«Από Μάρτη καλοκαίρι και από Αύγουστο χειμώνα» λέει η παροιμία… Κι αν το καλοσκεφτείς ισχύει. Ο Αύγουστος σού δημιουργεί το ίδιο γλυκόπικρο συναίσθημα με την Κυριακή. Δεν δουλεύεις, δεν έχεις σχολείο, αλλά ξέρεις πως η τσαγκαροδευτέρα πλησιάζει απειλητικά. Και μαζί με αυτήν έρχονται και τα βάρη και οι υποχρεώσεις όλης της υπόλοιπης εβδομάδας.
Έτσι και ο Αύγουστος. Τον περιμένεις πώς και πώς όλο τον χρόνο. Αδημονείς να έρθουν οι λιγοστές μέρες χαλάρωσης και ανεμελιάς που δικαιούσαι. Αλλά όταν τελικά έρθει, στο πίσω μέρος του μυαλού σου αχνοφαίνεται και ένας Σεπτέμβριος, δύσκολος, βαρύς κι ασήκωτος, που σηματοδοτεί όχι μόνο την αρχή του φθινοπώρου, αλλά και τη λήξη του καλοκαιριού.
Και αρχίζουν να τριβελίζουν το μυαλό τα άγχη και οι σκέψεις. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα; Όλα ακριβαίνουν, σούπερ μάρκετ, ρεύμα, ενοίκια. Μήπως δεν έπρεπε να φάω τόσα λεφτά στις διακοπές; Τύψεις και ενοχές. Σε τι δραστηριότητες να γράψω το παιδί μου για να είναι απασχολημένο όσο εγώ δουλεύω για τα προς το ζην; Θα το πάρουν στα ΚΔΑΠ; Φτάνουν άραγε τα μόρια; Άγχος εμείς, άγχος και τα παιδιά μας. Ένα άγχος πλανάται στον αέρα.
Πώς καταντήσαμε έτσι οι άνθρωποι. Να θεωρούμε φυσιολογικό τις πέντε μέρες διακοπές, ενώ είμαστε σκλάβοι όλες τις υπόλοιπες. Και εντέλει μήπως περνάμε και αληθινά καλά; Η όλα στο βωμό του θεαθήναι και των σέλφι; Είναι η εικόνα της τελειότητας και ευτυχίας που πλασάρουμε στα σοσιαλ μίντια αληθινή ή κρύβει μια αδιόρατη κατάθλιψη και μια απεγνωσμένη κραυγή επιβεβαίωσης;
«O χειμώνας έρχεται και υπόσχεται ότι θα είναι κτηνώδης και διχαστικός» προειδοποιεί ο Economist. Σφίξε λοιπόν τα δόντια, σήκωσε τις γροθιές και οπλίσου με νέους στόχους και νέα όνειρα, γιατί μόνο έτσι θα επιβιώσουμε… μέχρι τον επόμενο Αύγουστο. Αν μη τι άλλο, μέσα στον χειμώνα υπάρχουν και τα Χριστούγεννα…
