Σάββατο εικοσιεπτά του έτους εικοσπέντε
μετράμε πάλι αντίστροφα, μέρες μείνανε πέντε
Ο χρόνος αργοσέρνεται βαδίζει προς τη λήθη
άραγε τι κατάφερε; Ημέρωσε τα ήθη;
Ο νέος ετοιμάζεται φορτσάτος, κοτσονάτος
ευθυτενής και γελαστός, ευωδιαστός, τρεχάτος
Παίρνω μολύβι και χαρτί, κάθομαι στο τραπέζι
βάζω και στα γιορταστικά την play list να παίζει
Μέρες που το γυρόφερνα στη σκέψη μου να γράψω
με λέξεις όμορφες, στιγμές από το χθες ν´ αδράξω
Στον Σκάι οι Δεκατιανοί, απέναντι στον Τσίμα
όλοι για ανασκόπηση έχουνε δώσει σήμα
Ξέρω, δε θέλεις τα παλιά της μνήμης να μοχλέψω
ούτε στου χρόνου τις ρωγμές στιγμιότυπα να κλέψω
μα εγώ το αποφάσισα, θα γράψω πεπραγμένα
θα είμαι αμερόληπτη, παινέματα κομμένα
Μπα, μου φωνάζει μια φωνή ελεγκτική και κρύα
για τη δεοντολογία σου εγώ δε δίνω μία
Καλά. Θα γράψω εύπεπτα, όλα εξωραϊσμένα
όλα στη δίνη των καιρών κομμένα και ραμμένα
ούτε για τα δυσάρεστα θα κάνω εγώ κουβέντα
σκέφτηκα εναλλακτικά, εισάγω νέα πατέντα
Με προτροπή σε εκπομπή wellness ευζωΐας
θα κάνω μια απόπειρα και θα χριστώ… ταμίας
Ποια είμαι; Πόθεν έρχομαι; Πού πάω και τι κάνω;
Απολαμβάνω τις στιγμές ή όλο κάτι χάνω;
Έχω την ηρεμία μου, αγάπη και γαλήνη
ή μήπως στα βαθύτατα η λύπη έχει μείνει;
Με συμπονώ; Με αγαπώ; Φροντίζω το μυαλό μου;
Με αγκαλιάζω σπλαχνικά, έχω το μερτικό μου;
Αναλαμβάνω δύσκολα; Φροντίζω τη… χρείά μου;
Μη μόνο εγώ ξοδεύομαι, χάνω τη γιατρειά μου;
Έχω ικανοποίηση, αλλάζω ό τι φταίει
ή αφήνω κάθε τοξικό το μέσα μου να καίει;
Βάζω προτεραιότητες; Μη σκέφτομαι τον άλλον;
Αυτό είναι εγωιστικό; Να το αλλάξω μάλλον;
Έχω ταμπού, κολλήματα που έχει η γενιά μου;
Με βασανίζουν ενοχές, σκιάζουν τη χαρά μου;
Έχω ροπή στο νοιάξιμο, στο πάρε ή στο δώσε
μου κάνω ευθείες προτροπές «λευτερωμένη νιώσε»;
Γράφω και σβήνω, βιάζομαι δημιουργώ μουτζούρες
Όλα τα συμφραζόμενα του χρόνου είναι τζούρες
Αποφασίζω το σωστό; Μη μου πετώ καμτσίκι;
Ή μήπως τρέχω ολημερίς σαν άγριο κατσίκι;
Μου δίνω ή μ’ εχθρεύομαι; Είμαι δικός ή ξένος;
Ή μόνο επιδίδομαι εις τις δουλειές με μένος;
Μήπως φοβάμαι αλλαγή, χαρά και ευτυχία;
Με συγχωρώ ή το ξεχνώ πως η ζωή είναι μία;
Την αισιοδοξία μου κλειδώνω σε συρτάρι;
Εναποθέτω τα καλά σε μαγικό λυχνάρι;
Έρχονται συναισθήματα και φεύγουν ξαφνιασμένα
και πού ανήκουν τελικά, είν’ όλα μετρημένα;
Τώρα εδώ μπερδεύομαι, χάνομαι στο… ταμείο
Είναι οι πράξεις της ζωής ατέλειωτο σχολείο
Είναι φροντίδα της ψυχής το πέταγμα στα νέφη
Λοιπόν πήρα απόφαση ό,τι μου κάνει κέφι
Σ’ αυτό θα δίνω προσοχή, μ’ αυτό θα ασχολούμαι
μεγάλο το ζητούμενο το νόημα να βρούμε
Σκίζω χαρτί και το πετώ, κάνω καφέ και πίνω
το κάπνισμα το έκοψα, δεκάρα δεν του δίνω
βάζω μελομακάρονο, βάζω κουραμπιεδάκι
σοκολατένια εδέσματα σ’ ένα μικρό πιατάκι
Τώρα ξέρω τι σκέφτεσαι, ζηλεύεις με μαλώνεις
σε απαγορεύσεις διατροφής και σχετικά σκαλώνεις
Με παρρησία θα σου πω, δε δίνω ούτε δεκάρα
απ’ το πολύ το γράψιμο ένιωσα μια κομμάρα
Τελεία! Αποφάσισα τον χρόνο να τον διώξω
κρατώντας λίγα και καλά, τα άσχημα θα σπρώξω
Ανοίγω την αγκάλη μου, μου δίνω ένα φιλάκι
στον Νέο υποκλίνομαι, του κλείνω και ματάκι
Να σε χαρώ, όπως χαίρομαι για κάθε νέα ρυτίδα
στα μάτια μου να λιάζεται κάθε σου νέα ελπίδα
Έλα σε καλοδέχομαι, όσα κι αν ξημερώνεις
να το θυμάσαι, το κακό μ’ αγάπη να πληρώνεις
Καλή χρονιά!
