Τελειώνει στις 31 / 12 / 2021 η επέτειος των διακοσίων χρόνων από την εθνική παλιγγενεσία. Δεν καταφέραμε να τη γιορτάσουμε όπως οφείλαμε, όπως έπρεπε, όπως θα της άξιζε. Προσπάθειες θετικές έγιναν, πολύ αξιέπαινες. Αλλά όχι αρκετές. Φταίει η πανδημία, η δεκαετία της οικονομικής κρίσης, ο «νέος κόσμος» που ζούμε – αμφίσημος, υπόγεια απειλητικός, ανησυχητικά ασταθής; Ένα διεθνές περιβάλλον όπου οι αυταρχικοί ηγέτες σηκώνουν κεφάλι, οι πόλεμοι πολλαπλασιάζονται, το μεταναστευτικό λιμνάζει, η ατολμία της Ευρωπαϊκής μας Ένωσης σε ένα σωρό πεδία συνεχίζεται, η μόλυνση του περιβάλλοντος διογκώνεται, η κατήφεια των νέων που δηλώνουν απερίφραστα πως η δική τους ζωή θα είναι χειρότερη από των προγονών τους κυριαρχεί.
Με όλα αυτά (κι ένα σωρό άλλα, εξίσου δυσάρεστα) από την αναγωγή μας στα συμβάντα της Εθνικής μας Επανάστασης επικράτησε (δυστυχώς) μόνο μία συνθήκη, εκείνη του (εθνικού) διχασμού. Τι κρίμα – να γιορτάζουμε το λαμπρότερο ιστορικά γεγονός του Νεώτερου Ελληνισμού και να είμαστε διχασμένοι, εξαιτίας ενός… εμβολίου! Και συνακόλουθα μιας μη νεωτερικής συνδήλωσής μας, που περιλαμβάνει δυσπιστία προς την επιστήμη, αμφισβήτηση των δομών του σύγχρονου κόσμου, συνωμοσιολογία, κινδυνολογία, ματαίωση. Μακριά από μένα κάθε είδους μονομέρεια – σέβομαι την κριτική και τη διαφορετική οπτική γωνία, αυτό αρμόζει άλλωστε σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία.
Αν επενδύαμε τη μισή ενέργεια από όση ξοδεύουμε για τον αντιεμβολιαστικό μας φανατισμό σε ένα σωρό σημαντικούς τομείς, θα μπορούσαμε να διασφαλίσουμε στα παιδιά μας λίγη πρόοδο
Όμως, όμως… Αν περιγράφουμε έναν κόσμο πανίσχυρων οικονομικά συνωμοτών που μας εκμεταλλεύονται, έναν κόσμο όπου όλα είναι «σικέ», έναν κόσμο μαύρο κι άραχλο, χωρίς ελπίδα, χωρίς φως, τότε κάτι δεν πάει καλά με την αντίληψή μας για τη ζωή, με τη διάθεσή μας να προχωρήσουμε δημιουργικά, θετικά, αποφασιστικά στο αύριο (που είναι άδηλο, έτσι κι αλλιώς – κι ευτυχώς!). Στο κάτω κάτω, μόνο η φόρμουλα των εμβολίων μάς πειράζει; Τόσα και τόσα πράγματα χρειάζονται εξέλιξη, θεσμική αναβάθμιση, μεταρρύθμιση στη χώρα μας. Αν επενδύαμε τη μισή ενέργεια από όση ξοδεύουμε για τον αντιεμβολιαστικό μας φανατισμό σε ένα σωρό σημαντικούς τομείς που λιμνάζουν στην ωραία, «πτωχή πλην τίμια» αλλά άτυχη χώρα μας, θα μπορούσαμε να διασφαλίσουμε στα παιδιά μας έστω λίγη από την πρόοδο που αμφισβητούν πως θα συμβεί στις ζωές τους στο μέλλον.
Μπαίνει ο καινούργιος χρόνος με τη χώρα μας άλλη μια φορά σε δύσκολη συγκυρία. Ας προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε – καθόλου στη βάση απίθανων θεωριών και αφελών γενικεύσεων, αλλά έχοντας ως λαμπρό παράδειγμα το καλύτερο κομμάτι της κληρονομιάς που μας άφησε το ’21: Όχι εκείνο των εμφύλιων σπαραγμών και της μικροπολιτικής, αλλά το συγκλονιστικό του ηρωισμού, της αυτοθυσίας, του Θαύματος. Γιατί Θαύμα υπήρξε ο ξεσηκωμός και η απελευθέρωση του Γένους μας. Θαύμα μέγιστο που οδήγησε στην ελεύθερη πατρίδα της οποίας όλοι σήμερα είμαστε κομμάτι, αναπόσπαστο και ανεκτίμητο. Είμαστε κληρονόμοι ηρώων που έδωσαν τη ζωή τους, που έχυσαν το αίμα τους. Για μας. Και για τα παιδιά μας. Και για τα παιδιά των παιδιών μας. Και για τα παιδιά των παιδιών των παιδιών μας…
* Ο Γιώργος Ανδρέου είναι συνθέτης και συγγραφέας. Αρθρογραφεί τακτικά στο περιοδικό Ser-Free.
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.58)
