Ο Γεώργιος Σίκαλος μάς μιλάει για τη μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, και για το πόσα πολλά του έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια – και συνεχίζει να του προσφέρει. Ακόμα, μας μιλάει για τη διαδρομή του, τις πιο δυνατές του στιγμές σε αυτήν, για τη σημασία του αθλητισμού στη ζωή μας, για το τι εισπράττει από τον κόσμο και φυσικά για τον επόμενο του στόχο.
Της Μαρίας Γκιόκα / Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Ελευθεριάδου
Μιλήστε μας για εσάς και για το πώς ξεκινήσατε το τρέξιμο.
Κατάγομαι από το Ν.Σούλι Σερρών, όπου γεννήθηκα και ζω, και έχω αποκτήσει δύο παιδιά. Η οικογένειά μου με στηρίζει πολύ. Ασχολούμαι με τον αθλητισμό από το 1980, τότε που πήρα για πρώτη φορά μέρος σε αγώνες στην Ολυμπία, όταν ήμουν στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου. Τον πρώτο Μαραθώνιο τον έτρεξα το 1984, στα 19 μου χρόνια. Επίσης μου αρέσει πολύ η επικοινωνία και η επαφή με τους ανθρώπους, μου δίνει ζωή! Είμαι ταγμένος στο τρέξιμο, δεν ασχολήθηκα με άλλο άθλημα. Πάντα έτρεχα 5-10 χιλιόμετρα και Μαραθώνιο, δεν έπεσα ποτέ κάτω από τα 5 χιλιόμετρα σε όλη μου τη διαδρομή.
Μετά τον πρώτο σας αγώνα στην Ολυμπία, πώς συνεχίσατε την ενασχόλησή σας με το τρέξιμο;
Το 1981 έβγαλα δελτίο στον Α.Ο.Σ Σερρών και ξεκίνησα κανονικά, με οργανωμένες προπονήσεις. Σαράντα ένα χρόνια πηγαίνω στο γήπεδο.
«Περνάω την πόρτα του σταδίου και ξανανιώνω, είμαι ταγμένος στο τρέξιμο»
Αυτό που σας εξιτάρει περισσότερο στον Μαραθώνιο τι είναι;
Αυτήν τη στιγμή χαίρομαι τη συμμετοχή μου στον αγώνα. Αλλάζει ο άνθρωπος με τα χρόνια. Νέος είχα στόχο και τον χρόνο και τη θέση. Έβλεπα πάντα σαν διέξοδο τον αθλητισμό και φυσικά μου έχει προσφέρει πολλά όλα αυτά τα χρόνια, όπως φυσικά και ο Μαραθώνιος, ακόμα περισσότερα. Μου δίδαξε υπομονή – προσωπικά πιστεύω πως τα χιλιόμετρα σού διαμορφώνουν τον χαρακτήρα, βλέπεις τη ζωή αλλιώς. Δεν με κούρασε ποτέ ο Μαραθώνιος και τώρα θέτω προσωπικούς στόχους, ως προς τους χρόνους που θέλω να πετύχω κάθε φορά, περισσότερο όμως για ηθική ικανοποίηση.
Πώς είναι να έχει κανείς τόσο σημαντικά ρεκόρ στα 57 του χρόνια;
Προσωπικά, τα ρεκόρ αυτά στην ηλικία μου δεν τα θεωρώ κάτι τρομερό, με την έννοια ότι προκύπτουν από μόνα τους, έρχονται φυσιολογικά. Όσο κι αν εκπλήσσεται κάποιος όταν ακούει πως στα 57 μου χρόνια κάνω Μαραθώνιο κάτω από τρεις ώρες, για εμένα είναι καθημερινότητα. Οφείλεις να κάνεις προπόνηση κάθε μέρα, αλλιώς δεν θα έρθει το ρεκόρ από μόνο του. Το εύκολο για εμένα είναι να σηκωθώ το πρωί και να πάω για τρέξιμο. Το δύσκολο είναι να μου πεις να μην πάω.
Τι είδους θυσίες απαιτούνται προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι ενός Μαραθωνοδρόμου;
Πιστεύω ότι αυτός που πηγαίνει στον Μαραθώνιο δεν θεωρεί την προπόνηση θυσία, ας αρχίσουμε από αυτό πρώτα. Είναι ευχαρίστησή μας ειλικρινά και προσωπικά το θεωρώ ευλογία. Αν δει κανείς την προπόνηση ως θυσία, θα είναι πολύ σύντομος ο δρόμος του. Είναι αυτονόητο πως η «θυσία» ταιριάζει, αν το θέλετε, στις νεαρές ηλικίες περισσότερο, σχετικά με τις βραδινές εξόδους, παραδείγματος χάρη.
Από τον κόσμο τι είναι αυτό που εισπράττετε ανά τα χρόνια;
Παλιά ήταν διαφορετικά τα πράγματα και ιδιαιτέρως στα χωριά, με έβλεπαν σαν τον «τρελό» του χωριού, σαν τεμπέλη επίσης. Όταν όλοι ήταν στα χωράφια και εργάζονταν σκληρά, εγώ πήγαινα κρυφά για προπόνηση. Ίσως να το έπαιρνα κι εγώ λάθος, αλλά δεν το έβαλα ποτέ κάτω. Σε αντίθεση με το σήμερα φυσικά, που όλα άλλαξαν, έχοντας βοηθήσει κατά πολύ και η τεχνολογία σε αυτό, και έτσι εισπράττω μόνο αγάπη και ουσιαστική στήριξη και είναι πολύ συγκινητικό έως και αδιανόητο, θα έλεγα. Μου δίνει επιπλέον δύναμη να συνεχίζω και βέβαια είναι η πιο σημαντική επιβράβευση.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσετε;
Όχι, ποτέ! Αν μου βρεις μισό λόγο να σταματήσω, εγώ από την άλλη θα σου βρω χίλιους λόγους για να μη σταματήσω.
Ποιες στιγμές στην πορεία σας θα θυμάστε για μια ζωή;
Είναι φυσικά ο πρώτος μου Μαραθώνιος το 1984 στα Ιωάννινα, αλλά και όταν κατέκτησα την τρίτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το 1993, μια θέση που μου έδωσε το εισιτήριο για τη συμμετοχή μου στο Χιούστον της Αμερικής σε διεθνείς αγώνες. Επίσης όταν πέτυχα μια πολύ σημαντική επίδοση στις 2:19:00 στην Καστοριά το 1992, δεν είχαμε ούτε ρολόγια θυμάμαι τότε, ρωτάω έναν συναθλητή μου «Κάναμε κάτω από 2:20:00;» και όταν μου είπε ναι, λέω μέσα μου «Δεν θες κάτι άλλο». Φυσικά και το 2021 στην Αθήνα, που έσπασα το ρεκόρ, όπου για 5 συνεχείς δεκαετίες τερμάτιζα κάτω από τρεις ώρες, και τέλος τον περασμένο Απρίλιο στις 10/4/2022 στη Θεσσαλονίκη, όπου τερμάτισα στις 2:50:00, η διάρκεια σε αυτό που πετυχαίνεις κάθε φορά είναι μεγάλο πράγμα.
«Ο Μαραθώνιος μου έχει προσφέρει πολλά, μου δίδαξε υπομονή»
Ο αθλητισμός είναι μια επιπλέον πηγή ζωής, στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε;
Φυσικά, γι’ αυτό και δεκαπλασιάστηκαν οι συμμετοχές στον χώρο μας και εννοείται πως δεν βλέπεις κανέναν σκυθρωπό και το γεγονός αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να έρθουν σε επαφή με κόσμο και φυσικά να εκτονωθούν μέσα από την άθληση.
Τι μήνυμα θα στέλνατε προς τους νέους σήμερα σχετικά με τον αθλητισμό;
Ο αθλητισμός είναι απαραίτητος. Σίγουρα δεν θέλει πίεση, θέλει να τον αγαπάς και φυσικά οι γονείς δεν πρέπει να υποχρεώνουν τα παιδιά τους, αν εκείνα δεν το επιθυμούν. Τα πάντα στη ζωή χρειάζονται μέτρο.
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σας;
Ο άμεσος στόχος μου είναι να τερματίζω κάτω από 2:50:00 σταθερά και ο μεγάλος μου στόχος είναι να πάρω μέρος στους αγώνες της Βοστώνης στους 40.000 που θα επιλεγούν, για τον Απρίλιο του 2023.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.60)
