Μεγαλώσαμε μέσα στην κρίση, ερωτευτήκαμε με περιοριστικά μέτρα και τώρα φοβόμαστε ξανά τον πόλεμο. Πού χωράει η ζωή μας σε όλον αυτόν τον χαμό;
Ζούμε σε μια εποχή που μυρίζει κρίση. Μια εποχή που οι τίτλοι των ειδήσεων έχουν πάψει να σοκάρουν και απλώς επαναλαμβάνονται με νέες λέξεις, νέες χώρες, νέες απειλές. Το ημερολόγιο δείχνει καλοκαίρι, αλλά το μυαλό –ειδικά των νέων ανθρώπων– βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση.
Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη Μέση Ανατολή, η σύγκρουση ανάμεσα στο Ιράν και το Ισραήλ, οι εξελίξεις στην Ουκρανία, η κλιματική κρίση που δεν είναι πια προειδοποίηση αλλά καθημερινότητα, διαμορφώνουν ένα παγκόσμιο σκηνικό έντασης και αβεβαιότητας. Και μέσα σε όλο αυτό, ένα μεγάλο ερώτημα αιωρείται:
Πού είναι η δική μας γενιά σε όλα αυτά;
Μεγαλώσαμε σε εποχές κρίσης, ενηλικιωθήκαμε σε καθεστώς φόβου. Η γενιά των 90s και των 00s μεγάλωσε μέσα σε μεταβατικές εποχές. Οι περισσότεροι από εμάς ήρθαμε στον κόσμο λίγο πριν ή λίγο μετά την εκτόξευση της παγκοσμιοποίησης, πριν η τεχνολογία καταπιεί κάθε ανάσα, πριν η οικονομική κρίση διαλύσει τις βεβαιότητες των γονιών μας.
Πήραμε πτυχία σε μια αγορά που δεν τα ζήτησε ποτέ. Μπήκαμε σε δουλειές με τον κατώτατο μισθό να φλερτάρει με την κοροϊδία. Ζήσαμε lockdown στην πιο δημιουργική μας ηλικία. Ακυρώσαμε σχέδια, διαλύσαμε σχέσεις λόγω απόστασης, συμβιβαστήκαμε με λιγότερα απ’ όσα αξίζαμε.
Και σήμερα, σε μια εποχή που δικαιούμασταν να χτίσουμε, να ερωτευτούμε, να κάνουμε οικογένεια, να ονειρευτούμε, να διεκδικήσουμε τη ζωή μας, βλέπουμε ξανά τον τρόμο να αιωρείται πάνω από τους ουρανούς.
Πίσω από τα γεωπολιτικά παιχνίδια και τους τίτλους ειδήσεων, υπάρχει ο άνθρωπος. Ο νέος άνθρωπος, που προσπαθεί να ζήσει. Που κάνει οικονομία για να φύγει ένα τριήμερο. Που προσπαθεί να βρει δουλειά με προοπτική. Που θέλει να κάνει ένα παιδί, αλλά φοβάται το αύριο. Που συνεχίζει να ελπίζει, αλλά κουράστηκε να απογοητεύεται.
Πότε επιτέλους θα ζήσουμε κανονικά; Πότε θα σταματήσει ο κόσμος να καταρρέει γύρω μας κάθε φορά που πάμε να σηκώσουμε το κεφάλι;
Πού είναι αυτός ο άνθρωπος μέσα στα μεγάλα συμφέροντα; Πού είναι η ανάγκη για ασφάλεια, για ηρεμία, για ζωή χωρίς φόβο; Αλήθεια, πώς μπορούμε να ζήσουμε όταν όλα γύρω μας επιμένουν να μας υπενθυμίζουν ότι δεν υπάρχει μέλλον;
Η αλήθεια είναι πως κουραστήκαμε. Δεν θέλουμε να διαβάζουμε άλλα πρωτοσέλιδα για πυραύλους, για φτώχεια, για καταστροφές. Θέλουμε να σχεδιάσουμε πλάνα χωρίς να φοβόμαστε αύριο αν θα έχουμε δουλειά. Θέλουμε να σταματήσουμε να είμαστε συνέχεια «στο περίμενε».
Αλλά πείτε μας κάτι: Πότε επιτέλους θα ζήσουμε κανονικά; Πότε θα σταματήσει ο κόσμος να καταρρέει γύρω μας κάθε φορά που πάμε να σηκώσουμε το κεφάλι; Γιατί πρέπει να ζητάμε συγνώμη που θέλουμε ηρεμία; Ποιος όρισε ότι είμαστε υπερβολικοί όταν απλώς θέλουμε ένα αύριο που δεν μοιάζει με ταινία καταστροφής; Τι αφήνουμε στα παιδιά που δεν έχουμε ακόμα γεννήσει; Πόσες φορές πρέπει να φτιάξουμε το μέσα μας από την αρχή πριν μας αφήσουν να τοποθετήσουμε μία ρίζα στον έξω κόσμο;
Εμείς δεν φταίξαμε για τους πολέμους σας/τους, για τις πολιτικές σας/τους, για την καταστροφή του πλανήτη. Κι όμως εμείς καλούμαστε να ζήσουμε μέσα σ’ αυτό το μπάχαλο, χωρίς οδηγίες, χωρίς υποστήριξη, χωρίς εγγυήσεις.
Οπότε, για μια φορά ας πούμε τα πράγματα όπως είναι:
Δεν θέλουμε «ελπίδα». Θέλουμε πραγματικές συνθήκες για να μπορούμε να τη ζήσουμε. Και μέχρι να μας δοθούν, θα συνεχίσουμε να ελπίζουμε με πείσμα. Όχι από αφέλεια, αλλά επειδή αλλιώς θα μας καταπιεί το σκοτάδι (αν δεν έχει ήδη γίνει στις ψυχές μας).
Αφιερωμένο: Σε όλους τους boomers που ακόμη πιστεύουν πως «αχ αυτοί οι νέοι» και όσους millenials έχουν υιοθετήσει την οπτική «εγώ ελπίζω να την βολέψω».
Άντε και καλό καλοκαίρι.
*Η Αλίκη Κρυωνά είναι μάρκετινγκ μάνατζερ. Αρθρογραφεί τακτικά στο Ser-Free.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.70, Ιούλιος 2025)
