Να βάλουμε στους γυναικοκτόνους θανατική ποινή. Να βγαίνουμε κάθε μέρα για άγριες διαδηλώσεις. Να αρχίσουμε να δέρνουμε τους άντρες.
Προφανώς, δεν μιλάω σοβαρά, μην παρεξηγηθώ. Ούτε λύνουμε τη βία με τη βία. Βλέπετε, ό,τι μέτρα και να πάρουμε, ό,τι ποινές και να βάλουμε, όσο εντόνως και να διαμαρτυρηθούμε, το θέμα δεν θα λυθεί. Γιατί το πρόβλημα είναι κατά βάση ιδεολογικό. Πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τα μυαλά μας και τον τρόπο που σκεφτόμαστε και μετά θα αλλάξει και η συμπεριφορά μας.
Οι γυναικοκτονίες συνδέονται άμεσα με την αίσθηση που έχει ο άντρας ότι η γυναίκα είναι ιδιοκτησία του. Ότι μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει. Και γιατί το πιστεύει αυτό; Γιατί αυτό μας μαθαίνει η (πατριαρχική) κοινωνία μας από τότε που είμαστε παιδιά.
Στα αγόρια αγοράζουμε πολεμοχαρή παιχνίδια, γιατί ο άντρας επιτρέπεται να είναι άγριος και διεκδικητικός. Στα κορίτσια αγοράζουμε κούκλες, γιατί τα προετοιμάζουμε για τον ενήλικο ρόλο τους, ο οποίος είναι να φροντίζουν κάποιον (σύζυγο, παιδιά, γονείς, πεθερικά). Στους νέους μαθαίνουμε ότι πρέπει να έχουν πολλές σεξουαλικές εμπειρίες και να προσέχουν «μην τους τυλίξει καμιά», γιατί ο άντρας έχει το δικαίωμα να είναι ανεξάρτητος. Στις νέες μαθαίνουμε να είναι «σεμνές» (ό,τι τέλος πάντων σημαίνει αυτό) και να βρουν γρήγορα κάποιον να παντρευτούν, γιατί δεν νοείται γυναίκα χωρίς νόμιμη σχέση και έξω από οικογένεια. Τους άντρες τούς ρωτάμε τι δουλειά κάνουν, τις γυναίκες αν έχουν παιδιά.
Θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι μέχρι αύριο, το ρεζουμέ όμως είναι ότι μαθαίνουμε στους άντρες να είναι δυναμικοί και ανεξάρτητοι και στις γυναίκες ότι αποκτούν αξία μόνο όταν είναι δίπλα στον σύζυγό τους. Και όλο αυτό το σκεπτικό γεννά την επικίνδυνη αντίληψη ότι ρόλος της γυναίκας είναι να ικανοποιεί τον άντρα. Τι γίνεται στην περίπτωση που δεν τον ικανοποιεί; Η απάντηση είναι εύκολη: γυναικοκτονία.
Επανέρχομαι λοιπόν στο πώς θα σταματήσουμε τις γυναικοκτονίες. Να δώσω μερικές ιδέες που μπορεί να ακούγονται άσχετες με το θέμα, αλλά προφανώς δεν είναι καθόλου.
Να σταματήσουμε τους παντός είδους διαχωρισμούς σε αγορίστικα και κοριτσίστικα. Και να σταματήσουμε να κατευθύνουμε τα παιδιά στο πώς να φέρονται («μην κλαις, είσαι αγόρι», «κάτσε ήσυχα σαν καλό κορίτσι»).
Να σπάσουμε τα σεξουαλικά ταμπού, να σταματήσουμε να «παρεξηγούμε» τις σεξουαλικά απελευθερωμένες γυναίκες.
Να σταματήσουμε να συνδέουμε την αξία της γυναίκας με την ομορφιά της και με τη… νοικοκυροσύνη της, ενώ την ίδια στιγμή συνδέουμε την αξία ενός άντρα με τη δουλειά του και την ευφυΐα του.
Να σταματήσουμε να περιμένουμε από τη γυναίκα να είναι ο «φροντιστής» του σπιτιού και ο άντρας ο «κουβαλητής» και «προστάτης οικογενείας». Να είναι και οι δύο ισότιμοι και να αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις από κοινού.
Αν μεγαλώσουμε σήμερα τα παιδιά μας με αυτές τις ιδέες και με αυτό το σκεπτικό, η επόμενη γενιά θα σταματήσει να βλέπει τις γυναίκες ως εξυπηρετικά και υπάκουα πλάσματα, που βρίσκονται ένα βήμα πίσω από τον δυναμικό και ανεξάρτητο άντρα τους.
Αλλά όλα αυτά είναι μελλοντικά. Δεν φτάσαμε ακόμα εκεί. Για την ώρα, μπορούμε να κάνουμε άλλα πράγματα. Καταρχάς, να μιλάμε! Οι γυναίκες να μοιράζονται τις ιστορίες τους. (Γι’ αυτό και το Ser-Free τρέχει το πρότζεκτ #pes_tin_istoria_sou. Δες εδώ πώς θα μπορούσες να συμμετέχεις). Αυτοί που ξέρουν ότι μια γυναίκα κινδυνεύει να μη σωπαίνουν. Να ανοίξει ένας ακόμα μεγαλύτερος διάλογος στα μμε και στα social media.
Να αναγνωριστεί επιτέλους νομικά ο όρος γυναικοκτονία. Όταν η βία ΕΙΔΙΚΑ εναντίον των γυναικών πάρει νομική υπόσταση, τότε ολόκληρη η κοινωνία θα αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και οι γυναικοκτόνοι θα έχουν τη δέουσα αντιμετώπιση.
Να τονιστεί περισσότερο η ύπαρξη των δομών που μπορούν να βοηθήσουν τις γυναίκες. Να μη μιλάμε αόριστα για βοήθεια, να μάθουμε στις γυναίκες να παίρνουν τηλέφωνο στο 15900, την αρμόδια γραμμή sos. (Εδώ στις Σέρρες διαθέτουμε το Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών).
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.58.
