Λίγο πριν το μεγάλο live του Λευτέρη Πασσιά στο ΕΚΚΟ στις 7 Νοεμβρίου, για την παρουσίαση του νέου του δίσκου “Γεια σου παρέα”, οι μουσικοί που θα απολαύσουμε επί σκηνής μιλούν στο Ser-Free!
Πάνος Αϊβαζίδης – κανονάκι
Γιάννης Γκιρίνης – τύμπανα
Γιάννης Καμπανταΐδης – άταστο ηλεκτρικό μπάσο
Κατερίνα Κάργιου – τραγούδι
Τάσος Παπαδόπουλος – ηλεκτρική κιθάρα
Πάνος Αϊβαζίδης
Πάνο, έχεις κάνει πολλές σπουδές πάνω στη μουσική, σε Ελλάδα και εξωτερικό, έχεις ασχοληθεί με πολλά είδη και ο Λευτέρης Πασσιάς σε έχει χαρακτηρίσει «ανοιχτόμυαλο μουσικό». Από όλη αυτή σου την εμπειρία και τα μουσικά σου βιώματα, τι μεταφέρεις στη σκηνή όταν παίζεις σε μια μικρή πόλη όπως οι Σέρρες;
Κάθε εμφάνιση έχει τη δική της δυναμική και εξαρτάται περισσότερο από το μουσικό ύφος και τις απαιτήσεις του ρεπερτορίου. Το κοινό στις Σέρρες είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένο και δεκτικό στη μουσική, κάτι που μας δίνει την ευκαιρία να δοκιμάζουμε πράγματα, να πειραματιζόμαστε και να φέρνουμε στη σκηνή νέες ιδέες. Προσπαθώ σε κάθε live να αξιοποιώ όλα όσα έχω μάθει μέσα από τις σπουδές και τις εμπειρίες μου και να τα εκφράζω όσο πιο άμεσα και ειλικρινά μπορώ. Νομίζω πως αυτό είναι και το πιο ουσιαστικό κομμάτι της επικοινωνίας με το κοινό — να μπορείς να μεταφέρεις κάθε φορά την αλήθεια σου μέσα από τη μουσική που παίζεις.
Τι θα έλεγες πως χρειάζεται μουσικά η πόλη μας;
Πιστεύω πως οι Σέρρες έχουν ένα ζωντανό και ταλαντούχο μουσικό δυναμικό, αλλά αυτό που χρειάζεται περισσότερο είναι χώροι και ευκαιρίες για συνεργασία, δημιουργία και ανταλλαγή ιδεών. Η μουσική κουλτούρα μιας πόλης δεν διαμορφώνεται μόνο μέσα από τις συναυλίες, αλλά και μέσα από τη συνεχή επικοινωνία μεταξύ μουσικών, μαθητών, εκπαιδευτικών και κοινού. Θα ήθελα να βλέπω περισσότερες πρωτοβουλίες που να ενώνουν διαφορετικά είδη μουσικής, να φέρνουν κοντά τις νέες γενιές και να δίνουν βήμα σε νέους καλλιτέχνες. Μια τέτοια ανοιχτή και συνεργατική προσέγγιση μπορεί πραγματικά να εμπλουτίσει τον μουσικό χαρακτήρα της πόλης.
Γιάννης Γκιρίνης
Τα τύμπανα είναι από τα πιο έντονα μουσικά όργανα. Τι βάζεις εσύ, ως Γιάννης, από την ψυχή σου όταν παίζεις; Τι ενέργεια απαιτείται από μέρους σου;
Σίγουρα τα ντραμς είναι έντονο μουσικό όργανο, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να δώσει πολλές ευαίσθητες νότες στο ακροατήριο. Αυτό που κάνω, όταν ακούω ένα μουσικό κομμάτι, είναι να το κατανοήσω και να καταλάβω αυτό που θέλει να μου δώσει. Αφού πάρω αυτά που ζητώ, τότε προσπαθώ παικτικά να το προσεγγίσω έτσι ώστε να μην αλλοιώσω την αισθητική του και παράλληλα να δημιουργήσω ένα χαλί ώστε να πατήσουν οι μελωδίες και οι στίχοι και να συνυπάρξουν μαζί αφήνοντας το καλύτερο αποτέλεσμα στο κοινό. Η ενέργεια που αναφέρατε διαφέρει από τραγούδι σε τραγούδι, σίγουρα όμως η ψυχική ενέργεια που καταναλώνεται είναι μεγάλη.
Έχεις διαγράψει μια αρκετά μεγάλη πορεία στον χώρο της μουσικής. Τι άλλο ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Γενικά δεν κάνω όνειρα για το μακρινό μέλλον, σίγουρα όμως θα ήθελα η συνεργασία μου με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να πάει όσο πιο μακριά γίνεται…. Ούτως ώστε να ακουστεί η μουσική σε πολύ κόσμο. Έτσι λοιπόν χαίρομαι ιδιαίτερα που ζω αυτό το καινούργιο όνειρο παρέα με αγαπητούς φίλους και συνεργάτες.
Γιάννης Καμπανταΐδης
Γιάννη, συνεργάζεσαι πολλά χρόνια με τον Λευτέρη Πασσιά. Πώς είναι αυτή η πολυετής συνεργασία;
Η συνεργασία με τον Λευτέρη είναι όπως θα έπρεπε να είναι κάθε σχέση. Εμπεριέχει τον κοινό προσανατολισμό, την κατανόηση, τον χώρο έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να είναι αυτό που είναι, τη σύγκρουση και τον σεβασμό. Οι συνεργασίες όσον αφορά την τέχνη ενέχουν τον κίνδυνο της ματαίωσης, μιας και στη χώρα μας δεν είναι εύκολη η ζωή του καλλιτέχνη –αλλά και του κάθε εργαζόμενου–, αλλά όσο φροντίζουμε όλοι το καλλιτεχνικό μας σπίτι, το οποίο είναι η κοινή μας σύμπραξη, τότε τόσο και θα αντέχουμε τον σκοταδισμό των καιρών.
Ασχολείσαι με ένα «παρεξηγημένο» μουσικό είδος. Τι θα έλεγες σε αυτούς που είναι επιφυλακτικοί απέναντι στην τζαζ;
Η μουσική για μένα είναι μια. Την τζαζ τη συναντώ και στον Άκη Πάνου, όπως συναντώ την κλασική μουσική στον Θάνο Μικρούτσικο. Όλα έχουν να κάνουν με το αν αυτό που παίζεις έχει σκοπό να συγκινήσει, να αγκαλιάσει και να οδηγήσει τον ακροατή σε μια ζωή με περισσότερη τρυφερότητα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί και με την τζαζ, αλλά και με όλα τα είδη, αρκεί οι μουσικοί να έχουν αυτό τον σκοπό. Τώρα στην τζαζ υπάρχει και το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο, το οποίο καθιστά τον μουσικό αλλά και το κοινό ανήμπορους να γνωρίζουν τι θα ακολουθήσει στο επόμενο δευτερόλεπτο. Αυτό είναι μαγικό για όποιον μπορεί να αντέξει τον τρόμο του κενού. Όπως και να έχει, αξίζει κάποιος να μπει σε αυτήν τη διαδικασία, είτε σαν μουσικός είτε σαν ακροατής. Αν πάλι όχι, φυσικά και δεν πειράζει, η μουσική θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμάς.
Κατερίνα Κάργιου
Κατερίνα, ερμηνεύεις ένα από τα τραγούδια στον δίσκο του Λευτέρη Πασσιά «Γεια σου παρέα». Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Η ερμηνεία τραγουδιών του Λευτέρη δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για μένα, γιατί το κάνω εδώ και καιρό στις παραστάσεις μας με τις Παραμυθολαλίτσες. Το τραγούδι «Η τύχη του Φάουστο» το ξεχωρίζω, γιατί μου προκαλεί μια απόκοσμη ηρεμία όταν το τραγουδάω.
Στο πρακτικό της εμπειρίας της ηχογράφησης, η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία για μένα είναι ζόρικη. Γιατί έχει διαφορά να κάθεσαι με την κιθαρίτσα σου αγκαλιά, χαλαρά και να τραγουδάς και να χάνεσαι στο τραγούδι, να εκφράζεσαι όπως το νιώθεις κι αλλιώς να είσαι όρθια, μπροστά σε ένα μικρόφωνο που εκτός της ερμηνείας σου πρέπει να σκεφτείς πόση απόσταση έχεις απ’ το μικρόφωνο, πότε ακριβώς να πάρεις ανάσα, να μην κουνηθείς πολύ και κάνεις κανέναν θόρυβο και καταγραφεί πάνω στο τραγούδι κι άλλα τέτοια. Έχει άγχος αυτή η διαδικασία. Αλλά ταυτόχρονα στο τραγούδι θέλεις να περάσεις την αίσθηση της ηρεμίας που σου δίνει. Κι αυτό για μένα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.
Είσαι εκπαιδευτικός – τι γνώμη έχεις για τον τρόπο που διδάσκεται η μουσική στα σχολεία;
Ο τρόπος που διδάσκεται η μουσική στα σχολεία ακολουθεί το τρίπτυχο «ακρόαση-βίωση-εκτέλεση» (που είναι και η επίσημη κατεύθυνση της παιδαγωγικής της επιστήμης της μουσικής). Το μάθημα είναι και πρέπει να γίνεται βιωματικό. Να έχει φαντασία. Δεν γίνεται πλέον με τον παλιό εκείνο τρόπο «πάρτε πεντάγραμμο, αντιγράψτε νότες, μάθετε αυτήν τη θεωρία απέξω και ελάτε να τραγουδήσουμε». Και η ίδια λούπα κάθε μέρα όλη μέρα. Το θέμα είναι ότι για να γίνει όλο αυτό είναι απαραίτητο να υπάρχει αίθουσα μουσικής κατάλληλη, να υπάρχουν μουσικά όργανα κατάλληλα με την ηλικιακή ομάδα των παιδιών, εξοπλισμός, όπως διαδραστικός πίνακας ή προτζέκτορας, ηχεία, μικρόφωνα κι άλλα τέτοια ουτοπικά. Που από τη 15χρονη εμπειρία μου σε πολλά και διάφορα σχολεία των Σερρών, κι όχι μόνο, το να έχεις δική σου αίθουσα από μόνο του είναι άθλος. Δεν μιλάω για μουσικά όργανα, που ειδικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι ανύπαρκτα ή ακατάλληλα για την ηλικία των παιδιών. Θα πρέπει, επιπλέον, να υπάρχει σταθερότητα καθηγητών σε ένα σχολείο. Το μάθημα να είναι δίωρο (τουλάχιστον)/εβδομάδα από την Α΄ δημοτικού μέχρι την Γ΄ λυκείου. Το ξέρατε ότι στο λύκειο τα παιδιά δεν κάνουν μουσική (και γενικότερα καλλιτεχνικά μαθήματα);
Οπότε για ποιο μάθημα να μιλήσουμε όταν δεν υπάρχουν καν τα απαραίτητα. Είναι σαν να λες σε έναν μάγειρα «θέλω να μου μαγειρέψεις το πιο γκουρμέ σου πιάτο, αλλά δεν θα σου δώσουμε ούτε κατσαρόλες, ούτε μαχαίρια, ούτε υλικά, ούτε καν κουζίνα. Εσύ όμως να κόψεις το κεφάλι σου και να μαγειρέψεις». Αυτό λες. Γίνεται; Κι όμως, στην πλειοψηφία των σχολείων μας γίνεται. Θεωρώ ότι με τα δεδομένα που έχουμε κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τα παιδιά μας. Και κρίνοντας από τις εκδηλώσεις και τα προγράμματα που γίνονται νομίζω ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι κάνουν θαύματα.
Τάσος Παπαδόπουλος
Τάσο, η ηλεκτρική κιθάρα είναι το πιο «ροκ» όργανο και ο κόσμος απολαμβάνει πάντα ένα δυνατό σόλο… Εσένα ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική, όταν είσαι με την κιθάρα σου επί σκηνής;
Η αλήθεια είναι πως η σχέση μου με την ηλεκτρική κιθάρα ξεκινάει από τα εφηβικά μου χρόνια έχοντας ροκ ακούσματα και αναφορές, παρότι ξεκίνησα στον χώρο της μουσικής με σπουδές κλασικής κιθάρας. Ωστόσο την τελευταία δεκαπενταετία ξεκίνησα να μελετάω και εμπλουτίζω το ρεπερτόριο και το παίξιμό μου αφενός με περισσότερα jazz, fusion και ethnic στοιχεία και αφετέρου να ασχολούμαι εξίσου με ακουστικά όργανα όπως η ακουστική κιθάρα, το ούτι και η άταστη κιθάρα με την αρμόζουσα εντρύφηση στα αντίστοιχα ακούσματα, τεχνικές και θεωρητικά συστήματα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια όμορφη συνδιαλλαγή η οποία διαμορφώνει μία μικτή μουσική μου έκφραση.
Η πρόσφατη συνεργασία με τον Λευτέρη μου έδωσε τον χώρο να εκφράζω όσα με καθορίζουν ως προσωπικότητα και ως μουσικό, όπως επίσης να επανασχοληθώ λίγο περισσότερο με τον πιο «ροκ» ήχο της ηλεκτρικής μου κιθάρας. Η σχέση με τις κιθάρες μου επί σκηνής είναι σχέση βαθιά συναισθηματική, τρυφερή και υπαρξιακή, καθότι είναι άμεση προέκταση του εσωτερικού μου κόσμου και του εαυτού μου. Επίσης, επειδή λειτουργεί και ως μέσο σύνδεσης με τους υπόλοιπους συνεργάτες και φίλους στην μπάντα, όπως και με το εκάστοτε ακροατήριο. Είμαι πολύ χαρούμενος με τη συνεργασία με τον Λευτέρη, τόσο για την ελευθερία έκφρασης που υπάρχει μεταξύ μας όσο και για το μουσικό ταίριασμα της ηλεκτρικής κιθάρας με τα τραγούδια του, η οποία άλλοτε προσδίδει ένα δυναμικό ροκ ηχόχρωμα κι άλλοτε τρυφερότητα και μελωδικότητα!
Ο Λευτέρης Πασσιάς σε έχει χαρακτηρίσει τον «ψυχολόγο» της παρέας! Πώς είναι οι ισορροπίες των μελών μιας μουσικής ομάδας; Τι απαιτείται για να δημιουργηθεί μια αποδοτική συνεργασία;
Ο Λευτέρης με έχει χαρακτηρίσει έτσι, διότι είναι η άλλη μου επαγγελματική ιδιότητα, καθότι πέρα από μουσικός εργάζομαι και ως ψυχολόγος και μουσικοθεραπευτής. Απαντώντας στην ερώτηση, οι ισορροπίες των μελών μιας μουσικής ομάδας είναι πολύπλοκες και δυναμικές –όπως όλες οι διανθρώπινες σχέσεις– και καθαρίζονται από το μείγμα προσωπικοτήτων, συμπεριφορών και μουσικής έκφρασης καθενός. Τοποθετώντας όλα τα παραπάνω στο σημερινό πλαίσιο των καιρών μας ο βαθμός περιπλοκότητας αυξάνει. Εν προκειμένω όμως –αν και είμαι νέο μέλος στην ομάδα– νιώθω ότι υπάρχει μια ζεστή ατμόσφαιρα και αμοιβαιότητα που διέπει τις σχέσεις και την ισορροπία της ομάδας. Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενος όταν παίζω με τα υπόλοιπα παιδιά! Για να δημιουργηθεί μια αποδοτική συνεργασία χρειάζεται να υπάρχει ή να δημιουργηθεί ένας κοινός τόπος μουσικής επικοινωνίας και έκφρασης, αμοιβαιότητα, αποδοχή και ο καθένας να είναι ανοικτός στο να αφουγκράζεται ιδέες και ανάγκες των υπολοίπων. Τέλος, μιας και ο Λευτέρης με ανέφερε ως ψυχολόγο της ομάδας (λόγω ιδιότητας) θα ήθελα να αναφέρω ότι ο ίδιος ο Λευτέρης –όντας ο συνδετικός κρίκος όλων των μελών της ομάδας– και το έργο του έχουν ανθρωπιστικές και υπαρξιστικές ποιότητες προσδίδοντας θεραπευτικές διαστάσεις και νόημα στην όλη εμπειρία.
