Μερικές (σκόρπιες) σκέψεις για το φετινό καλοκαίρι από τη Χρυσάνθη Ιακώβου
# Ερχόμενη σε επαφή με τους αναγνώστες μας μέσα από τα social media έχω παρατηρήσει το εξής: είναι όλοι πολύ δυσαρεστημένοι από την πόλη μας. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι ακαριαία όταν πρόκειται για αναρτήσεις που κρίνουν κακώς κείμενα των Σερρών. Λογικό κι αναμενόμενο – η πόλη μας διανύει μια πολύ άχαρη φάση, δεν είναι να απορεί κανείς που οι περισσότεροι είναι αγανακτισμένοι. Το ακριβώς αντίθετο όμως συμβαίνει όταν κάνουμε κάποια ανάρτηση με θετική διάθεση, όταν προσπαθούμε να προβάλλουμε κάτι καλό. Εκεί δεν ανταποκρίνεται ο κόσμος. Σιωπή. Αναρωτιέμαι λοιπόν: μήπως έχουμε περάσει εντελώς στο άλλο άκρο; Μήπως η δυσαρέσκειά μας είναι πλέον τόσο μεγάλη που δεν υπάρχει χώρος για να δούμε κάτι με αισιόδοξη ματιά; Θέλω να πω ναι, και θα κρίνουμε και θα αγανακτήσουμε και θα φωνάξουμε, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί, αν δεν υπάρχει στην άλλη άκρη της ζυγαριάς η διάθεση για δημιουργικότητα, η όρεξη, η ορμή και η επιθυμία για να βελτιωθούν κάποια πράγματα. Δεν κατηγορώ τους Σερραίους, κάθε άλλο. Αλλά μήπως δίπλα στην αγανάκτηση να αφήσουμε μια σταλιά χώρο και για κάτι πιο θετικό; Να αγκαλιάσουμε με περισσότερη θέρμη τις όποιες προσπάθειες; Να κάνουμε εμείς οι ίδιοι, με τη στάση ζωής μας και τις συνήθειές μας, μικρές αλλαγές αποσκοπώντας σε μια ευρύτερη αλλαγή;
# Μόλις σας έγραψα να έχετε θετική διάθεση, αλλά θα σας ρίξω ψυχολογικά. Γνωστή γνωστής μου Σερραία που μένει χρόνια στην Ελβετία έρχεται με την οικογένειά της στις Σέρρες για καλοκαίρι. Η εξάχρονη κόρη της περνώντας λοιπόν μερικές μέρες στις Σέρρες λέει: «Αυτή η πόλη γιατί είναι έτσι; Φαίνεται πολύ παλιά. Είχε πόλεμο;». Το εξάχρονο που ζει στην Ελβετία βρήκε τόσο χάλια τις Σέρρες που νόμιζε ότι βγήκαμε από πόλεμο. Μη μου πείτε τώρα ότι τα εξάχρονα λένε βλακείες, γιατί θα σας πω για το μικρό απ’ όπου μαθαίνεις την αλήθεια.
# Με τούτα και με εκείνα, πάει και η καφετέρια στο θεατράκι. Δεν θα πούμε εμείς ποιος είχε δίκιο, ποιος άδικο ή τι ακριβώς έγινε εκεί, το αποτέλεσμα είναι αυτό: κεντρικότατο σημείο της πόλης που συγκεντρώνει πάρα πολύ κόσμο δεν διαθέτει καφετέρια. Θα μου πεις, δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου, μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς καφετέριες, ένα σωρό καφέ υπάρχουν εξάλλου γύρω από το θεατράκι. Ναι, σαφώς, αλλά το θέμα δεν είναι η καφετέρια αυτή καθεαυτή, αλλά η συνεχής παρακμή. Αντί να βελτιωθεί εκείνο το μέρος, αντί να εμπλουτιστεί με παροχές ή εγκαταστάσεις, χάνει κι αυτά που ήδη έχει. (Τουλάχιστον τώρα θα βάλετε κανένα παγκάκι παραπάνω; Μας έχει φάει η ορθοστασία λέμε).
# Λοιπόν, κοιτάξτε, αυτή η πόλη δεν είναι για καλοκαίρι. Πέρα από μια κοιλάδα, στην οποία μπορείς να πας να δροσιστείς, να ξεφύγεις από την κάψα της πόλης, δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνεις τους θερινούς μήνες. Άντε να πας σε καμιά θεατρική παράσταση/συναυλία ή σε καμιά πισίνα. Ή αν είσαι τυχερός κι έχεις σπίτι στη Χρυσοπηγή (αγαπώ btw) ή σε κανένα ωραίο χωριό. Γι’ αυτό μας αρέσει ακόμα πιο πολύ που βλέπουμε ότι γίνονται στον νομό κάτι ωραία φεστιβάλ! Πολύ δυνατό το Wake Up στην Κοίμηση που γίνεται τον Αύγουστο (είμαστε χορηγοί επικοινωνίας φυσικά, παρακάτω έχουμε info), πάρα πάρα πολύ ενδιαφέρον το Φεστιβάλ Κρουσοβίτη στο Αχλαδοχώρι, που γίνεται τον Ιούλιο, πολύ καλή φάση και τα Μενοίκια στη Λίμνη Καμπέρα και κάτι πάει φέτος να διοργανωθεί και στον Αγγίτη! Ας στηρίξουμε τα φεστιβάλ μας, έχουν πολλές δυνατότητες!
# Και κάπου εδώ ας κλάψουμε πάλι για το αδικοχαμένο Φεστιβάλ Αμφίπολης, το οποίο μετά από μια μακρά και ενδιαφέρουσα πορεία παρήκμασε και στο τέλος έσβησε. Έτσι ξαφνικά. Θα μου πεις «Ξεπέρασέ το, Χρύσα, πάλι με το Φεστιβάλ Αμφίπολης ασχολείσαι; Πάρ’ το απόφαση επιτέλους ότι δεν θα ξαναγίνει». Όχι, παιδιά, δυσκολεύομαι να το χωνέψω. Έχεις ένα φεστιβάλ που πάει καλά, το έχεις σε ένα μέρος με τρομερή ιστορική και αρχαιολογική σημασία, σε κομβικό σημείο, στην περιοχή έχουν γίνει τρομερές αρχαιολογικές ανακαλύψεις για τις οποίες μιλάει όλος ο κόσμος και, αντί να τα δώσεις όλα και να οργανώσεις το νούμερο ένα φεστιβάλ, το αφήνεις να σβήσει; Ε όχι, ρε παιδιά, δεν πρόκειται να το χωνέψω ποτέ. Θα γράφω για αυτό το θέμα κάθε καλοκαίρι, σας το λέω.
# Πήγα που λέτε τις προάλλες θέατρο. Σε παιδική παράσταση στο θεατράκι. Να ξεκαθαρίσω καταρχάς ότι όταν πας σε παιδική παράσταση ξέρεις πως οι συνθήκες θα είναι ιδιαίτερες: θα υπάρχει φασαρία, τα πιτσιρίκια θα μιλάνε, θα τρώνε διάφορα πράγματα που κάνουν θόρυβο, θα υπάρχει και μια κινητικότητα. Αυτά είναι αυτονόητα. Μέχρι ποιον βαθμό όμως; Στην εν λόγω παράσταση λοιπόν κάθονταν από μπροστά μου τρεις ενήλικες-γονείς. Τα παιδιά τους στην από κάτω σειρά. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι τα παιδιά δεν γυρνούσαν πίσω για να ζητήσουν κάτι από τους γονείς τους, αλλά σηκώνονταν, διέσχιζαν τη δική τους σειρά, έμπαιναν στη σειρά των γονιών τους, ζητούσαν αυτό που ήθελαν, επέστρεφαν. Σουλατσάριζαν με απίστευτη άνεση από τη μια σειρά στην άλλη σαν να ήταν σπίτι τους. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι έτσι όπως περπατάνε ίσως να ενοχλούν τους από πίσω. Και πώς να τους περάσει θα μου πεις, αφού οι γονείς δεν είπαν τίποτα. Και δεν μιλάμε για νήπια, μιλάμε για παιδάκια δημοτικού. Καλά κάνετε και πηγαίνετε τα παιδιά σας στο θέατρο, καλά κάνετε και τα βάζετε να καθίσουν σε άλλη σειρά δίνοντάς τους έτσι μια αυτονομία, αλλά θεατρική παιδεία δεν είναι μόνο το έργο που βλέπω, θεατρική παιδεία είναι να ακολουθώ ορισμένους κανόνες, γιατί σέβομαι και τους ηθοποιούς και τους άλλους θεατές. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως μιλάμε για παιδιά, δεν περιμένουμε να φερθούν σαν ενήλικες, αλλά, αν δεν τους μάθουμε από τώρα πέντε πράγματα, τι θα γίνει μετά; (Η φώτο είναι άσχετη με το περιστατικό, είναι από άλλη παράσταση).
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.66, Ιούλιος-Αύγουστος 2024, στη στήλη «Κοίτα να δεις!»)
