Μέσα Οκτωβρίου. Το φθινόπωρο φυσάει δροσερά πάνω από την πόλη. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται στο κέντρο –τώρα με μπουφάν και σκούρα ρούχα– πίνει τον καφέ του στα γύρω μαγαζιά, ψωνίζει, κουβεντιάζει…
Πλατεία Κρονίου – ο ομφαλός της πόλης. Και ο χειμερινός μας, το Κρόνιο, με τα χαρακτηριστικά μαρμάρινα σκαλάκια του γίνεται σημείο συνάντησης, Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, για παρέες παιδιών που εδώ και καιρό μαζεύονται στην πλατεία.
Πριν από λίγο άνοιξε για τη καινούργια σεζόν και φώτισε τη μια πλευρά της Κωστοπούλου. Την άλλη πλευρά φωτίζουν τα αγαπημένα «Αστέρια», η σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ μας, και πιο κάτω η αίθουσα του «Ορφέα». Θέατρο και κινηματογράφος μαζί στον πιο «καλλιτεχνικό» δρόμο της πόλης… Φθινόπωρο όμως σημαίνει σινεμά.
Ο κόσμος αποχαιρέτησε πριν από λίγο τον υπέροχο Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την αγαπημένη Νταϊάν Κίτον… Τα λαμπερά αστέρια δύουν το ένα μετά το άλλο. Δεν ξέρω αν δύει μαζί τους και ο ίδιος ο κινηματογράφος. Αν φταίνε τα κοσμαγάπητα …flix, αν φταίνε τα σόσιαλ και τα βιντεάκια, αν φαίνεται πια κουραστικό να ντυθείς και να βγεις για να κοιτάς μια οθόνη για ένα δίωρο, χωρίς τα δάχτυλα στο κινητό… Ας είμαστε αισιόδοξοι.
Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι η παραγωγή ταινιών για αίθουσες του αμερικανικού εμπορικού κινηματογράφου έχει μειωθεί κατακόρυφα σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Μόνο το σινεμά του φανταστικού επιβιώνει (οι γνωστοί υπερήρωες της Marvel). Από εκεί και πέρα σίκουελ και διασκευές, χωρίς τελειωμό. Σαν να στέρεψε η έμπνευση των δημιουργών, σαν να πήγαν όλα τα χρήματα στις σειρές και στις ταινίες πλατφόρμας…
Πάλι καλά που υπάρχουν τα φεστιβάλ και τα Όσκαρ και κινείται κάτι. Υπάρχει βέβαια ο κινηματογράφος των δημιουργών, όπως και οι μικρού μήκους και τα ντοκιμαντέρ, αλλά δεν αναφέρομαι εδώ σ’ αυτά. Θυμάμαι χρονιές που είχαμε καινούργιες ταινίες κάθε εβδομάδα και δεν ξέραμε ποια να διαλέξουμε. “The way we were”…
Ο Περιστέρης Κωστόπουλος δημιούργησε και παρέδωσε στην πόλη έναν τέλειο για την εποχή χώρο ψυχαγωγίας και πολιτισμού, που αργότερα εξελίχθηκε σε ιστορικό τοπόσημο και δημοφιλές σημείο συνάντησης των Σερραίων…
Ωστόσο, ο κινηματογράφος, αν και εφεύρεση του 1891, κρατάει ακόμα και μαζεύει τον κόσμο στις σκοτεινές αίθουσες, παρά την ιλιγγιώδη τεχνολογική εξέλιξη. Στην πόλη μας, το 2026, ο αγαπημένος μας κινηματογράφος θα γιορτάσει τα 95 χρόνια λειτουργίας του!
Πάμε πίσω, 28 Ιουνίου 1931… «Την παρελθούσαν Κυριακήν και περί ώραν 7ην μ.μ. εγένοντο τα εγκαίνια του κινηματοθεάτρου “Κρόνιον”, επί παρουσία των αρχών της πόλεώς μας και πλείστων άλλων πολιτών. Το “Κρόνιον” είναι το ωραιότερον κινηματοθέατρον της Μακεδονίας… Ως θέατρον μάλιστα είναι εφάμιλλον και των καλλιτέρων Αθηναϊκών, δεδομένου ότι εις την πρωτεύουσαν δεν υπάρχει τοιούτον να συνδυάζη το χειμερινόν μετά του θερινού. Το “Κρόνιον” ουσιαστικώς εγκαινίασεν ο θίασος Βεάκη, όστις μετ’ ενθουσιασμού αντίκρυσεν το θέατρον, ως απίστευτον γεγονός διά την Επαρχίαν…» Από το περιοδικό «ΓΙΑΤΙ». «Αφού η πόλη μας» γράφει η εφημερίδα Αλήθεια της 17-1-1932 «απέκτησεν ένα πρώτης τάξεως κινηματοθέατρoν, η διευθυνσίς του, συνεχίζουσα το προοδευτικόν της έργον, εγκατέστησεν εις αυτό μηχανήματα ομιλούντος κινηματογράφου του τελειότερου συστήματος “Αμέρικαν Ηλέκτρικ” με απόδοσιν θαυμάσιαν».
Και είχαν δίκιο να καμαρώνουν οι Σερραίοι του μεσοπολέμου. Καπέλα και βεντάλιες πλημμύριζαν την αίθουσα με την πρωτοποριακή συρόμενη οροφή και απολάμβαναν τις πρώτες ομιλούσες ταινίες του Χόλιγουντ. Ο Περιστέρης Κωστόπουλος δημιούργησε και παρέδωσε στην πόλη έναν τέλειο για την εποχή χώρο ψυχαγωγίας και πολιτισμού, που αργότερα εξελίχθηκε σε ιστορικό τοπόσημο και δημοφιλές σημείο συνάντησης των Σερραίων…
– Που θα βρεθούμε;
– Μπροστά στο Κρόνιο.
Πολλές γενιές Σερραίων στάθηκαν στην ουρά μπροστά στο ταμείο και περίμεναν το τέλος της προβολής στο χολ με τις φωτογραφίες των παλιών σταρ. Θυμάμαι ακόμα τις παιδικές προβολές, Κυριακή πρωί. Μαζί με τις περιπέτειες Ταρζάν και Μίκυ, μοίραζαν δώρα, ώσπου μια φορά έτυχα κι εγώ ένα και ανέβηκα στη σκηνή να το πάρω, τρέμοντας από χαρά!
Πέρασαν χρόνια. Θυμάμαι το χέρι μου να σφίγγει ένα άλλο χέρι μέσα στο σκοτάδι και να μην μπορώ να παρακολουθήσω λέξη από την ταινία! Δεν πρωτοτυπώ. Φαντάζομαι ότι σχεδόν όλοι έχουμε παρόμοιες εμπειρίες. Αμέτρητες ταινίες πέρασαν μπροστά στα μάτια μας, με «μυθικά» ονόματα. Συζητήσεις και διαφωνίες μέσα στη νύχτα, μετά το τέλος της προβολής, μέχρι το σπίτι. Παρέες αραδιασμένες στα πίσω καθίσματα ή στον εξώστη, απολαυστικά σχόλια που εκτοξεύονταν, χειροκροτήματα με τους τίτλους τέλους ή αμήχανη σιωπή, μαντίλια υγρά που ανεβοκατέβαιναν μάτια-τσέπη, μάτια-τσέπη…
Το φλας-μπακ τελειώνει. Η κάμερα δείχνει μια παρέα στον δρόμο. Μιλάνε ζωηρά, μετά αποχαιρετιούνται δίνοντας ραντεβού για το βράδυ:
– Πού θα βρεθούμε;
– Μπροστά στο Κρόνιο.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser–Free, τ.71, Οκτώβριος 2025)
