Τα Χριστούγεννα έχουμε όλοι την αίσθηση ότι είναι η πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Μπορεί όντως να είναι – τι γίνεται όμως όταν δεν μπορείς να δεις και να ζήσεις με αυτόν τον τρόπο τα Χριστούγεννα; Είναι μια περίοδος που είναι γεμάτη από πλεονασμό σε γιορτές, σε κέφι, σε γλέντια και σε χαρά. Υπερμεγέθη χριστουγεννιάτικα δέντρα με πληθώρα σε στολίδια και λαμπάκια και φυσικά σε δώρα από κάτω τους. Παντού γύρω μας μυρωδιές φαγητών και γλυκών (κρίμα τα -5 κιλά από το καλοκαίρι) και φυσικά η κάθε ευκαιρία να μαζευτούν η οικογένεια, οι φίλοι και οι συγγενείς γύρω από το γιορτινό τραπέζι (αντίο, τζιν μου, και μόλις σε είχα ξαναβάλει). Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί που ανυπομονούν για αυτήν την εποχή, γιατί είναι μια καλή ευκαιρία για να δραπετεύσουν από τη σκληρή καθημερινότητά τους και να νιώσουν τη θαλπωρή της οικογένειας και των φίλων τους.
Για κάποιους άλλους όμως Χριστούγεννα είναι μια εποχή που σου επιβάλλει να είσαι χαρούμενος, που αναγκάζεσαι να δεις με κέφι συγγενείς που έχεις να τους δεις από το προηγούμενο αντίστοιχο τραπέζι και που πιέζεσαι για να συμμετέχεις σε συζητήσεις υπερκαταναλωτικού οργίου (άσχετα με την τρέχουσα οικονομική κατάσταση αμφότερων) και ανταγωνισμού επίτευξης στόχων. Η δημιουργία λοιπόν ενός εκνευρισμού χωρίς λόγο συνδέεται με τη διεκπεραίωση πολλών υποχρεώσεων που δεν έχει καμία σχέση με τα θέλω σου, αλλά δυστυχώς με τα πρέπει, συνήθως άλλων.
Υπάρχουν και τα Χριστούγεννα των μοναχικών ανθρώπων που είναι μια δύσκολη περίοδος γι’ αυτούς. Θα θέλανε πάρα πολύ έντονα να βρεθούν σε μια οικογενειακή συγκέντρωση, όμως λόγω απόστασης ή άλλων συγκυριών δεν μπορούν. Και τότε η μοναξιά σαν να γιγαντώνεται. Όπως πολύ δύσκολο είναι για τους ανθρώπους που έχουν καταφέρει στην καμουφλαρισμένη καθημερινότητά τους να καταπνίξουν τη θλίψη τους και να αγχώνονται στην ιδέα των χριστουγεννιάτικων διακοπών και των αργιών. Αποσυντονίζονται και η κάλυψή τους καταρρέει.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στα εορταστικά γεύματα και τις υπέρλαμπρες εξόδους τα Χριστούγεννα κάνουμε την αυτοκριτική μας. Αξιολογούμε πιο αυστηρά από ό,τι μας αξίζει τη χρονιά που πέρασε. Αν κατακτήσαμε τους στόχους μας, αν οι φιλοδοξίες μας εκπληρώθηκαν, ποια από τα θέλω μας δεν πραγματοποιήθηκαν και ξαφνικά αυθυποβαλλόμαστε σε μια μελαγχολική διάθεση και νιώθουμε ανεπαρκείς.
Μπορούμε χωρίς να καταπιεζόμαστε να δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας, γιατί η μελαγχολία της περιόδου αυτής είναι παροδική. Επίσης δεν νομίζω ότι είναι περίεργο κάποιος να μη νιώθει χαρά όταν νιώθουν όλοι οι άλλοι (δεν πατάμε το κουμπί της χαράς ή λύπης ταυτόχρονα). Ας προσπαθήσουμε να παρευρεθούμε σε κάποια εορταστικά καλέσματα με τους λιγότερους σε αρνητικές σκέψεις ανθρώπους. Να ξεκαθαρίσουμε τις προτεραιότητές μας. Και τέλος ας δεχτούμε όλες τις αδυναμίες και τις αποτυχίες μας και ας θέσουμε τους στόχους μας από την αρχή με νέα δεδομένα. Κάπου διάβασα ότι «η τωρινή μας αποτυχία πιθανόν να είναι η βάση για τη μελλοντική μας επιτυχία».
Τα φετινά Χριστούγεννα ας μην τα νιώσουμε ως μια υποχρεωτική περίοδο για γιορτή, αλλά ως μια επιθυμία για όμορφες και αυθεντικές στιγμές.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.64, Δεκέμβριος 2023)
