Η Στέλλα Παπαδημητρίου είναι Σερραία ηθοποιός με μακρά διαδρομή στον χώρο της υποκριτικής. Έχει χαράξει πορεία δεκαετιών στο θέατρο, ενώ έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό μέσα από τους τηλεοπτικούς της ρόλους στις σειρές «Καλημέρα Ζωή» του Νίκου Φώσκολου και «Τα Μυστικά της Εδέμ» της Έλενας Ακρίτα και του Γιώργου Κυρίτση. Φέτος την είδαμε στη σειρά του ANT1 «Grand Hotel» στον ρόλο της Θεοδώρας. Με αφορμή την καταγωγή της, συζητήσαμε μαζί της για τη ζωή της και για τη σπουδαία της πορεία στο θέατρο και στην τηλεόραση.
Συνέντευξη: Μαριάννα Τσιολπίδου
Κυρία Παπαδημητρίου, γεννηθήκατε στο Σιτοχώρι του Νομού Σερρών. Τι θυμάστε πιο έντονα από εκείνα τα χρόνια;
Ξέγνοιαστα χρόνια, παιχνίδια στις αλάνες, παιχνίδια κάτω στο ποτάμι, ξέγνοιαστα, τρυφερά, γλυκά, όμορφα, χωρίς τοξικότητες. Είχαμε και τους καυγάδες μας, αλλά μετά πάλι αγαπιόμασταν και συνεχίζαμε το παιχνίδι.
Πότε φύγατε από εκεί και με ποιον τρόπο μπήκε η υποκριτική στη ζωή σας; Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που λειτούργησε ως μέντορας ή πρότυπο για εσάς;
Από το χωριό έφυγα όταν έπρεπε να πάω στο γυμνάσιο και το λύκειο. Η υποκριτική μπήκε στη ζωή μου, όταν μπήκε ο κινηματογράφος στη ζωή του χωριού μου. Ο πατέρας μου είχε το τρακτέρ και έδινε ηλεκτρικό για να παίζει η μηχανή του κινηματογράφου. Το σπίτι μου ήταν δίπλα στον κινηματογράφο. Όταν οι γονείς μου πήγαιναν να δουν το έργο, μετά από λίγο κατέβαινα και εγώ κρυφά, άνοιγα την κουρτίνα της αίθουσας και από εκεί παρακολουθούσα όλα τα έργα. Έτσι μπήκε στη ζωή μου το μικρόβιο. Ζούσα όλες τις σκηνές του κινηματογράφου. Όχι, δεν υπήρξε κάποιος άνθρωπος που με βοήθησε. Όλα τα ξεκίνησα κρυφά από τους γονείς μου. Με έστειλαν στη Θεσσαλονίκη για να δώσω εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και εγώ έψαχνα για σχολή θεάτρου.
Μετά από έναν μεγάλο κύκλο στην Αθήνα αποφασίσατε να επιστρέψετε στις Σέρρες. Πρόκειται για μια επιστροφή με καλλιτεχνικές προεκτάσεις ή για μία απόφαση για απόσταση από τη μεγαλούπολη της Αθήνας; Τι σας προσέφερε αυτή η αλλαγή;
Αφού έκανα έναν μεγάλο κύκλο, μου έγινε πρόταση από το ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και δέχτηκα. Έτσι γύρισα πίσω στα πάτρια εδάφη. Η αλήθεια είναι ότι έμεινα αρκετά χρόνια, ήταν ήσυχα, ήρεμα χρόνια και ανασυντάχτηκα. Σκέφτηκα πολλά, πήρα αποφάσεις.
«Όταν είναι να πάω στο θέατρο ή στο γύρισμα, ξεκινάω πάντα με μια διάθεση νέας κοπέλας που πάει να συναντήσει τον έρωτα»
Δραστηριοποιείστε ως ηθοποιός από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Θα ήταν εύλογο να ρωτήσω πόσο έχει αλλάξει ο χώρος σε αυτά τα πενήντα χρόνια. Ωστόσο, με ενδιαφέρει περισσότερο πόσο έχει αλλάξει εσάς ο χώρος της τέχνης; Πώς έχει γράψει μέσα σας;
Η τέχνη είναι ζωντανή. Η ροή της δεν σταματά ποτέ και οφείλει να ακολουθεί τη ροή της κοινωνίας και τις εξελίξεις. Δεν μπορεί η τέχνη να μην επηρεάζεται από τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές εξελίξεις.
Ποιον ρόλο σας θεωρείτε σταθμό στην καλλιτεχνική σας πορεία, όχι απαραίτητα λόγω εμπορικής ή εισπρακτικής επιτυχίας, αλλά γιατί σας καθόρισε ως άνθρωπο;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον ρόλο, γιατί όλοι οι ρόλοι έχουν ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, τον χαρακτήρα μου, τα συναισθήματά μου. Σε όλους τους ρόλους έχω δώσει και έχω πάρει πράγματα που με βοήθησαν να προχωρήσω παραπέρα.
Έχετε ενσαρκώσει ρόλους-σύμβολα και άλλους πιο εσωτερικούς. Ποιον ρόλο θα θέλατε να επαναλάβετε με την εμπειρία του σήμερα;
Θα πω δυο έργα που είναι ίσως και τα πιο πρόσφατα. Την «Ευαίσθητη Ισορροπία» του Άλμπι σε σκηνοθεσία του Αντώνη Αντωνίου, όπου σε αυτό το έργο φαίνεται όλη η παρακμή του σημερινού ανθρώπου και η αποξένωση των ανθρώπων μεταξύ τους, κλεισμένοι ο καθένας στο δικό του πρόβλημα, χωρίς λύτρωση. Και «η Προίκα» της κυρίας Μπέτυς Μαγρίζου, την οποία σκηνοθέτησε εξαιρετικά ο Φώτης Μακρής που μας φέρνει αντιμέτωπους με τη μοναξιά, με χαμένες αγάπες και έρωτες που δεν φόρεσαν νυφικό, προσμένοντας πάντα την επιστροφή.
Θα ήθελα να θυμηθείτε μία στιγμή –είτε στο σανίδι είτε στα γυρίσματα‒ που ήταν πραγματικά δύσκολη και δοκιμαστήκατε, αλλά και μία που ήταν βαθιά συναισθηματική ή συγκινητική.
Είναι τόσο πολλές οι στιγμές και από το θέατρο και από την τηλεόραση, τι να πρωτοθυμηθώ. Θα σας πω μόνο ότι όταν είναι να πάω στο θέατρο ή στο γύρισμα, ξεκινάω πάντα με μια διάθεση νέας κοπέλας που πάει να συναντήσει τον έρωτα.
Κλείνοντας, πώς βλέπετε τις Σέρρες ως χώρο πολιτισμού; Και τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί από την επαρχία που ονειρεύεται να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής;
Όπως λένε και στο χωριό μου, το Σιτοχώρι, no comments. Στα νέα παιδιά έχω να πω υπομονή, γερό στομάχι, αλλά και επιμονή και όραμα.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.70, Ιούλιος 2025)
