Διάβαζα τις προάλλες τα σχόλια σε μια ανάρτηση στο fb. Μια κοπέλα έλεγε ότι της αρέσει να βλέπει σειρές για να χαλαρώνει και να ξεχνιέται από όλα τα άσχημα γεγονότα που συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή γύρω μας. (Οκ μέχρι εδώ). Και μετά συμπλήρωνε ότι στη γενιά μας δεν άξιζε να ζήσει τόσα άσχημα πράγματα, όπως η κρίση, η πανδημία, τώρα και ο πόλεμος. Ήθελα να της απαντήσω (αλλά δεν μπήκα στη διαδικασία, γιατί αλίμονο αν απαντάμε σε κάθε αρλούμπα που διαβάζουμε στα social): δηλαδή στις άλλες γενιές άξιζε; Ή μήπως νομίζουμε ότι η δική μας γενιά έχει ζήσει τα δυσκολότερα πράγματα;
Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η μνήμη του ανθρώπου είναι εξαιρετικά βραχύβια. Ίσως η φύση μάς έπλασε έτσι. Θα ήταν μάλλον αδύνατον να επιβιώσει ψυχικά ο άνθρωπος αν κουβαλούσε πραγματικά το βάρος της συναίσθησης του ανθρώπινου πόνου. Κι όμως, μου κάνει –επαναλαμβάνω– εντύπωση το γεγονός πως ό,τι συμβαίνει στον κόσμο ο άνθρωπος το παίρνει τόσο προσωπικά: σοκάρεται σαν να πρόκειται για κάτι πρωτάκουστο και άνευ προηγουμένου.
Στην κοπέλα λοιπόν της ανάρτησης στο fb θα ήθελα να πω πως σε καμιά γενιά δεν αξίζει να ζήσει άσχημα πράγματα. Ούτε σε αυτούς που έζησαν τον Β’ Παγκόσμιο άξιζε – πολλοί από αυτούς μάλιστα πρόλαβαν και τον Α’ Παγκόσμιο. Ούτε σε αυτούς που έζησαν το Κραχ του ’29 άξιζε. Ή σε αυτούς που έζησαν τη Μικρασιατική Καταστροφή (της οποίας μάλιστα έχουμε φέτος τη μαύρη επέτειο των 100 χρόνων). Ούτε σε αυτούς που έζησαν την ισπανική γρίπη. Κι αυτά πρόχειρα πρόχειρα μόνο για τον 20ό αιώνα.
Μην πάμε πιο πίσω στους αιώνες: η Ιστορία είναι γεμάτη από πανδημίες, πολέμους, φυσικές καταστροφές και αμέτρητες γενιές σαν τη δικιά μας που «καταστράφηκαν» με πολύ χειρότερο τρόπο. Αν το καλοσκεφτείς, είμαστε η πιο ευνοημένη γενιά, σε σχέση με τις προηγούμενες. Και η ιατρική έχει προοδεύσει και η τεχνολογία έχει προχωρήσει και καλύτερες υποδομές και παροχές υπάρχουν.
«Ο κόσμος όλο αλλάζει κι όλο ίδιος μένει» λέει η Οριάνα Φαλάτσι στο βιβλίο της «Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ». Αντί να σοκαριζόμαστε κάθε φορά με τα όσα άσχημα συμβαίνουν στον κόσμο, ας κρατήσουμε μέσα μας τη σκέψη ότι άσχημα πράγματα πάντα συνέβαιναν και πάντα θα συμβαίνουν.
Τα περισσότερα δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε ούτε να τα αλλάξουμε. Το μόνο που ελέγχουμε είναι η προσωπική μας αυτοβελτίωση. Να φροντίζουμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και πιο ευσυνείδητοι πολίτες. Να παίρνουμε μέρος στα κοινά, να έχουμε πολιτική σκέψη, να ψηφίζουμε αισθανόμενοι ευθύνη. Να μαθαίνουμε το ίδιο και στα παιδιά μας. Να βοηθάμε τους άλλους.
Κατά τα άλλα, ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι ο κόσμος όλο ίδιος μένει. Ας κάνουμε ό,τι νομίζουμε με αυτή τη γνώση.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.59)
