Λοιπόν, θυμάμαι παλιότερα, στα νιάτα μου, τότε που ήμουν γύρω στα είκοσι και η Εθνικής Αντίστασης ακόμα ψιλοκρατούσε, τις Κυριακές ξυπνούσα κατά τις δύο, έτρωγα γρήγορα μεσημεριανό και κατευθείαν ξεκινούσα να ετοιμάζομαι, γιατί αν δεν ήμουν έξω το αργότερο μέχρι τις 4 δεν θα έβρισκα ΠΟΥΘΕΝΑ να καθίσω για καφέ. Οι Κυριακές στις Σέρρες ήταν νομίζω από τις πιο δυνατές μέρες και ο χαμός ξεκινούσε μεσημέρι και κρατούσε μέχρι το βραδάκι. Στον δε καιρό των πεζόδρομων (Αλχημείο, Γκάζι κτλ) είχε τόση μα τόση φασαρία, τέτοιον πανικό, που αν ήθελα να βγω με την παρέα μου για να κουβεντιάσουμε δεν πηγαίναμε ποτέ εκεί – εκεί ήταν καθαρά για διασκέδαση, όχι για κυριακάτικο καφεδάκι. Τα τελευταία χρόνια η διασκέδαση στις Σέρρες έχει ως γνωστόν πέσει, αλλά ειδικά από πέρυσι περίπου συμβαίνει το εξής: Κυριακή πρωί έχει κόσμο και κίνηση, μεσημέρι στα ταβερνάκια επίσης, ε από το μεσημέρι και μετά νέκρα, είναι όλα άδεια. Δεν πίνουν πια σε αυτήν την πόλη κυριακάτικο ωραίο καφεδάκι το απόγευμα; Όλοι τρώνε και φεύγουν σφαίρα στα σπίτια τους; Δεν είπα να έχει ντάμπα ντούμπα όπως δέκα και δεκαπέντε χρόνια πριν (αλλά και γιατί όχι;), λέω μια χαλαρή μέρα, που θεωρητικά δεν δουλεύουμε και δεν έχουμε υποχρεώσεις, να βγούμε για έναν ωραίο καφέ να τα πούμε με τους φίλους μας. Θα μου πείτε τώρα, μέσα σε όλα και μέσα στη γενική κατρακύλα, αυτό σε πείραξε; Ναι, ΚΑΙ αυτό με πείραξε. Κυριακή ρε, ένας καφές είναι, βγείτε, μη μουχλιάζετε τόσο.
Λέμε και συζητάμε και θυμώνουμε και γίνεται ντόρος για διάφορα πράγματα στις Σέρρες που δεν αξιοποιούνται ή ρημάζουν ή θέλουν επιδιόρθωση και ανακαίνιση και τα λοιπά και τα λοιπά, αλλά αισθάνομαι ότι κανείς δεν ασχολείται με το καταπληκτικό θέατρο του Ορφέα. Τόσο όμορφο θέατρο, έχουν γίνει τόσα ωραία πράγματα εκεί και θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με τόσους τρόπους. Το βλέπω να καταρρέει και τσατίζομαι. Και όχι μόνο το κτίριο, αλλά και το παρκάκι από δίπλα είναι τρομερό. Πριν καναδυό χρόνια τοποθετήθηκαν σε όλα τα πάρκα (πάρκα, λέμε τώρα, σε κάτι χώρους με πρασινάδες πες καλύτερα) πινακίδες με ονομασία του εκάστοτε πάρκου και ενημερωτικό qr code. Το ίδιο έκαναν και στο πάρκο του Ορφέα. Πέρασα τις προάλλες να φωτογραφίσω το κτίριο και είδα την ενημερωτική πινακίδα και τσατίστηκα διπλά. Το qr code μάς μάρανε! (Τώρα που το ξανασκέφτομαι, να τον κάνουμε τον Ορφέα μια ωραία καφετέρια, να βγάλουμε και τραπεζάκια έξω στο γρασίδι; Μη γελάτε, η καφετέρια είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ είδος επιχείρησης που, ας πούμε, μπορεί να τα πάει σχετικά καλά στις Σέρρες).
Στη Δυτικής Θράκης, από τον κυκλικό κόμβο μέχρι εκεί που τελειώνει το Κεντρικό Πάρκο, μήπως θα έπρεπε να μπει κανένα φανάρι σε κάποιο σημείο; Οι οδηγοί σταματάνε συνέχεια, δεν μπορώ να πω. Αλλά γενικά έχει πολλή κίνηση, οι περισσότεροι οδηγάνε σχετικά γρήγορα επειδή πρόκειται για φαρδύ δρόμο, υπάρχει εκεί και το σχολείο, παιδιά πηγαινοέρχονται στο θεατράκι, σε κάποια σημεία δεν υπάρχει καλή ορατότητα, δεν ξέρω, νομίζω πως ένα φανάρι θα έκανε καλό.
Α τώρα που είπαμε θεατράκι. Πλησιάζει καλοκαίρι, κάντε κάτι στο Κεντρικό Πάρκο, μη ξαναζήσουμε αυτό το χάλι, με τα λιγοστά παγκάκια και την εικόνα παρακμής. ΒΕΛΤΙΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΚΟ, hello, με ακούει κανείς;
ΑΣΧΕΤΟ, αλλά ακούστε τι θυμήθηκα τώρα. Τέτοιον περίπου καιρό το 2023 είχε γίνει ένα πολύ ωραίο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου. Έχω τις επιφυλάξεις μου για το αν είμαστε «πνευματική» πόλη, αλλά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι έχουμε ΠΟΛΛΟΥΣ συγγραφείς που γράφουν παιδικά βιβλία. Και τους χαίρομαι πολύ. Ήταν λοιπόν πάρα πολύ ωραίο αυτό που έγινε: στήθηκαν πάγκοι στην Πλατεία Ελευθερίας και όλοι οι συγγραφείς ήταν παρόντες με τα βιβλία τους. Να πούμε επίσης ότι η πόλη μας διαθέτει και το Φεστιβάλ της Παραμυθίας -που έχει να κάνει επίσης με παιδιά- και υπάρχει πλέον εδώ και λίγο καιρό Λέσχη Αφήγησης Παραμυθιών για ενήλικες. Καταλαβαίνετε ότι υπάρχει μια σύνδεση σε όλα αυτά κι ότι ως πόλη έχουμε έναν πυρήνα που σχετίζεται με το παραμύθι και το παιδικό βιβλίο. Και διερωτώμαι με λύπη: γιατί δεν ξανάγινε το Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου; (Δεν θα έκανα αυτήν την ερώτηση αν το φεστιβάλ αυτό δεν είχε ονομαστεί «1ο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου». Όταν βάζεις το «1ο» από μπροστά, δεσμεύεσαι, κατά κάποιον τρόπο, ότι θα υπάρξει και συνέχεια, ε;)
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.69, Απρίλιος 2025, στη στήλη “Κοίτα να δεις!”)
