Τον Αποστόλη τον γνώρισα πριν από πολύ καιρό μέσω οικογενειακών φίλων. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει για μένα ένας πολύ καλός φίλος. Γιατί επέλεξα να του πάρω συνέντευξη; Γιατί πιστεύω ότι είναι από τους ανθρώπους που μπορούν να εμπνεύσουν, να βοηθήσουν και να βάλουν ένα λιθαράκι για να αντιμετωπίσει η κοινωνία και η πολιτεία με περισσότερη ευαισθησία και πρόνοια τους ανθρώπους με αναπηρίες.
Συνέντευξη: Μαριάννα Τσιολπίδου / Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Ελευθεριάδου
Απόστολε, για να σε γνωρίσει ο κόσμος θα ήθελα να κάνεις μία μικρή αναδρομή στο παρελθόν και να μας μιλήσεις για το συμβάν που σε έφερε αντιμέτωπο με την αναπηρία.
Το κεφάλαιο αναπηρία ξεκίνησε σε ηλικία 21 ετών, όταν μετά από χειρουργείο αφαίρεσης όγκου στη σπονδυλική στήλη έμεινα στο αμαξίδιο. Δυστυχώς, δεν μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό. Ήταν τέτοια η φύση του όγκου που έπρεπε αναγκαστικά να βγει, για να μην κινδυνέψει αύριο-μεθαύριο η ζωή μου, επηρεάζοντας βέβαια τα νεύρα.
Από πού άντλησες δύναμη για να μπορέσεις να συνεχίσεις και να ενεργοποιηθείς, ώστε αυτή η κατάσταση να μη λειτουργήσει ανασταλτικά για σένα; Ποιοι άνθρωποι υπήρξαν αρωγοί στη ζωή σου;
Ο βασικός λόγος νομίζω είναι η οικογένεια. Με στήριξε και ήταν δίπλα μου σε όλη αυτήν τη δύσκολη περίοδο της προσαρμογής. Αξίζει να πω ότι η στήριξη τους σε καμία περίπτωση δεν ήταν τοξική. Δεν μου είπαν ποτέ «Αποστόλη, μη βγεις έξω, είναι δύσκολα, πώς θα τα καταφέρεις». Ίσα ίσα με παρότρυναν να κάνω πράγματα μόνος μου. Να ανεξαρτητοποιηθώ δηλαδή. Και νομίζω τα κατάφεραν. Επίσης ήμουν τυχερός γιατί είχα πολύ καλούς φίλους που κι αυτοί ήταν δίπλα μου συνέχεια.
Είσαι από τους ανθρώπους που δεν το βάζουν κάτω και βρίσκουν διεξόδους δημιουργώντας μία ποιοτική ζωή. Αξίζει να σημειωθεί η ενασχόλησή σου με την ομάδα μπάσκετ του Πανσερραϊκού. Πώς προέκυψε η ομάδα στη ζωή σου;
Με το που ήρθαμε Σέρρες και ενώ ήμουν στο αμαξίδιο έπρεπε να βρω κάτι να κάνω. Δεν άντεχα να κάθομαι σπίτι. Με κούραζε ψυχικά. Οπότε μια καλή διέξοδος ήταν και ο αθλητισμός. Βέβαια, τότε που ξεκίνησα εγώ δεν υπήρχαν πολλά τμήματα στην πόλη μας, οπότε ξεκίνησα με τον στίβο και συγκεκριμένα τις ρίψεις. Κατάλαβα όμως ότι δεν μου ταίριαζε. Έτσι, ήρθε το μπάσκετ με αμαξίδιο. Ένα άθλημα που δεν υπήρχε στις Σέρρες, αλλά με την προσπάθεια της προπονήτριάς μας Ευδοξίας Καρυοφυλλάκη δημιουργήθηκε και από τότε δεν έχω σταματήσει. Το θετικό είναι ότι είμαστε μια πολύ καλή παρέα εκεί με τα παιδιά και ζούμε για να κρατήσουμε την ομάδα αυτή και να τη δούμε να αναπτύσσεται ακόμα περισσότερο.
«Δεν υπάρχει η κατάλληλη πρόνοια από τα καταστήματα ώστε να βάλουν ράμπες για τη διευκόλυνσή μας»
Επίσης, είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η συμμετοχή σου στον διεθνή ετήσιο αγώνα Μαραθωνίου στην Αθήνα το 2019. Πώς γεννήθηκε η ιδέα αυτή; Με τη συμμετοχή σου είχες σκοπό να περάσεις κάποιο μήνυμα στον κόσμο ή ήταν μία δική σου επιθυμία που εκπληρώθηκε;
Η ιδέα αυτή ξεκίνησε εντελώς ξαφνικά. Θυμάμαι συγκεκριμένα να είμαι στο κέντρο της πόλης μας βόλτα και να με σταματάει ο Γιώργος Θεοχάρης και να μου κάνει την πρόταση να τρέξουμε μαζί. Στην αρχή με τρόμαξε το όλο εγχείρημα. Δεν είναι και λίγο να κάνεις 42 χιλιόμετρα. Στο μυαλό μου φάνταζε κάτι το αδύνατο. Αυτός όμως ακριβώς ήταν και ο λόγος που τόλμησα να το κάνω. Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μετανιώνει για κάτι που δεν έκανε. Εξάλλου μου αρέσουν τα δύσκολα γενικά. Αυτό ήθελα να περάσω λοιπόν και προς τα έξω. Ότι αν μπορώ εγώ το αδύνατο, το μπορούν όλοι. Είναι θέμα απόφασης. Έτσι, λοιπόν, με τον Γιώργο Θεοχάρη και τον Στέργιο Σαπαρδάνη κατεβήκαμε Αθήνα και το ζήσαμε.
Τι αποκόμισες από αυτήν την εμπειρία;
Αυτό που κέρδισα ήταν η τρομερή εμπειρία που έζησα. Είναι κάτι το απίστευτο να μπαίνεις στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο με την τόση ιστορία από πίσω και να ακούς τον κόσμο να ζητωκραυγάζει την ώρα που τερματίζεις. Νομίζω δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις αυτό το συναίσθημα.
Αν γινόσουν Δήμαρχος για μία μέρα τι θα άλλαζες; Και ποιες δράσεις ή ενέργειες θα πρότεινες στη δημοτική αρχή του τόπου μας;
Η πόλη των Σερρών ευτυχώς για εμάς είναι μια πόλη σχεδόν επίπεδη. Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα δεν είναι άλλο από την πρόσβασή μας στα διάφορα καταστήματα, είτε εμπορικά είτε εστίασης. Δυστυχώς, δεν υπάρχει η κατάλληλη πρόνοια των καταστημάτων ώστε να βάλουν κάποιες ράμπες για τη διευκόλυνσή μας. Νομίζω ότι πρωταρχικός μου στόχος θα ήταν να υπάρχει πρόσβαση παντού. Να μην αισθάνεται ο κάθε άνθρωπος με αναπηρία ανήμπορος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από μια υπηρεσία ή να μην μπορεί να πιει τον καφέ του. Θα πρότεινα λοιπόν δράσεις από τον Δήμο, για παράδειγμα στα σχολεία, ώστε να μάθουν τα παιδιά ότι δεν είμαστε κάτι διαφορετικό. Είμαστε άνθρωποι με τα ίδια ακριβώς δικαιώματα, με τις ίδιες ανάγκες. Βέβαια αυτό πρέπει να γίνεται συνέχεια και όχι μόνο μια φορά τον χρόνο, δηλαδή στην παγκόσμια μέρα αναπηρίας. Είναι δράσεις αυτές που πιστεύω θα αλλάξουν το μέλλον. Έχω εμπιστοσύνη στη νέα γενιά. Και πού θα πάει, κάποτε θα αποκτήσουμε όλοι μας την παιδεία που χρειάζεται.
Αποστόλη, αν υπήρχε ένα μαγικό τζίνι, ποια ευχή σου θα ζητούσες να πραγματοποιηθεί;
Νομίζω από όλες αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Θα ήθελα να είμαι ευτυχισμένος στη ζωή μου. Ακόμα κι αν είμαι στο αμαξίδιο… Να έχω ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε και τους αγαπάω. Δεν φαντάζεσαι πόση δύναμη σου δίνει κάτι τέτοιο.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.61, Δεκέμβριος 2022)
