* Ο Βασίλειος Τιλσιζόγλου είναι δημόσιος υπάλληλος και ερασιτέχνης ηθοποιός. Συνεργάζεται τακτικά με το περιοδικό Ser-Free.
Η τέχνη του θεάτρου ήδη από την αρχαιότητα είχε έντονα ψυχαγωγικό κι εκπαιδευτικό χαρακτήρα, καθώς και τη δυνατότητα να απευθύνεται στη νόηση, στο συναίσθημα και στην αισθητική του θεατή. Το να ανεβαίνει στη σκηνή ένα κείμενο, που έως τότε κείται ακόμη στο χαρτί, δίνει την ευκαιρία στο κοινό να βιώνει την εμπειρία της ταύτισης και να νιώθει μέσα από τη θέαση και την ακρόαση όλους τους κραδασμούς του λόγου. Κι ενώ διαδραματίζεται στο παρόν, σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου, με το παρελθόν και το μέλλον σου.
Σήμερα, μέσα στο αμήχανο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο που ζούμε, το θέατρο έχει συμβουλευτικό και παρηγορητικό ρόλο. Πολύς κόσμος ευτυχώς έχει κλείσει την τηλεόραση κι έρχεται στο θέατρο γιατί έχει ανάγκη από πραγματική επικοινωνία. Να αφουγκραστεί, να ακούσει και να αλλάξει κάτι μέσα του. Με αυτό τον τρόπο, ίσως και να κάνει λιγότερες επισκέψεις στους ψυχολόγους. Είναι ανάγκη του ανθρώπου να πιαστεί από κάπου. Και το θέατρο κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Η φαντασία υπάρχει μέσα μας από την παιδική ηλικία, χάνεται όμως επειδή εμείς την αφήνουμε να μας αφήσει. Κι όπως είπε κάποτε ένας ποιητής, πραγματικός επαναστάτης είναι αυτός που διατηρεί την παιδικότητά του όταν μεγαλώνει.
Τέχνη είναι να δίνεις ένα νόημα στο χάος, να το οργανώνεις, να το βάζεις σε μια τάξη
Μια θεατρική παράσταση γαληνεύει την ψυχή, ηρεμεί το πνεύμα και δημιουργεί ερωτήματα με τον τρόπο που μόνο η τέχνη μπορεί. Έτσι, το θέατρο γίνεται δίαυλος διδασκαλίας των αξιών ζωής. Γιατί όπως είπε και ο Αριστοτέλης, το να εκπαιδεύεις το μυαλό χωρίς να εκπαιδεύσεις την ψυχή δεν αποτελεί εκπαίδευση. Το θέατρο είναι μια γιορτή. Μια γιορτή της ελεύθερης βούλησης. Απαιτεί από τον θεατή έναν νου σε εγρήγορση, καθώς κεντρίζει σκέψη και συναίσθημα και οδηγεί τον καθένα σε μια προσωπική ερμηνεία. Κι όταν καταφέρεις να νιώσεις ότι σου φεύγει ένα βάρος, ότι εξομολογείται ένα σημαντικό μυστικό, τότε αισθάνεσαι ότι κάτι συγκλονιστικό γίνεται εδώ. Ηθοποιός και κοινό ένα.
Έχω την τύχη κι ευλογία να ασχολούμαι με το θέατρο τα τελευταία τέσσερα χρόνια κι έχω μάθει να αγκαλιάζω τις στιγμές αμηχανίας, επικοινωνώντας με τους γύρω μου. Για το ανέβασμα μιας παράστασης απαιτούνται έξι, εφτά, ακόμη κι οχτώ μήνες πρόβες. Όλες αυτές οι στιγμές θα πεθάνουν, θα χαθούν σαν να μην ήταν εκεί ποτέ. Αν κάποιος κρατήσει κάτι στη μνήμη του και πάρει τροφή για συζήτηση εξαιτίας του έργου, αυτή είναι η δικαίωση, αυτό είναι το μόνο που έχουμε και που το μοιραζόμαστε με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Είναι ένας δρόμος, μια εξέλιξη πνευματική και ψυχική. Και ίσως μέσα από αυτόν τον δρόμο να βγω πιο ώριμος, πιο κοντά στην αλήθεια, πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος. Τέχνη εξάλλου είναι να δίνεις ένα νόημα στο χάος, να το οργανώνεις, να το βάζεις σε μια τάξη. Είναι μια ψυχική ανάγκη. Κάποτε μπορεί να την ικανοποιούσε η θρησκεία -για πολλούς και σήμερα- ενώ για άλλους την ξορκίζει ο ψυχολόγος. Εγώ έχω αντικαταστήσει τη χρησιμότητα όλων αυτών με την τέχνη. Όπως το θέατρο, που κουβαλάει και μια θεολογική έννοια, καθώς από τη φύση του είναι θνησιγενές, μοναδικό κι ανεπανάληπτο.
