Ο τραγουδοποιός Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες, σπούδασε στην σχολή Πολιτικών Δομικών Έργων και εδώ και αρκετά χρόνια διαγράφει τη δική του σημαντική μουσική πορεία στην πρωτεύουσα. Μας μιλάει για αυτήν τη γοητευτική μα και δύσκολη –όπως ο ίδιος την αποκάλεσε– διαδρομή του στον χώρο της μουσικής, την πηγή έμπνευσής του και την… παντοτινή, θα λέγαμε, αγάπη του για τις νότες και τον στίχο.
Της Μαρίας Γκιόκα
Τι είναι αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με τη μουσική και το τραγούδι;
Από μικρός είχα μια κλίση στο γράψιμο. Μου άρεσε πολύ η τριβή με το χαρτί και το μολύβι. Στην εφηβεία, ακούγοντας ροκ, έπιασα τον εαυτό μου να παίζει κιθάρα στον αέρα κι έτσι ζήτησα την πρώτη μου κιθάρα. Ταυτόχρονα ο θείος Γιώργος έπαιζε και τραγουδούσε στις οικογενειακές μαζώξεις, ενώ ο πατέρας μου ζωγράφιζε πολύ, δίνοντάς μου ένα έξτρα καλλιτεχνικό ερέθισμα. Αυτά τα τέσσερα στοιχεία, μαζί με τη γοητεία που μου ασκούσαν κάποιοι τραγουδοποιοί, με οδήγησαν στο τραγούδι!
Πώς ήταν η μουσική σου διαδρομή από τις Σέρρες στην Αθήνα, συνάντησες εμπόδια;
Τότε κυριαρχούσε η επιθυμία μου να φύγω για να γνωρίσω νέες εμπειρίες και να εκφραστώ καλλιτεχνικά, οπότε τα εμπόδια δεν με πτοούσαν! Παρ’ όλα αυτά, η αρχή μου έγινε σχετικά εύκολα. Πήγα στις ακροάσεις της δισκογραφικής εταιρείας Μικρή Άρκτος, τους άρεσε το υλικό και βρέθηκα να δισκογραφώ τα δύο πρώτα μου τραγούδια τον πρώτο χρόνο! Το Ποτάμι Μαύρο και η Επαρχία ήταν τραγούδια που έγραψα στις Σέρρες με θέμα την επιθυμία μου να φύγω!
15 χρόνια πορείας στη μουσική και στο τραγούδι: πώς θα τα χαρακτήριζες με δύο λέξεις;
Γοητευτικά δύσκολα.
Από πού αντλείς έμπνευση ώστε να γράψεις κάθε φορά ένα τραγούδι και μουσική;
Από τους ανθρώπους γύρω μου. Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ. Τους κοντινούς μου, τον εαυτό μου ή τους άγνωστους περαστικούς. Μια τους έκφραση, μια λέξη ή ένα πρόβλημα, μπορούν να ξεκλειδώσουν μέσα μου φράσεις που μετά θα γίνουν τραγούδι.
Τι είναι αυτό που θες να περάσεις μέσα από τις μουσικές και τα τραγούδια σου;
Νομίζω τίποτα περισσότερο από τον εαυτό μου. Αυτό που είμαι σαν άνθρωπος.
Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε;
Δεν μπορώ εγώ να αποφασίσω τον ρόλο που θα παίξει το τραγούδι μου στη ζωή κάποιου… Θα το αποφασίσει ο ακροατής. Αν του αρέσει, αν το χρειάζεται, αν θα είναι παρηγορητικό ή απελευθερωτικό ή οτιδήποτε. Για μένα είναι ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία και προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα γίνεται.
Πες μας δυο λόγια για το νέο σου άλμπουμ «Κάτι σαν ήλιος».
Είμαι χαρούμενος, γιατί όσο μεγαλώνω καταφέρνω να αποτυπώνω καλύτερα τις ιδέες μου, τόσο στα τραγούδια όσο και στο στούντιο. Αυτός ο δίσκος είναι πολύ κοντά σε αυτό που είχα στο μυαλό μου πριν ξεκινήσω να τον γράφω. Σ’ αυτό βοήθησε φυσικά όλη η ομάδα που δούλεψε γι’ αυτό!
Ποιο τραγούδι σου ή στίχο ξεχωρίζεις και γιατί;
Κάθε τραγούδι του νέου άλμπουμ θα μπορούσα να το ξεχωρίσω για έναν διαφορετικό λόγο. Σε κάθε ένα από αυτά υπάρχει μια προσπάθεια να στοχεύσω και να εξελίξω κάτι.
Μια στιγμή στην πορεία σου που θα θυμάσαι για πάντα;
Την πρώτη φορά που άκουσα τραγούδι μου στο ραδιόφωνο!
Από την εμπειρία σου τι θα συμβούλευες έναν νέο που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική και το τραγούδι σήμερα;
Μεγάλωσα τόσο; (γέλια) Είναι τόσο θολό αυτή τη στιγμή το τοπίο στη μουσική βιομηχανία που καμία συνταγή δεν δουλεύει για όλους και όλοι κολυμπάμε σε άγνωστα νερά! Αυτό που χρειάζεται περισσότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι αφοσίωση και υπομονή.
Πώς βλέπεις τον Αλέξανδρο μετά από 10-20 χρόνια;
Ελπίζω δημιουργικό και υγιή! Να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω με λιγότερα εμπόδια και περισσότερη άνεση, χωρίς να χάσω την ανάγκη μου για εξέλιξη.
(Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.58)
