Γράφει η φιλόλογος Διονυσία Ζήκα
Συγγραφέας είναι κάποιος που έχει εκπαιδεύσει το μυαλό του να είναι άτακτο, αυτός για τον οποίο δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να έχει μέσα του μια ιστορία ανείπωτη, που αυτά που δημοσιεύει δεν είναι παρά αποσπάσματα από μια μεγάλη εξομολόγηση από τον παγιδευμένο κόσμο που κρύβει μέσα του, εκπληρώνοντας ένα όνειρο κατευθυνόμενο, που επειδή κατέχει την ιδέα δεν του λείπουν ποτέ οι λέξεις που βέβαια δεν είναι απλά λέξεις, αλλά μνήμες-επικοινωνία πάνω στο χαρτί, ένας άνθρωπος που δεν περιμένει την έμπνευση, αφού αυτή τρέχει ξωπίσω του, γιατί πάντα υπάρχει κάτι συναρπαστικό ή εξοργιστικό για να αφηγηθεί.
Ένας ορισμός συγκερασμένος από τα σχετικά με τη συγγραφή και το συγγραφέα αποφθέγματα των Όσκαρ Ουάιλντ, Μάγια Αγγέλου, Γκαίτε, Ουγκώ, Μπόρχες , Φλομπέρ, Μαριόν, Σαρογιάν, Μπρουκς.
Ας μιλήσουμε για την Γεσθημανή Μπερμπέρη και το πρώτο της βιβλίο «Ποιος άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου» λοιπόν, αναγνωρίζοντας όλα όσα παραπάνω ανέφερα και στην περίπτωσή της!
Η πρώτη μας συνάντηση με τη λήξη της πρώτης καραντίνας , με αφορμή το τέλος της διαδικτυακής ενασχόλησης μας με τη δημιουργική γραφή, αποτύπωσε μέσα μου δυο ζεστά γκριζογάλανα μάτια που ακτινοβολούσαν χαμόγελο και μια ευχάριστη φωνή ζεστής οικειότητας.
Ανάλογη αίσθηση μού συνόδευε και συνοδεύει την ανάγνωση των κειμένων της κατά την περίοδο της καραντίνας και μετά. Ένα διάστημα που η ανάγκη της αυτοσυντήρησης και της αυτοδιάσωσης μας ώθησε να στρέψουμε τον φακό εντός, στα εσώτερα βάθη της ψυχής μας, από όπου αναδύθηκαν όλες οι καταπιεσμένες ανάγκες, τα ανικανοποίητα συναισθήματα, αναμνήσεις όμορφες ή τραυματικές. Διάστημα που αισθανθήκαμε την ανάγκη να χαϊδέψουμε τον εαυτό μας, να τον ακούσουμε, να τον παρηγορήσουμε, να τον γιατρέψουμε.
Αυτό κάνει η πένα της Γεσθημανής. Θωπεύει αυτή τη βαθύτερη ανάγκη, βγάζει στο φως τον βαθύτερο εαυτό, την κρυμμένη αλήθεια. Γράφει για να είναι ευτυχισμένη η ίδια με όλες της τις αισθήσεις, ανοίγοντας τους ασκούς της ψυχής της, μια ψυχή βαθιά ρομαντική. Ιδωμένα όλα υπό το βλέμμα της, φιλτραρισμένα μέσα από τη βιωμένη της αλήθεια, την εμπειρία, το συναίσθημά της, αναδεικνύει, εξαίρει, λειαίνει, φωτίζει, συγκρίνει, διαχωρίζει, στηλιτεύει, υπερασπίζεται, διακωμωδεί, κρίνει, αξιώνει και απαξιώνει τις άπειρες όψεις της πραγματικότητας. Δεν τις τσιγκουνεύεται τις λέξεις. Τις χαρίζει χώρο να αναδειχτούν, για να μας χαρίσουν με τη σειρά τους το νιώσιμο της συμπόρευσης ολοκληρώνοντας τον σκοπό τους.
Και εκεί είναι που συναντώνται τα βλέμματα, το μυαλό και η ψυχή μας, λογική και συναίσθημα και επέρχεται ισορροπία, μοίρασμα, κάθαρση. Χορεύουν επιδέξια οι λέξεις στο λευκό της χαρτί. Οι ιστορίες της, ψηφίδες στο πολύχρωμο ψηφιδωτό της ζωής της, θεμελιωμένης σε ακλόνητες σταθερές. Η πένα της ανασύρει άφθονες στιγμές βιωματικής θυμοσοφίας, πολύτιμα επιμύθια προσωπικής, ιδιωτικής και επαγγελματικής τρυγιάς. Οικογένεια, σχολείο, δάσκαλοι, φίλοι, όλοι αγαπημένοι διαμορφωτές και θεμέλιοι λίθοι της ζωής της μνημονεύονται. Βιβλία και ήρωες των παιδικών της παραμυθιών καθοριστικοί που ξεπηδούν με τρόπο φυσικό και ακαταμάχητο, προσωπικός ηθικός κώδικας που αντίκειται σε ό,τι αποξενώνει και αλλοτριώνει, ιστορίες ενός παράλληλου σύμπαντος ξεκαρδιστικές, δύο ιστορίες μυθοπλασίας που συγκλονίζουν με την τραγικότητα των ηρώων τους. Η απελευθέρωση του εαυτού, η καθαρή συνείδηση, η αποδοχή του άλλου με ό,τι τον χαρακτηρίζει ανυπόκριτα, το πλησίασμα, η συγχωρητικότητα, η χαρά του να ζεις, να ωριμάζεις, να ρυτιδιάζεις απενοχοποιημένα στο σώμα όχι στην ψυχή, η άσκηση του όποιου επαγγέλματος ως λειτούργημα, οι ιδιαίτερες δυσκολίες, συγκινήσεις, απογοητεύσεις του ιερού λειτουργήματος της νοσηλευτικής που ασκεί και η ίδια με συνειδητοποιημένη αφοσίωση, το δέος μπροστά στο μέγα μυστήριο του θανάτου, ο σεβασμός στον ανθρώπινο πόνο με αγάπη και ενσυναίσθηση και τέλος μια σοφή προτροπή αυτή της επιλογής των μακρινών διαδρομών και της ολοκλήρωσης των προσωπικών ταξιδιών ως την επίτευξη του ονείρου.
Αυτή είναι η προσωπική μελωδική συγγραφική συμφωνία που συνέθεσε η Γεσθημανή καταφέρνοντας με τη μπαγκέτα-γραφίδα της να δαμάσει το σμάρι με τις νότες -λέξεις ,συναισθήματα που αβίαστα ξεπηδούν σε κάθε αναγνωστική σειρά. Μελωδίες που συνεπαίρνουν χαράσσοντας χαμόγελο, πλατύ πηγαίο γέλιο, δάκρυ…
Γι’ αυτό τους αγαπάμε και τους θαυμάζουμε τους συγγραφείς. Είναι ο καθρέφτης μας, γράφουν για να διασώσουν κομμάτια της ψυχής, της ζωής, των πολύχρωμων αναμνήσεών τους και γρατζουνούν και τη δική μας ψυχή. Εκεί βρίσκουμε τον εαυτό μας, το κοιμισμένο συναίσθημα, τις ξεχασμένες στιγμές, τον αναστεναγμό, το δάκρυ. Αναγνωρίζουμε την κοινή μας μοίρα πέρα από την ιδιοσυστασία μας και την προσωπική ιδιαίτερη φτιαξιά μας..
Γεσθημανή Μπερμπέρη, αν υπάρχει έστω και η παραμικρή υποψία ότι η ανάγνωση των ιστοριών σου με στόλισε με νέες ρυτίδες λογοτεχνικής αισθητικής απόλαυσης, θα σε αγκαλιάσω σφιχτά και θα σε φιλήσω!
(Το κείμενο διαβάστηκε από τη Διονυσία Ζήκα κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου, που έγινε στις 28 Ιουλίου στο Cityζεν. Το βιβλίο της Γεσθημανής Μπερμπέρη «Ποιος άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου;» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αποστακτήριο).
