκεί, μέσα στη φυλακή μου, και ύστερα η βρωμιά έγινε το πετσί μου.
Ήταν που ο άνθρωπός μου χάραξε στο κορμί μου, μα πιότερο στην ψυχή μου,
διαδρομή ενθύμησης, στην κόλαση πορεία…
Μα οι δαίμονες γίνανε φίλοι μου και μου ‘δωσαν ευκαιρία
Να μ’ αγαπήσω πιο πολύ, να βρω τη δύναμή μου
Κι εκείνοι με βοήθησαν να βγω απ’ τη φυλακή μου
Ήταν αυτοί που γνώριζαν κάθε σπιθαμή της
Και με της κόλασης τη φωτιά φώτιζαν την ψυχή εκείνης της εικόνας μου…
Πρόσεχε όμως !
Γιατί με τον καιρό άρχισα να τους μοιάζω!
Και τώρα μπορώ στα άβαθα της κόλασης να ταιριάζω
Και το σκοτάδι που κρατώ, με αγάπη να αγκαλιάζω…”
Φώτο: Αλεξάνδρα Ελευθεριάδου / Μοντέλο: Κωνσταντίνα Καραγιάννη
Σχετικά με το πρότζεκτ και πώς μπορείς να στείλεις και τη δική σου ιστορία μπορείς να δεις εδώ: https://serfree.gr/anoichto-kalesma-pros-gynaikes-steilte-tin-istoria-sas/
Τις άλλες δημοσιευμένες ιστορίες μπορείς να τις διαβάσεις εδώ και εδώ
