ΥΠΕΡ-ΟΠΤΙΚΩΣ **Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι**
(Χρονογράφημα του Τάσου Χανλίογλου)
Άλλων λιγότερο και άλλων περισσότερο, σημασία έχει ότι παρακολούθησα από κοντά τα γυρίσματα όλων των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου οι οποίες έλαβον χώραν εις την επικράτειά μας. Όχι τόσο από εκτίμηση στο «μεγαλείο του Αγγελόπουλου», αλλά από την αγάπη μου για τον κινηματογράφο. Ιδιαίτερα στο «Λιβάδι που δακρύζει». Του αφιέρωσα ένα ολόκληρο φωτογραφικό άλμπουμ των τριών περιόδων του. Την εποχή της κατασκευής του χωριού, τα γυρίσματα μέχρι και την βύθιση του με το καμπαναριό να προεξέχει. Το περιστατικό όμως για το οποίο ξεκίνησα το σημερινό μου άρθρο αναφέρεται στο «Μετέωρο βήμα του πελαργού».
Από νωρίς το πρωί βρεθήκαμε στην παλιά στρατιωτική γέφυρα του Στρυμόνος από την πλευρά του χωριού Γόνιμο. Αφήσαμε το δικό μου αυτοκίνητο και πήγαμε από την άλλη μεριά της γέφυρας όπου είχε στηθεί το ανάλογο σκηνικό. Παρακολουθούσαμε το συνεργείο να εκτελεί εντολές, με τον Αγγελόπουλο να παρακολουθεί τα καδραρίσματα μέσω ενός φακού/κυάλι στο χέρι. Κάποια στιγμή τον ακούσαμε να φωνάζει καθώς κάτι κίτρινο στο πρωινό ομιχλώδες περιβάλλον φάνταζε στην άλλη πλευρά σαν τη μύγα μες στο γάλα και βέβαια χαλούσε το πλάνο. Αν και ο τρόπος του δεν ήτο ο καλύτερος, έσπευσα να ξανακάνω τον γύρο και να το απομακρύνω, καθώς η κίτρινη κηλίδα που χαλούσε το πλάνο ήταν αυτοκίνητο και ήταν το δικό μου.
Επέστρεψα και όπως όλοι οι άλλοι περίμενα και εγώ την άφιξη του Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι. Ηθοποιός ως το μεγάλο όνομα της ταινίας. Ένας από τους κύριους λόγους που θα πήγαινε κάποιος να δει την ταινία. Άραγε πως θα είναι σήμερα ο σταρ, σκεφτόμουνα. Ένας θρύλος του άλλοτε νεορεαλιστικού ευρωπαϊκού κινηματογράφου και το ίνδαλμα του γυναικείου φύλου. Αργούσε όμως, με τον Αγγελόπουλο να μουρμουρίζει. Η ώρα περνούσε και όλοι μας αγωνιούσαμε μήπως τελικά δεν μας κάνει το χατίρι, κυρίως όμως του σκηνοθέτη του και παραγωγού.
Ένα ταξί έφθασε μέχρι το σκηνικό στο οποίο περίμεναν αγωνιωδώς οι τεχνικοί. Ακούστηκε ένας ψίθυρος και όλοι καταλάβαμε ότι έφεραν τον Μαστρογιάννι. Βγήκε υποβασταζόμενος σε άθλια κατάσταση. Καμία σχέση με την εικόνα που είχαμε όλοι στο μυαλό μας . Όμως δεν έπαυε να είναι ο Μαρτσέλλο, το κάποτε αστέρι πρώτου μεγέθους. Μεθυσμένος προφανώς, τρεκλίζοντας πλησίασε μια πολυθρόνα και στην κυριολεξία σωριάστηκε. Παρ’ όλα αυτά για μένα παρέμεινε ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι χωρίς να χάνει το φως που μετέφερε στην οθόνη. Πριν ανασυντάξω τα συναισθήματά μου για ό,τι έβλεπα μπροστά μου, ακούω τον Αγγελόπουλο να ωρύεται και να φτύνει λέξεις ακατάληπτες. Ξεχώριζαν όμως μερικές, όπως «πάρτε από μπροστά μου αυτόν τον μεθύστακα. Να μην τον βλέπω. Μου προκαλεί αηδία». Δεν άντεξα άλλο με την απαράδεκτη συμπεριφορά του από το πρωί μέχρι και τώρα στον Μαστρογιάννι και ακούστηκα μέσα από το πλήθος να φωνάζω. «Ντροπή σου, Αγγελόπουλε, στέκεσαι μπροστά σε ένα σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Δεν βλέπεις που περιβάλλεται από φωτοστέφανο. Είναι ένα άτομο αγιασμένο. Άγγιξε την Ανίτα Έγκμπερκ». Απομακρύνθηκα δίχως να δώσω συνέχεια.
