Λίγα λόγια για το παιδικό θεατρικό έργο απο την ίδια τη συγγραφέα:
Το εν λόγω παιδικό θεατρικό έργο, ήταν το πρώτο που γράφτηκε πριν είκοσι χρόνια μαζί με άλλα δύο στην ηλικία των τριάντα μου ετών και αποτελεί την κορωνίδα μεταξύ των άλλων της κατηγορίας αυτής. Διαπραγματεύεται την αιώνια κατάσταση, την οποία έχουν κάνει πολλοί συγγραφείς αντικείμενο έρευνας και ανάλυσής τους, αυτή του πολέμου και της ειρήνης.
Η έλευση του πολέμου, που δεν υπάρχει ούτε ως λέξη στα λεξικά της Χώρας των Λουλουδιών, μιας κατάστασης αναμφισβήτητα εκ διαμέτρου αντίθετης μ΄ εκείνη της ειρήνης, αναταράσσει την αρμονική, γεμάτη από χρώματα κι αρώματα αυτή χώρα. Είναι εύλογο κι επόμενο να προκύψουν μόνο αρνητικά συναισθήματα από μια τόσο αρρωστημένη κατάσταση, η οποία φέρνει μόνο δεινά κι επιφέρει πολύπλοκες συναισθηματικές μεταπτώσεις στους πρωταγωνιστές του έργου, που δεν είναι άλλοι από τα πιο γνωστά, ευαίσθητα, καλαίσθητα κι ευωδιαστά λουλούδια, που υπάρχουν στην πλάση.
Στην πρώτη πράξη του έργου παρουσιάζονται οι πρωταγωνιστές με την σειρά εμφάνισής τους. Ένα κακό όνειρο που είδε η μαργαρίτα, το λουλούδι που πρωταγωνιστεί, αναστατώνει την όμορφη παρέα. Η ώρα του χορού των γιασεμιών έχει φτάσει και τα λουλούδια έχουν εστιάσει στην κόμμωση και την ιδιαίτερα προσεγμένη για την περίσταση εμφάνισή τους. Οι περίτεχνες περούκες για τις ορτανσίες, το χρυσοκίτρινο, ατσαλάκωτο κοστούμι του πανσέ, ο ολόλευκος και ιδιότροπος κρίνος, αλλά και η καμαρωτή, λυγερή τουλίπα κλέβουν την παράσταση. Πάντα άξια απορίας η λαιμαργία του αχόρταγου, κοιλιόδουλου και ατσούμπαλου σαρκοβόρου φυτού, που μαζί με το αδέξιο αλλά τρυφερό παρά τα αγκάθια του γαϊδουράγκαθο, προκαλούσαν όλα τα βλέμματα.
Δεύτερη πράξη και ο Χορός των Γιασεμιών βρίσκεται στο αποκορύφωμά του με τα λουλούδια να επιδίδονται σε τέλειες κι ασταμάτητες χορευτικές φιγούρες. Η χαρά όμως, όπως διαπιστώνει πάντα κανείς διαρκεί λίγο, καθώς ξεσπά ο αιμοχαρής, αιμοδιψής και αιμοβόρος πόλεμος με τα ασύγκριτα ενοχλητικά ζιζάνια, που τα οποία στην κυριολεξία κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους από το πουθενά.
Ακριβοθώρητος, ως άλλος κορυφαίος του χορού, ο άσπιλος κι αμόλυντος κρίνος στην τρίτη πράξη του έργου σε πρωταγωνιστικό ρόλο, που την στιγμή που ξεσπά ο πόλεμος, λαβώνεται βαριά και τα πέταλά του λεκιάζονται από το κατακόκκινο αίμα του. Η μαργαρίτα τρέχει να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες καθώς σπουδάζει ιατρική και τον σώζει την τελευταία στιγμή ενώ γίνεται κατακόκκινη και εκείνη από το αίμα του. Η Χώρα των Λουλουδιών κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η μόνη λύση είναι το υγρό πυρ που κατακαίει τελικά τα ζιζάνια μέχρις ενός. Η ειρήνη αποκαθίσταται και πάλι και τα λουλούδια διαπιστώνουν πόσο πολύτιμο αγαθό είναι. Τον πόλεμο δεν τον είχαν ζήσει ποτέ. Ως κατακλείδα, ένα τραγούδι για την ειρήνη αντηχεί με τα λουλούδια να το τραγουδούν πιασμένα χέρι-χέρι.
Μέσα από τις ουτοπικές εικόνες που μαγεύουν, όσο και προβληματίζουν και που η συγγραφέας πλέκει αριστοτεχνικά, τους πρωτότυπους ρόλους μέσα από ευφάνταστες στιχομυθίες γεμάτες χιούμορ και απεριόριστες ανατροπές, χτίζει ιδιαίτερους και σπάνιους χαρακτήρες που είναι όμοιοι και ταυτίζονται πλήρως μ’ εκείνους των ανθρώπων. Ξεδιπλώνονται με περίσσια άνεση και σχεδόν ανεπαίσθητα, πάντα μακριά από στεγανά και πεπατημένες χωρίς να καταδεικνύουν κάτι το προβλέψιμο. Επιλέγεται ο κρίνος όχι τυχαία βέβαια, καθώς είναι ό,τι πιο αγνό έχει γεννήσει η φύση, που σημειολογικά παραπέμπει στο αρχαγγελικό δώρο προς της Παναγία, που θα φέρει την χαρμόσυνη είδηση.
Από την πολυδιάστατη και άρτια δομή του έργου, διαφαίνεται μια πληθώρα επιτηδευμένων στοιχείων από τους μύθους του Αισώπου, τον Αριστοφανικό πλούτο, την Πλατωνική ιδανική πολιτεία και άδολη αγάπη, καθώς και το απόλυτο του Σωκράτη και τον ορθολογισμό του Αριστοτέλη.
Η σκηνή με την μαργαρίτα ως φοιτήτρια της ιατρικής, να περιποιείται τον λαβωμένο κρίνο, θα χαρακτηρίζονταν ως η καλύτερη του έργου, για τα έντονα συναισθήματα που γεννάει στον αναγνώστη-θεατή. Ο αναγνώστης-θεατής αναμένεται να νοιώσει πολλαπλά κι αναπάντεχα deja vu μέσα στην πολυπολικότητα του παρόντος περιβάλλοντος και των τριών πράξεων. Ένα είναι το μόνο σίγουρο. Το ότι μέσα από τις τρεις πράξεις του παιδικού αυτού θεατρικού έργου, ο αναγνώστης θα αφεθεί στον έντονο παλμό του διαφορετικού και μέσα από προσθαφαιρέσεις και πολλαπλασιασμούς, μέσα από ατελείς και τέλειες διαιρέσεις, θα καταφέρει να βρει τον μοναδικό και ακριβό εαυτό του.
