Γράφει η Χρυσάνθη Ιακώβου
(Η ταινία παίζεται αυτήν τη στιγμή στον κινηματογράφο Κρόνιο και θα παίζεται μέχρι τις 25/10)
Μια μεγαλεπήβολη και φιλόδοξη ταινία για τον αμερικανικό Νότο των 20s, φτιαγμένη προσεκτικά από τον δεξιοτέχνη Scorsese.
Στον αμερικανικό Νότο του 1920 η ινδιάνικη φυλή των Οσέιτζ έχει πλουτίσει λόγω του πετρελαίου που βρέθηκε στις εκτάσεις της. Οι λευκοί της περιοχής θα κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν τα κέρδη των Ινδιάνων, από γάμους μέχρι ληστείες και φόνους. Συγκεκριμένα, ο Ουίλιαμ Χέιλ (Robert De Niro), ο άτυπος «επικεφαλής» της περιοχής που παρουσιάζεται ως ευεργέτης, θα παντρέψει τον ευκολόπιστο και αφελή ανιψιό του, τον Έρνεστ (Leonardo DiCaprio), με την πλούσια Μόλι (Lily Gladstone), με απώτερο σκοπό να καταλήξουν σε αυτόν τα χρήματά της. Οι «ανεξήγητοι» θάνατοι στην οικογένεια της Μόλι και στη φυλή ολόκληρη θα τραβήξουν κάποια στιγμή και την προσοχή του -νεοσύστατου τότε- FBI.
Ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι της αμερικανικής ιστορίας, μια σκληρή ιστορία για την αδικία εις βάρος των Ινδιάνων και σε τελική ανάλυση μια κλασική περίπτωση της δίψας του ανθρώπου για χρήμα. Ό,τι βλέπουμε στην ταινία -βία, υποκρισία, απουσία κάθε ηθικής αναστολής- γίνεται για το χρήμα. Μια φιλόδοξη ταινία, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις και μελοδραματισμούς, απόλυτα ρεαλιστική, με ένα feeling που τονίζει την τραγικότητα των ηρώων, ειδικά στη στιγμή της πτώσης τους, φτιαγμένη με μαεστρία από τον Scorsese, που εξακολουθεί να κάνει «μεγάλο σινεμά».
Ο Scorsese δημιουργεί έναν ολόκληρο κόσμο, μας εισάγει πολύ καλά στην Οκλαχόμα των 20s, στη ζωή και την κουλτούρα των Ινδιάνων, στην αισθητική της εποχής. Το Killers of the Flower Moon συνενώνει πολλά είδη: έχει αρκετά γκανγκστερικά στοιχεία (αναμενόμενο βέβαια, αφού σκηνοθετεί ο Scorsese), μοιάζει και με ιστορικό/κοινωνικό δράμα, προς το τέλος γίνεται και λίγο αστυνομικό, όλα αυτά με μοντέρνες πινελιές.
Ρυθμός σχετικά αργός -όχι όμως βαρετός- και μάλλον επίπεδος, με την έννοια ότι η λύση του «δράματος» θα έρθει χωρίς πολλές εξάρσεις και χωρίς υπερβολές. Αν θα μπορούσε η ταινία να είναι μικρότερη από τρεισήμισι ώρες (!) χωρίς να χάσει τη δυναμική της; Σαφώς και ναι. Αν είναι κουραστική ή χάνει τον στόχο της λόγω διάρκειας; Σαφώς και όχι.
Πέρα από την ίδια την ιστορία και το άψογο κινηματογραφικό της στιλ, το Killers of the Flower Moon μας χαρίζει ωραίους χαρακτήρες, πολυεπίπεδους: ο De Niro, που η κοινωνική του εικόνα απέχει πολύ από το ποιος είναι πραγματικά, ο DiCaprio που άγεται και φέρεται από τον θείο του και συναινεί σε πράξεις με τις οποίες δεν πολυσυμφωνεί, η Lily Gladstone που βιώνει τα πάντα επιδεικνύοντας συγχρόνως στωικότητα και πυγμή. (Ο Scorsese φέρνει για πρώτη φορά μαζί σε δική του ταινία τους δύο αγαπημένους του ηθοποιούς, αν και De Niro και DiCaprio έχουν ξανασυνεργαστεί κινηματογραφικά το 1993, στο This Boy’s Life).
Το Killers of the Flower Moon δεν είναι η κορυφαία ταινία του Scorsese, αλλά είναι αρκετά καλή για να προσφέρει μια γνήσια και χορταστική κινηματογραφική εμπειρία, όπως μας έχει συνηθίσει ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης κι όπως επιθυμούν όσοι αγαπούν πραγματικά το σινεμά.
