Της Χρυσάνθης Ιακώβου
Το είπαν κι έγινε. Λίγο μετά τον θλιβερό θάνατο της Πάττυ Κουτμερίδου, που πέθανε από κορονοϊό στο τέλος της εγκυμοσύνης της, είχαν πει ότι θα αφιέρωναν ένα άγαλμα στη μνήμη της. Ιδού λοιπόν, στο Κεντρικό Πάρκο Σερρών. (Μακάρι βέβαια όλες οι αποφάσεις σε αυτήν την πόλη να εκτελούνταν τόσο γρήγορα, αλλά οκ, ας μην γκρινιάζουμε τώρα, ας πούμε άλλα).
Εγώ την Πάττυ Κουτμερίδου δεν τη γνώριζα καθόλου, αλλά με στεναχώρησε ιδιαίτερα αυτό που της συνέβη. Είναι πάντα στενάχωρο μια μάνα να μην προλαβαίνει να δει το παιδί της, ένα παιδί να μη γνωρίσει τη μάνα του.
Βλέποντας το άγαλμα είχα ανάμικτα συναισθήματα. Μου φάνηκε παράταιρο να υπάρχει ένα άγαλμα που κρύβει πίσω του μια τόσο θλιβερή ιστορία σε ένα μέρος που συχνάζουν κατεξοχήν μάνες με παιδιά. Μετά το είδα αλλιώς, ότι είναι το ιδανικό μέρος, αφού εκεί έχει τόσες μάνες με παιδιά!
Δεν ξέρω βέβαια αν μπορούμε να κερδίσουμε κάτι από αυτό το άγαλμα, αν θέλει κάτι να μας πει, ένα μήνυμα, μια συμβουλή, μια υπενθύμιση. Ούτε μπορώ να φανταστώ ποια θα είναι η πορεία του μέσα στο αστικό τοπίο, αν θα καταφέρει να συνδεθεί με το μέρος και με όσους συχνάζουν εκεί. Αν θα αποκτήσει μια ιστορία, πέρα από την ιστορία που κουβαλά ήδη.
Ξανακοιτώντας το όμως, βλέποντας τις δυο φιγούρες σε ένα αιώνιο λίκνισμα, σε ένα αιώνιο αθώο παιχνίδι, που σχηματίζουν θαρρείς μια ανάποδη καρδιά, και διαβάζοντας τη λέξη «Μάνα» από τα πλάγια, σκέφτηκα πως ίσως αυτό από μόνο του αρκεί, πως δεν χρειάζεται κάτι άλλο, πέρα από τα λευκά κορμιά που φιλοδοξούν να βελτιώσουν αισθητικά το μέρος, πέρα από το παντοτινό σύμβολο της μάνας. Και κάπου εκεί μπορώ να πω πως συγκινήθηκα.
