Τους τελευταίους μήνες στερηθήκαμε πολλά πράγματα – ένα από αυτά είναι και ΕΚΕΙΝΕΣ, οι γυναίκες της διπλανής πόρτας, που τόσο άγρια τούς πήραν τη μιλιά και το δικαίωμα για ζωή μέσα από τα χέρια τους, πρωταγωνιστούν, θα έλεγα με βαθιά λύπη. Πρωταγωνιστούν, υποδυόμενες τον πιο σκληρό και μαύρο ρόλο που τους ανατέθηκε ποτέ να παίξουν στη ζωή τους, ανάμεσα στους τόσους που ήξεραν καλά να παίζουν, όπως μάνες, σύζυγοι, φίλες, εργαζόμενες και αμέτρητοι άλλοι ρόλοι στην παράσταση αυτή που λέγεται ζωή. Γιατί; Γιατί αυτός ο τραγικός και άγουρος επίλογος ξαφνικά;
Σε εκείνη τη συνοικία του ουρανού λοιπόν, που όλο και πληθαίνει δυστυχώς, οι γυναίκες εκείνες φωνάζουν με όλη τους την ψυχή μπας και φτάσει έστω κάποιος ψίθυρος προς τα κάτω.. Στέλνουν μηνύματα αγάπης μα και παρηγοριάς στους οικείους τους, συμβουλές και λόγια παρήγορα στα αγγελούδια τους που τόσο σκληρά αποχωρίστηκαν με αντίστροφη σειρά… Ίσως ακόμα και να συγχωρούν τα χέρια αυτά που βάφτηκαν από το αίμα τους, γιατί το μεγαλείο ψυχής τους είναι ανυπέρβλητο.
Ουρλιάζουν τρόπους διαφυγής σε άλλες γυναίκες, ώστε να έχουν μια ασφαλή ζωή, όπως αυτή που η καθεμία μας αξίζει. Γίνονται οι ηρωίδες μας και οι φύλακες-άγγελοί μας ταυτόχρονα και έτσι ακούσια θυσιάζονται εκείνες, για ένα αύριο που ίσως ξημερώσει διαφορετικό για τις υπόλοιπες γυναίκες, αρκεί να δώσουμε τη σημασία που οφείλουμε στα τραγικά αυτά συμβάντα. Και πόσα άλλα «πνιγμένα» λόγια έχουν και θέλουν διακαώς να μοιραστούν μαζί μας, άραγε να ξέραμε…
Οι δολοφονίες των γυναικών της διπλανής πόρτας που ονειρεύονται και μάχονται σε αυτή την αρένα που λέγεται ζωή και καθημερινότητα είναι ένα από τα πολύ μελανά κεφάλαια ειδικά της σημερινής εποχής. Ποια είναι όμως η αιτία, γιατί να συμβαίνει όλο αυτό το κακό γύρω μας; Φταίνε οι δυσκολίες που βιώνουμε καθημερινά ειδικά τα τελευταία χρόνια; Φταίει η ανατροφή των αγοριών από τα σπίτια τους; Έχουν πάψει η ηθική και το συναίσθημα; Οι άνθρωποι απομακρυνθήκαμε από τον δρόμο του Θεού; Τα νέα διαδίδονται γρηγορότερα και πιο εύκολα λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας και έτσι μαθαίνουμε περισσότερα τώρα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η απάντηση κρύβεται λίγο πολύ μέσα σε όλα τα παραπάνω και σε ακόμα περισσότερα… Και ακόμα καλύτερα η απάντηση είναι χαμένη στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής.
Ένα όμως είναι αυτό που πρέπει να επικρατήσει προκειμένου να έρθει η αλλαγή και οι πιο ευοίωνες μέρες στη ζωή ενός κοριτσιού, μιας γυναίκας, μιας συζύγου, μιας γιαγιάς κoκ. Η κινητοποίηση της κοινωνίας ολόκληρης, ιδίως των γυναικών, όχι ο εφησυχασμός, το «αποκλείεται να συμβεί σε μένα» ή «αυτό που μου συμβαίνει δεν συγκαταλέγεται στην όποια μορφή βίας», ενώ τις περισσότερες φορές ισχύει το αντίθετο, το που να μπλέκομαι τώρα σε ξένες υποθέσεις και τόσα άλλα… Σε συνδυασμό πάντα με την υποστήριξη των αρμόδιων κρατικών μηχανισμών και αρχών, την ανάληψη πρωτοβουλιών και εν ολίγοις την ευρύτερη κοινωνική, και όχι μόνο γυναικεία, συσπείρωση.
Αν δεν κάνουμε κάτι ουσιαστικό αναλαμβάνοντας δράση, αυτά τα άηχα «πνιγμένα» λόγια που δεν πρόφτασαν να μας ψελλίσουν, φωνάξουν, να μας πουν ποτέ εκείνες οι αδικοχαμένες γυναίκες, κάποια μέρα θα μας «πνίξουν» όλες και όλους…
Αυτά τα πνιγμένα λόγια πρέπει να ανακτήσουν τη χαμένη τους φωνή για να ανατείλει ξανά ο ήλιος στις ζωές μας και όχι να τα στριμώχνουμε βαθιά στα χρονοντούλαπα και στα αρχεία των εφημερίδων με τα παγερά πρωτοσέλιδα μέχρι τη στιγμή που θα συμβεί σε μία από εμάς ή σε κάποιο αγαπημένο, οικείο και πολύ σημαντικό, για τη ζωή μας πρόσωπο.
Ο αγώνας για τα δικαιώματά μας ως όντα γένους θηλυκού θα πρέπει να είναι αδιάκοπος έως ότου ιδανικά δεν θα ξέρουμε τι πάει να πει παγκόσμια ημέρα κατά της βίας των γυναικών, παρά μόνο σαν φόρος τιμής σε όσες την υπέστησαν και κυρίως σε όσες χάθηκαν εξαιτίας της.
Για ένα καλύτερο αύριο στο κορίτσι που δεν γεννήθηκε ακόμα…
Για όλες μας.
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.58.
