Κείμενο-φώτο: Χρυσάνθη Ιακώβου
Απόγευμα Κυριακής, παίρνουμε τον δρόμο για Άνω Βροντού, με τον ήλιο να έχει αρχίσει αργά να γέρνει και να βρίσκεται στο πλάι μας, καθώς κάνουμε μια φοβερή διαδρομή μέσα στη φύση. Ο αέρας μάς φυσά μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα, απολαμβάνουμε μια απίστευτη γαλήνη και ομορφιά, έχουμε χαλαρώσει πριν καν φτάσουμε στο χωριό.
Σήμερα το βράδυ ολοκληρώνεται το διήμερο της Αστροβραδιάς, αυτού του τρομερού αστρονομικού φεστιβάλ που εδώ και πολλά χρόνια διοργανώνει η Αστροπύλη Σερρών. Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί όλες οι εκδηλώσεις και οι δράσεις (επιστημονικές ομιλίες, δραστηριότητες για παιδιά, εκθέσεις αστροφωτογραφίας, φυσιολατρικές δραστηριότητες, παρατήρηση του ήλιου, μουσικές εκδηλώσεις, άπειρα και ενδιαφέροντα πράγματα) και το βράδυ της Κυριακής είναι αφιερωμένο στην παρατήρηση του νυχτερινού ουρανού.
Φτάνοντας στο χωριό βλέπουμε στα δεξιά το Αστρονομικό Κέντρο «Βίκυ Καλογερά» και ακριβώς απέξω βρίσκω τον Τάσο Καλφόγλου, πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Βροντούς και ιδρυτικό μέλος της Αστροπύλης, ο οποίος αναλαμβάνει να με ξεναγήσει στον χώρο. Εντυπωσιάζομαι – όλα είναι καινούργια, καλοφτιαγμένα, διαμορφωμένα με την προοπτική να φιλοξενήσουν πολλές ωραίες δράσεις στο μέλλον.
Ανεβαίνουμε στο γήπεδο, όπου θα γίνει η αστροπαρατήρηση. Είναι νωρίς ακόμα, ο ουρανός είναι ακόμα φωτεινός και γαλάζιος, αλλά τα παιδιά της Αστροπύλης είναι ήδη εκεί, μας υποδέχονται με χαμόγελο και ξεκινούν να στήνουν τα τηλεσκόπια εξηγώντας μας πώς αυτά δουλεύουν. Έχουμε συγκεντρωθεί αρκετά άτομα, ο κόσμος ακούει με ενδιαφέρον, κάνει ερωτήσεις.
Η νύχτα αργεί ακόμα να πέσει, οπότε εκμεταλλευόμαστε τον χρόνο με μια βόλτα στο χωριό. Πρώτα επισκεπτόμαστε την Παλαιά Καμένη Εκκλησία της Παναγίας, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο γήπεδο. Η σκεπή απουσιάζει εντελώς και δεν έχουν απομείνει παρά οι φθαρμένοι πέτρινοι τοίχοι, παρ’ όλα αυτά η εκκλησία αυτή καταφέρνει να διατηρεί μια μεγαλοπρέπεια και να προκαλεί στον επισκέπτη δέος και κατάνυξη.
Κατεβαίνουμε στο κέντρο του χωριού για να φάμε. Χαιρόμαστε που βλέπουμε τα μαγαζιά γεμάτα, το χωριό έχει γεμίσει κόσμο αυτές τις δύο μέρες, συναντάμε κι ένα σωρό γνωστούς. Υπάρχει κάτι όμορφο και οικείο στην ατμόσφαιρα καθώς η νύχτα απλώνεται και η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει.
Κατά τις 9 και κάτι που ο ουρανός πλέον είναι μαύρος, ανηφορίζουμε και πάλι για το γήπεδο. (Μια καντίνα είναι στημένη έξω, σε περίπτωση που οι επισκέπτες χρειαστούμε κάτι). Μέσα στο γήπεδο πίσσα σκοτάδι – μετά από λίγη ώρα συνηθίζουν κάπως τα μάτια μας για να μπορούμε να κινούμαστε στον χώρο. Το τηλεσκόπιο είναι ήδη στημένο και κόσμος περιμένει στην ουρά: θα δούμε το φεγγάρι.
Όταν έρχεται η σειρά μου και σκύβω στο τηλεσκόπιο, ενθουσιάζομαι (νομίζω μάλιστα πως ήμουν η μοναδική που αναφώνησα). Ένα μισό φεγγάρι ακριβώς μπροστά στα μάτια μου (στο ένα μάτι μου, για την ακρίβεια), φωτεινό, ολοκάθαρο, ανάγλυφο με κάθε λεπτομέρεια. Ο συνεργάτης της Αστροπύλης μού εξηγεί ότι δεν πρέπει να το κοιτάμε χωρίς ειδικό φίλτρο όταν είναι πανσέληνος, λόγω της φωτεινότητάς του.
Περιφερόμαστε στον σκοτεινό χώρο. Μετανιώνω τρομερά που δεν πήρα κάτι για να στρώσω κάτω και να ξαπλώσω όπως βλέπω κάποιους άλλους να κάνουν. Καθώς βρισκόμαστε μακριά από τα φώτα της πόλης (η Άνω Βροντού βρίσκεται σε υψόμετρο άνω των 1.000μ και αυτό την κάνει ιδανική για αστροπαρατήρηση) τα άστρα στον ουρανό είναι περισσότερα από ποτέ, τόσα πολλά που πλέον ο ουρανός μού φαίνεται σαν στέρεος και συμπαγής, σαν ένα τεράστιο χαλί με αστέρια για κεντημένα σχέδια.
Μέχρι να έρθει η ώρα να δούμε άλλα ουράνια σώματα, ο συνεργάτης της Αστροπύλης μας εξηγεί αναλυτικά τι ακριβώς βλέπουμε στον ουρανό. Μας δείχνει τη Μεγάλη και τη Μικρή Άρκτο, τον Αρκτούρο, τον Δράκοντα, τη γραμμή του γαλαξία μας. Μας τα εξηγεί όμορφα, αναλυτικά, κατανοητά, μπλέκοντας την αστρονομική παρατήρηση με αρχαιοελληνικούς μύθους (πρώτη φορά άκουσα την ιστορία πίσω από τη Μεγάλη και τη Μικρή Άρκτο) και μας είπε αστειευόμενος ότι, όπως οι Αρχαίοι Έλληνες, θα μπορούσαμε κι εμείς να εμπνευστούμε μια ιστορία για την προέλευση του κάθε ονόματος και να γράψουμε ένα παραμύθι (μα τι ωραία ιδέα!)
Τα αστέρια, το σκοτάδι, το κρύο, η παράξενη οικειότητα του να βρίσκεσαι παρέα με ένα σωρό ανθρώπους που δεν βλέπεις καν τα πρόσωπά τους δημιουργούν μια αίσθηση μαγική, πρωτόγνωρη.
Προτού πάρουμε τον δρόμο για την πόλη, ξαναμπήκα κλεφτά στην εκκλησία. Ήταν εντελώς σκοτεινή, υπήρχε μονάχα μια λωρίδα φωτός που εισέβαλλε λαθραία από κάποια λάμπα του δρόμου. Αισθάνθηκα ότι αυτή η εικόνα ήρθε και ολοκλήρωσε όλη την υπόλοιπη μαγεία.
ΥΓ Θα ξέρετε ασφαλώς ότι στη Βροντού κάνει πολύ κρύο, ειδικά το βράδυ. Όταν αποφασίσετε κάποια στιγμή να ανεβείτε, θα σκεφτείτε πιθανότατα ότι πρέπει να πάρετε μαζί σας μια ζεκέτα. Λάθος! Δεν χρειάζεται ζεκέτα! Μπουφάν χρειάζεται!
(Η Αστροβραδιά πραγματοποιήθηκε φέτος, 30 & 31 Αυγούστου, για 17η χρονιά στην Άνω Βροντού. Διοργανώνεται από την Αστροπύλη Σερρών. Συνδιοργάνωση: Περιφερειακή Ενότητα Σερρών, Δήμος Σερρών, Επιμελητηρίο Σερρών, υπό την αιγίδα της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για τη UNESCO. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε τη σελίδα της Αστροπύλης στο Facebook).
