Από το Χαρωπό Σερρών μέχρι τις ψηφιακές πλατφόρμες, ο Πηλέας απέδειξε ότι η μόδα δεν είναι προνόμιο των μεγαλουπόλεων. Με προσωπικές αναζητήσεις, πειραματισμούς, αποτυχίες και επιτυχίες, επιμονή και υπομονή, χτίζει έναν κόσμο όπου το ρούχο γίνεται μέσο ελευθερίας και αυτογνωσίας. Ο Πηλέας Τερζής μιλά στο Ser-Free για τα πρώτα του βήματα, την έκρηξη στα social media και τα μελλοντικά του σχέδια!
Συνέντευξη στη Μαριάννα Τσιολπίδου / Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Ελευθεριάδου
Πότε και πώς σε κέρδισε η μόδα; Ποια στιγμή θυμάσαι ως το πρώτο «κλικ»;
Εγώ ήθελα από πάντα να περάσω αρχιτεκτονική, αλλά τότε δίναμε σχέδιο στις πανελλήνιες και στις Σέρρες δεν υπήρχε η δυνατότητα αυτή. Οπότε κάπου στα μισά της χρονιάς ανακαλύπτω τη σχολή κινηματογράφου. Εμένα πάντα με ενδιέφερε το ρούχο, αλλά λόγω κοινωνικών στερεοτύπων δεν μπορούσα να το εξωτερικεύσω. Οπότε λέω ας δηλώσω σχολή κινηματογράφου και τα ρούχα θα τα δημιουργώ ψηφιακά «κάπου», σ’ έναν άλλον κόσμο, σε μια οθόνη και με αυτό ήμουν οκ. Και τελικά βρισκόμουν κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο μου, που ήταν πάντα το ρούχο. Επιπλέον, όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι, επειδή το σπίτι μας βρισκόταν στο κέντρο της πλατείας και είχε πολλούς γάμους τα καλοκαίρια, καθόμουν και παρακολουθούσα τα ντυσίματα και ζωγράφιζα νυφικά. Και αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι από πολύ μικρή ηλικία «έντυνα» την οικογένειά μου, δηλαδή ακολουθούσαν τις οδηγίες που έδινα, ενώ ήμουν ένα μικρό παιδί. Νομίζω ότι όλα αυτά καθόρισαν την πορεία μου!
Μεγαλώνοντας στο Χαρωπό Σερρών τι πήρες μαζί σου ως αισθητική; Πώς σε διαμόρφωσε; Ήταν τελικά η σερραϊκή επαρχία εμπόδιο ή κίνητρο για σένα;
Όλα τα χρόνια το έβλεπα ως εμπόδιο και έκανα τα πάντα για να αποβάλω οτιδήποτε σχετικό, και την αισθητική και όλα. Αλλά πριν από μερικά χρόνια, πηγαίνοντας για σεζόν στη Μύκονο, απομυθοποίησα το αναίτιο ξόδεμα και την επιδειξιομανία, με αποτέλεσμα όταν τελείωσε η σεζόν και επέστρεψα πίσω –και έσκασε η καραντίνα– να επαναξιολογήσω κάποια πράγματα και να προσγειωθώ απότομα αναφορικά με την απόκτηση πλούτου και το θεαθήναι. Οπότε εκεί ήρθε και η διαφορετική οπτική με την οποία πια αντιμετώπιζα το χωριό μου, αποδεχόμενος περισσότερο το κομμάτι της παράδοσης και της επαρχίας.
«Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν να ντυθούν, αλλά το τι επιτρέπει η κοινωνία να κάνουν για να εκφραστούν και με τι ανασφάλειες τις έχει φορτώσει για το σώμα τους»
Ποιο ήταν το πρώτο σου επαγγελματικό βήμα που σε έπεισε ότι ανήκεις στον χώρο; Πες μας μια επιτυχία και ένα στραβοπάτημα που σε «σημάδεψαν».
Το πρώτο μου επαγγελματικό βήμα ήταν στη Θεσσαλονίκη. Όσο σπούδαζα, δούλευα σ’ ένα χοροθέατρο ντύνοντας χορευτές και ηθοποιούς. Μέχρι που ήρθε ο covid και σταμάτησαν όλα και επέστρεψα στο χωριό μου. Μου κόπηκαν τα φτερά ξαφνικά, καθώς βρέθηκα χωρίς δουλειά, να ζω πάλι με τους γονείς μου χωρίς διεξόδους. Εκεί, ήθελα να τα παρατήσω και να μην ασχοληθώ ξανά με τον χώρο του ρούχου. Αλλά ήρθε μια φίλη σχετική με τον χορό και με ξεκλείδωσε. Άνοιξε το μυαλό μου και επαναδραστηριοποιήθηκα δημιουργώντας το δικό μου brand.
Μίλησέ μας για το brand σου: PILEA «enter the uni(sex)verse» στην πράξη και για το πόσο έτοιμη είναι η ελληνική αγορά γι’ αυτό.
Αυτό ήταν το πρώτο μου επίσημο επαγγελματικό βήμα. Αρχικά, δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία της παραγωγής. Με ενδιέφερε το δημιουργικό κομμάτι περισσότερο, οπότε ήθελα να φτιάξω κάτι καινούριο, να μην ακολουθήσω κάποια πεπατημένη. Σκέφτηκα, λοιπόν, έναν κόσμο (εξού και universe) που το ρούχο θα είχε τη δική του προσωπικότητα. Για παράδειγμα, θα έμπαινες στο site και το ρούχο θα σου έλεγε την περιγραφή του και θα είχε μια προσωπικότητα που θα αγκάλιαζε τον πελάτη. Βέβαια, αυτό ήταν πολύ σύνθετο και τα σύνθετα δεν λειτουργούν στον καταναλωτή. Κάτι που μου πήρε πολύ καιρό να το αποδεχτώ και να το αποβάλλω. Αυτό το brand, λοιπόν, δεν περπάτησε.
«Ένα tip που θα έδινα; Να αποκτήσεις αυτογνωσία του σώματός σου, να ντύνεσαι αποκλειστικά για τον εαυτό σου, γιορτάζοντας σε κάθε σου εμφάνιση την προσωπικότητά σου»
Τα social σε εκτόξευσαν. Πες μας πώς ξεκίνησες; Τι κερδίζεις από το να «εκπαιδεύεις» κοινό online με tips και reels;
Πέρυσι έκανα κάποιες ομιλίες στο μαγαζί που έχουμε στο χωριό. Έρχονταν κάποιες γυναίκες και τους μιλούσα. Αντιλήφθηκα και επιβεβαιώθηκα ότι δεν είναι το πρόβλημα ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν να ντυθούν, αλλά το τι επιτρέπει η κοινωνία να κάνουν για να εκφραστούν και, δεύτερον, με τι ανασφάλειες τις έχει φορτώσει για το σώμα τους. Αυτά ήταν πολύ σοκαριστικά και τα δύο, γιατί πριν χρόνια είχα ένα πολύ έντονο βίωμα-εικόνα που με έκανε να αρχίσω να ασχολούμαι ενεργά με το κομμάτι «γυναίκα» και όλες τις πτυχές του. Όλον αυτό τον καιρό, λοιπόν, που είμαι στο χωριό επικοινωνώ με γυναίκες προσπαθώντας να καταλάβω από πού προέρχεται όλη αυτή η σύγχυση με το θέμα ρούχο. Κάποια στιγμή μια ακροάτρια των ομιλιών μου μου ζήτησε να πάω σπίτι της, να τη βοηθήσω με την ντουλάπα της και μου παρήγγειλε ένα ρούχο. Μετά, στην πρόβα, τη ρώτησα αν εντέλει βοηθήθηκε και η απάντησή της ήταν ότι «απελευθερώθηκε». Όλο αυτό με ώθησε να ξεκινήσω να ασχολούμαι με τα social media σε επίπεδο marketing και έτσι ξεκίνησα από τον Απρίλιο κάθε μέρα να κάνω βίντεο! Ασχολούμουν αρκετές ώρες την ημέρα και σήμερα που μιλάμε έχω αρκετές δεκάδες χιλιάδες followers συνολικά στις ψηφιακές πλατφόρμες. Όλο αυτό μου έχει προσφέρει διαδικτυακό πελατολόγιο, αλλά και άνθρωποι που με ήξεραν και δεν ήταν πελάτες με εμπιστεύονται πλέον. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και γι’ αυτό και ετοιμάζω καινούρια πράγματα για το άμεσο μέλλον.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Τι έχουμε να περιμένουμε από τον Πηλέα στον χώρο της σχεδίασης ρούχων;
Έχω στα σκαριά ένα e-shop με ρούχα, το οποίο θα απευθύνεται στο budget του μέσου πολίτη και θα μπορούν να με βρουν εκεί –και όχι μόνο στα social media–, αλλά και online μαθήματα και συμβουλές ως νέα υπηρεσία. Όσον αφορά το site δεν με ενδιαφέρει το να φέρω κάτι καινούριο σχεδιαστικά. Αυτό που θα κάνω στο site είναι ό,τι βλέπει κάποιος στα βίντεο θα το έχει πλέον σε εικόνα. Αυτό είναι κάτι καινοτόμο για την ελληνική αγορά, καθώς υπάρχει μόνο στο εξωτερικό. Η κάθε γυναίκα θα επισκέπτεται τη σελίδα μου και θα ψωνίζει ανάλογα με τον σώμα της. Δεν θα φοριούνται όλα απ’ όλους. Δε γίνεται μια γυναίκα με σωματότυπο «αχλάδι» να φοράει το ίδιο ρούχο (χωρίς καμία παρέμβαση πάνω του) με αυτήν που έχει σωματότυπο «μήλο». Αυτό εννοώ. Όλο αυτό, όμως, έχει πολλή δουλειά από πίσω, το στήνω εδώ και καιρό και πιστεύω ότι τον Οκτώβριο ενδεχομένως να βρισκόμαστε στον διαδικτυακό «αέρα».
Δώσε μας ένα tip που θα άλλαζε αύριο το styling του μέσου ανθρώπου.
Να αποκτήσεις αυτογνωσία του σώματός σου, να ντύνεσαι αποκλειστικά για τον εαυτό σου, γιορτάζοντας σε κάθε σου εμφάνιση την προσωπικότητά σου.
Και μια συμβουλή για τα νέα παιδιά της πόλης μας που θέλουν να ασχοληθούν με κάτι τόσο δημιουργικό, αλλά τα ερεθίσματα είναι λίγα και οι διέξοδοι… αδιέξοδα.
Αν δεν θέλουν πάρα πολύ να ασχοληθούν με αυτόν τον χώρο, τότε να μην ασχοληθούν. Καλύτερα να κάνουν κάτι άλλο. Εάν δεν είσαι τουλάχιστον στον χώρο των τεχνών, είναι πάρα πολύ βάρβαρο το να ασχοληθείς επειδή απλώς σου αρέσει. Δεν θα πετύχει. Άρα, καλύτερα παράτα το. Αν, όμως, δεν μπορείς να το αφήσεις με τίποτα, τότε σίγουρα θα βρεις τον δρόμο σου. Εγώ ασχολούμαι 11 χρόνια με το ρούχο και φέτος ένιωσα ότι έφυγε η ομίχλη από μπροστά μου και ότι προχωράω με πιο σταθερά βήματα προς αυτό που θέλω να κάνω. Αν τώρα υπάρχει η δυνατότητα και η ευκαιρία κάποιος να φύγει στο εξωτερικό, καλύτερα να φύγει απευθείας ξεκινώντας από το μηδέν, χωρίς να το παλέψει εδώ στην Ελλάδα. Ωστόσο, η επιλογή ενασχόλησης με τον χώρο αυτό ή όχι είναι πολύ μεγάλη απόφαση για να την πάρω εγώ για κάποιον άλλον.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.71, Οκτώβριος 2025)
