Κείμενο/φώτο: Χρυσάνθη Ιακώβου
Αγαπώ πάρα πολύ τις στοές. Εκτός του ότι κόβεις δρόμο, μου δημιουργούν την αίσθηση ότι κάτι θα ανακαλύψω εκεί μέσα, ότι υπάρχει κάποια κρυμμένη μυστική γωνιά που μου επιφυλάσσει μια έκπληξη. Τελικά όμως η έκπληξη που μου επιφυλάσσουν είναι ότι είναι βρώμικες και απεριποίητες. Γιατί έτσι, ρε παιδιά; Να, για παράδειγμα, η Στοά Ραβινέ, που συνδέει τη Ν.Νικολάου με τη Δ.Θράκης. Έχει αυτό εδώ το παγκάκι (φώτο!) Τόσο δύσκολο είναι δηλαδή να μπούνε 5-6 ξύλα να μπορεί ένας άνθρωπος να κάτσει, να χαλαρώσει, να απολαύσει τη μέρα και να περιμένει να του συμβεί μια… έκπληξη;
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.57)
