Θέλεις να αποφύγεις τη ζέστη της πόλης, να βουτήξεις σε νερό, αλλά δεν θέλεις (ή δεν έχεις χρόνο) να τραβιέσαι μέχρι τη θάλασσα; Σου αρέσει το νερό, αλλά δεν γουστάρεις παραλία, προτιμάς πιο πολύ επαφή με τη φύση; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μία: να πας στις Βάθρες της Ορέσκειας!
Κείμενο: Χρυσάνθη Ιακώβου / Φωτογραφίες: Γιώργος Χατζηδάκης
Μεσημέρι Πέμπτης, εν μέσω καύσωνα, με τον ήλιο να καίει απελπιστικά και τη θερμοκρασία να είναι στο κόκκινο. Θέλουμε με την παρέα να βγούμε, αλλά να πάμε πού; Το να μείνουμε στην πόλη μάς απωθεί ως ιδέα, αλλά δεν θέλουμε να τρέχουμε και κάπου μακριά. Κάποιος ρίχνει την ιδέα της Ορέσκειας στο τραπέζι με τις βάθρες της και ενθουσιαζόμαστε όλοι.
Ορέσκεια έχω ξαναπάει, μου είχε αφήσει μια πολύ ευχάριστη εικόνα, ενός όμορφου και ήσυχου χωριού, το είχαμε συνδυάσει τότε με τη Δάφνη και τον Πύργο της Μάρως. Κατευθυνόμαστε προς Νιγρίτα λοιπόν και συνεχίζουμε ακόμα πιο πέρα, σε σαράντα λεπτά περίπου είμαστε εκεί. Η φημισμένη βάθρα δεν ξέρουμε ακριβώς πού είναι – ευτυχώς έχει ταμπέλες παντού! Λυπόμαστε λίγο το αμάξι μας: έχει κατηφόρα και χωματόδρομο, θα μπορούσαμε ίσως να το αφήσουμε πάνω και να κατεβούμε με τα πόδια.
Όταν φτάνουμε η πρώτη έκπληξη: δεν είμαστε μόνοι! Έχει άλλες δύο παρέες, η μία είναι οικογένεια, η άλλη δυο νεαροί φίλοι. Ότι θα συναντούσα πολυκοσμία στη βάθρα της Ορέσκειας ένα τυχαίο απόγευμα Πέμπτης ε δεν το περίμενα ομολογώ. Η δεύτερη έκπληξη είναι η μαγεία του μέρους. Γύρω γύρω βράχοι και στη μέση μια μικρή λίμνη. Ένας πολύ μικρός καταρράκτης χύνεται μέσα από τα βράχια, αυτός είναι που δημιουργεί τη βάθρα.
Στην απέναντι όχθη έχει περισσότερο χώρο για να καθίσουμε, οπότε περνάμε τσαλαβουτώντας στο νερό. Στην άκρη είναι πολύ ρηχά, από την άλλη πλευρά όμως που είναι ο καταρράκτης βαθαίνει, μπορείς να κάνεις κανονικό μπάνιο.
Στρώνουμε τα καρεκλάκια μας και απολαμβάνουμε, την ησυχία, τους ήχους, την ομορφιά. Είμαστε αρκετά τυχεροί γιατί ο ήλιος έχει αρχίσει να γέρνει –είναι σχεδόν εφτά το απόγευμα– και δίνει στο μέρος μια γλυκύτητα, μια γαλήνη. Τον βλέπουμε να κατεβαίνει αργά προς τον βράχο και να μισοκρύβεται πίσω από τα φύλλα των δέντρων. Το μέρος μού βγάζει κάτι από παιδική αθωότητα, από θερινή ανεμελιά, μια αίσθηση νοσταλγίας για καλοκαίρι παλιών εποχών.
Στο ίντερνετ είχα δει κάτι φωτογραφίες από τις βάθρες με έναν ψηλό καταρράκτη, οπότε ρωτώ τον κύριο από τη μία παρέα αν υπάρχει κι άλλη βάθρα. Μου εξηγεί πως η άλλη βάθρα δεν είναι προσβάσιμη με το αμάξι, πας μόνο με περπάτημα και σκαρφάλωμα.
Τα παιδιά της οικογένειας δίπλα μας παίζουν μέσα στο νερό, έχουν βρει ένα καβούρι και το παρατηρούν με ενδιαφέρον. Η άλλη παρέα, των νεαρών, είναι σκαρφαλωμένη στα βράχια, με τα πόδια τους να κρέμονται στον αέρα. Πότε βουτάνε στο νερό, πότε ξανασκαρφαλώνουν.
Το νερό είναι ζεστό, υπέροχο, μπαίνουμε, βγαίνουμε, γελάμε, τρώμε, βγάζουμε φωτογραφίες. Θα μπορούσαμε να περάσουμε εδώ ολόκληρη τη μέρα. Σε αντίθεση με την απλωσιά της θάλασσας, εδώ, στο περίκλειστο από βράχια και δέντρα μέρος, αισθάνεσαι μια ασφάλεια, μια άνεση, είσαι πιο κοντά με τη φύση.
Ο ήλιος έχει πλέον κρυφτεί, αλλά το μέρος παραμένει φωτεινό – για πόση ώρα όμως ακόμα; Οι δύο νεαροί έχουν ήδη φύγει, τώρα και η οικογένεια μαζεύει τα πράγματά της. Το ίδιο ξεκινάμε να κάνουμε κι εμείς. Υπάρχουν δύο κάδοι εκεί, οπότε δεν αφήνουμε σκορπισμένα σκουπίδια.
Με λίγο πείσμα ανεβαίνουμε τη ζόρικη ανηφόρα και βγαίνουμε στον δρόμο. Μια ηρεμία μάς συνοδεύει καθώς αρχίζει να νυχτώνει και η σερραϊκή ύπαιθρος ανοίγεται μπροστά μας όσο το αμάξι καταπίνει τα χιλιόμετρα. Για το τέλειο κλείσιμο της μέρας, ένας τεράστιος κατακόκκινος ήλιος χαμηλά στον ορίζοντα εμφανίζεται μπροστά μας προτού χαθεί πίσω από τους λοφίσκους.
Αν πας στην Ορέσκεια, να κάνεις μια στάση στη Δάφνη για να δεις τον Πύργο της Μάρως!
Ένα τρομερό μνημείο του 15ου αιώνα βρίσκεται στην καρδιά του χωριού Δάφνη: ο Πύργος της Μάρως. Ποια ήταν η Μάρω; Και ποια η ιστορία του Πύργου της; Και γιατί να πάμε να τον επισκεφτούμε;
Κείμενο/φώτο: Χρυσάνθη Ιακώβου
Η τρομερή ζωή της Μάρως
Η Μάρω ή Μάρα Μπράνκοβιτς (ή Βαλιντέ Χανούμ Σουλτάνα) ήταν Ελληνοσερβίδα, κόρη του δεσπότη της Σερβίας Γεωργίου Μπράνκοβιτς και της Ειρήνης, κόρης του Ματθαίου Καντακουζηνού από τον Πόντο. Γεννήθηκε στα 1418 και υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του 15ου αιώνα. Δόθηκε ως γυναίκα στον Μουράτ Β’ το 1435, σε ηλικία 17 ετών.
(Fun fact: Ο σύζυγός της, Μουράτ, πέθανε το 1451. Ο ιστορικός Φραντζής αναφέρει ότι παραλίγο θα παντρευόταν τον τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αλλά το συνοικέσιο… δεν πέτυχε!)
Παρέμεινε χριστιανή και επηρέαζε τα θρησκευτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής. Ήταν μάλιστα αυτή που μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης έσωσε ένα σωρό θρησκευτικά κειμήλια στέλνοντάς τα στο Άγιο Όρος (μεταξύ των οποίων τα δώρα του Ιησού: σμύρνα, λιβάνι, χρυσό).
Οι ιστορικοί δεν ξέρουν με σιγουριά για ποιον λόγο, πάντως η Μάρω το 1457 τα μάζεψε από την Κωνσταντινούπολη και πήγε στην περιοχή της Βισαλτίας, όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό της, το 1487.
Ο Πύργος
Ο Πύργος χρησιμοποιούνταν σίγουρα ως κατοικία – ήταν μάλιστα τριώροφος! Δεν καταστράφηκε τα τελευταία χρόνια, ήδη πριν από το 1753 είχε καταρρεύσει κάποιο τμήμα του. Οι περιπέτειές του βέβαια που τον οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση δεν τέλειωσαν εκεί. Κάτοικοι του χωριού προσπάθησαν να αποσπάσουν πέτρες του για τις οικοδομικές τους ανάγκες κατά τη δεκαετία του 1940 (!) Στη συνέχεια παραχωρήθηκε από το δημόσιο σε έναν ιδιώτη σαν ανταλλάξιμο οικόπεδο και πουλήθηκε προκειμένου να κατεδαφιστεί, αλλά το γκρέμισμά του στάθηκε αδύνατο κι έτσι σώθηκε ένα τμήμα του. Ευτυχώς, με ΦΕΚ από το Υπουργείο Πολιτισμού το 1957 κρίθηκε διατηρητέο μνημείο και μπορούμε και τον καμαρώνουμε σήμερα. Υπέστη βέβαια κάποιες ζημιές στους σεισμούς του 1978, οι οποίες αποκαταστάθηκαν ως έναν βαθμό.
(Fun fact: Λέγεται ότι ο πύργος επικοινωνούσε μέσω υπόγειου μυστικού περάσματος με τον πύργο της Αγίας Μαρίνας που βρίσκεται έξω από το χωριό, μερικές εκατοντάδες μέτρα προς τα δυτικά. Η ύπαρξη πάντως αυτού του περάσματος δεν έχει εξακριβωθεί!)
Γιατί να τον επισκεφτεί κανείς
Έχει μια αύρα και μια γοητεία και σου γεννά ένα δέος το βυζαντινό παρελθόν του. Παρότι κατεστραμμένος σε μεγάλο βαθμό, είναι επιβλητικός – το ύψος του στη δυτική γωνία είναι γύρω στα 14 μέτρα. Μπορείς να αράξεις στο παγκάκι που υπάρχει δίπλα του, να νιώσεις την ηρεμία του μέρους και να κάνεις τη σύνδεση ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες.
(Πηγή πληροφοριών: επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Βισαλτίας και ιστοσελίδα kastra.eu)
