Το αγαπώ το καλοκαίρι… Νόμιζα λόγω του φωτεινού ήλιου και της αλμύρας της θάλασσας, που γεννούν μέσα μου την αισιοδοξία και την ανεμελιά. Αλλά τελικά δεν ευθύνονται η δροσερή γεύση του καρπουζιού, ο ήχος των τζιτζικιών και η καυτή άμμος ανάμεσα στα ακροδάχτυλά μου γι’ αυτά τα συναισθήματα.
Δεν είναι οι εικόνες και οι μυρωδιές που με παρασύρουν, αλλά ό,τι αναγεννάται μέσα μου από αυτήν τη συνθήκη. Είναι η ανάπαυλα που μου προσφέρει αυτή η εποχή ή μάλλον η απόχρωση που εγώ της έχω δώσει…
«Φταίει» μάλλον που είναι συνυφασμένη με την ευκαιρία και την απομάθηση. Μια ευκαιρία να αποτινάξουμε από πάνω μας όλα εκείνα τα βαρίδια που κουβαλάμε όλη την υπόλοιπη χρονιά. Είναι που απαλλασσόμαστε και ξελαφρώνουμε για λίγο… Που καταφέρνουμε να είμαστε εμείς χωρίς τα περιττά!
Είναι αυτή η μαγική στιγμή που δεν μαθαίνουμε ποιοι είμαστε, αλλά γινόμαστε ό,τι επιθυμούμε! Αυτή η προσπάθεια να αποδομηθούμε, για να ανασάνουμε… Να ξεμάθουμε από το άγχος, τους στόχους, την υπερπροσπάθεια να αποδείξουμε ότι αξίζουμε.
Είναι ένα διάλειμμα που μας επιτρέπει να επιστρέψουμε στον εαυτό μας! Μακριά από τις λίστες που κάναμε τον χειμώνα. Γιατί ποιοι είμαστε εντέλει; Ο,τι απομένει, όταν πετάμε από πάνω μας τους ρόλους, τις άμυνες και την τελειότητά μας.
Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και μαζί μ’ αυτήν παίρνουμε πίσω και τη φωνή μας. Παρέχουμε το περιθώριο επιλογής στους εαυτούς μας, για να πούμε «όχι» χωρίς απολογία και «ναι» χωρίς ενοχή! Είναι ένα διάλειμμα που μας επιτρέπει να επιστρέψουμε στον εαυτό μας! Μακριά από τις λίστες που κάναμε τον χειμώνα. Γιατί ποιοι είμαστε εντέλει; Ο,τι απομένει, όταν πετάμε από πάνω μας τους ρόλους, τις άμυνες και την τελειότητά μας. Και αυτό είναι το πιο ουσιαστικό και το πιο ανθρώπινο… Είναι σ’ αυτό που κάνουμε χώρο, για να αναπνεύσει, να υπάρξει και να ξαναβρεί την ελευθερία του!
Δεν είναι τόσο η εποχή που μας ξεκουράζει, αλλά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που της προσδίδουμε. Είναι η ξεγνοιασιά και τα όνειρα κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι που μας δίνουν τη δυνατότητα να αισθανθούμε ελεύθεροι και ταυτόχρονα να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε… Γιατί δεν είναι μόνο ο καλοκαιρινός μας προορισμός που μας ικανοποιεί, αλλά πολλά περισσότερα. Είναι η επιστροφή στην ψυχή μας που μας υπενθυμίζει μια αλήθεια που είχαμε ξεχάσει!
Ας μην αφήσουμε λοιπόν το καλοκαίρι να παρέλθει με το τέλος του Αυγούστου. Να μην επιτρέψουμε να αποτελέσει για άλλη μία φορά μια προσωρινή διαφυγή! Ας το φέρουμε μέσα μας και τον υπόλοιπο χρόνο, ως συνθήκη, ως επαφή με τη ψυχή μας. Όχι για να είμαστε σε μόνιμες διακοπές, αλλά προς τιμήν της ψυχικής ελευθερίας… Αυτό το δικαίωμα της ψυχής μας, να οσφρίζεται τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου ακόμη κι όταν δεν υπάρχει…
*Η Βασιλική Σταυρίδου είναι φιλόλογος. Αρθρογραφεί τακτικά στο Ser-Free.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.70, Ιούλιος 2025)
