Με τον Θεοφάνη συναντηθήκαμε περίπου έναν μήνα μετά την επιστροφή του από την Αίγυπτο. Είναι ακόμη ενθουσιασμένος και μαγεμένος από το ταξίδι του και δεν παραλείπει να μου τονίζει ότι για τον ίδιο ήταν εμπειρία ζωής. Είναι από τους πολύ νέους ελεύθερους επαγγελματίες της πόλης μας, με αγάπη και πάθος για τη δουλειά του. Βέβαια το μεγαλύτερο πάθος του είναι η έκρηξη αδρεναλίνης. Αγαπά καθετί extreme και δεν φοβάται να δοκιμάζει νέες προκλήσεις. Μια τέτοια πρόκληση προς τον εαυτό του ήταν και το ταξίδι του στην Αίγυπτο με σκοπό να καταδυθεί σ’ έναν διαφορετικό βυθό σε σχέση με τον ελληνικό και να κολυμπήσει δίπλα σε καρχαρίες.
Της Δήμητρας Κουρίδου
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τις καταδύσεις;
Το φετινό καλοκαίρι μου ήταν λίγο διαφορετικό από τα άλλα. Περνώντας από μια καφετέρια να πάρω καφέ στην περιοχή που κάνω διακοπές, είδα μία σχολή καταδύσεων. Το σκεφτόμουν πολύ καιρό ότι ήθελα να δοκιμάσω, όμως όλο κάτι τύχαινε, δεν προλάβαινα ή κοιτούσα να κάνω κάτι άλλο και έμενα στο θα το κάνω. Εκείνη την ημέρα και τη συγκεκριμένη στιγμή μπήκα μέσα και ζήτησα να δοκιμάσω για να δω πώς είναι. Μου άρεσε τόσο πολύ! Ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικό! Δεν είχε σχέση με ό,τι είχα δει μέχρι τότε ή με ό,τι είχα κάνει. Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι δάσκαλοι και γενικότερα τα παιδιά εκεί. Οι περισσότεροι ήτανε ξένοι -Γάλλοι, Βέλγοι, μόνο ένας ήταν Έλληνας- και εννοείται δεν γνώριζα κανέναν από πριν. Αυτό δεν σήμαινε κάτι, γιατί πράγματι γίναμε μια παρέα και με βοήθησαν πάρα πολύ στο να πάρω γρήγορα τα πτυχία μου και να ξεπεράσω κάποιες δυσκολίες για να τολμήσω το εγχείρημα στην Αίγυπτο.
Όταν κατεβαίνεις στον βυθό τι σκέφτεσαι, τι αισθάνεσαι;
Η αίσθηση όταν κατεβαίνω στον βυθό στην αρχή είναι κάτι πολύ καινούριο, βλέπεις μια άλλη ζωή. Όσο πιο κάτω κατεβαίνεις γίνεται πιο σκοτεινό το νερό και δεν βλέπεις τόσα χρώματα. Την πρώτη φορά που κατέβηκα στα 40 μέτρα και σήκωσα το κεφάλι μου πάνω έπαθα σοκ και αγχώθηκα. Έβλεπα το απέραντο, σκοτεινό και άγνωστο, όμως γρήγορα συγκεντρώθηκα και έχοντας δίπλα μου τους απαραίτητους βοηθούς ώρα με την ώρα και βουτιά με τη βουτιά μου έφευγε το άγχος κι άρχισα να διασκεδάζω και να περνάω πολύ ωραία. Ένιωθα άνετος, πιο ήρεμος, γαλήνιος και ήθελα να το κάνω όλο και πιο συχνά. Για την ακρίβεια ήθελα να το κάνω συνέχεια. Κάπου εκεί λοιπόν βρέθηκε το ταξίδι μπροστά μου και το έβαλα στόχο.
Υπήρξε κάτι που σε άγχωσε πριν από το ταξίδι, αλλά και κατά τη διάρκειά του;
Φορώντας τον δικό μου κατάλληλο εξοπλισμό ένιωθα ασφαλής. Επίσης όλοι στο πλοίο ήταν φιλικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν. Τα βράδια που ανεβαίναμε μας βοηθούσαν με τους ελέγχους του εξοπλισμού και τη συντήρησή του, οργανώναμε συμβούλια για να μας καθοδηγήσουν προς τα πού θα πάμε, από πού έρχεται το ρεύμα, από πού θα βουτήξουμε. Το μοναδικό μου άγχος ήταν αν θα μπορούσα να τα καταφέρω εκεί. Η καλύτερη και πιο χρήσιμη συμβουλή που μου έδωσε ένα από τα παιδιά της σχολής ήταν να μην αγχώνομαι και να ακολουθώ τους κανόνες. “Follow the rules”. Βέβαια φτάνοντας εκεί ένιωσα λίγο μόνος, μια και οι υπόλοιποι ήταν παρέες παρέες, αλλά ευτυχώς ήταν για πολύ λίγο. Όπως ότι δεν είχα σήμα και μέσον επικοινωνίας με τους δικούς μου για εφτά ημέρες. Επίσης δύσκολες ήταν οι ώρες όταν τύχαμε σε τρικυμία, προχωρούσαμε στο καράβι μπουσουλώντας και όχι περπατώντας, ήταν αδύνατο να σταθούμε όρθιοι, ευτυχώς όμως κράτησε λίγο.
Το αποφασίζεις λοιπόν και ξεκινάς για Αίγυπτο να συναντήσεις καρχαρίες;
Συνεχίζω και τελειοποιώ τα πτυχία που είχα ξεκινήσει και κλείνω το ταξίδι «Live aboard», το οποίο είναι μόνο για καταδύσεις – εγώ επέλεξα το «Ανακάλυψε τους καρχαρίες». Ο προορισμός ήτανε στο Marsa Alam, νότια της Αιγύπτου. Αφού κατέβηκα από το αεροπλάνο, με παρέλαβε η ομάδα από το πλοίο, μια που για τις επόμενες εφτά ημέρες θα μέναμε πάνω σε αυτό. Το πρόγραμμα ήταν διαμορφωμένο έτσι ώστε να ταξιδεύουμε τις νύχτες ανάλογα με τον προορισμό -ανάλογα δηλαδή με τον ύφαλο, αν ήταν για συνάντηση με καρχαρίες, σαλάχια, νέμο- και με το φως της ημέρας να κάνουμε τη βουτιά. Και το βράδυ πάλι θα συνεχίζαμε για τον επόμενο προορισμό. Φτιάχναμε περίπου τρεις με τέσσερις βουτιές την ημέρα. Ήταν τρεις πρωινές και μια βραδινή. Ξεκινούσαμε έξι η ώρα το πρωί και τελειώναμε δέκα το βράδυ. Την πρώτη μέρα ήμουν πολύ αγχωμένος. Ήμουν ο πιο μικρός και ο μόνος Έλληνας. Μάλιστα τους είχε φανεί αρκετά περίεργο που βρισκόμουν εκεί. Όταν βούτηξα μέσα στο νερό, αυτό που αντίκρισα ήταν τόσο απίστευτο που κατάλαβα ότι οι εικόνες που έβλεπα με τα μάτια δεν θα μπορούσαν να αποτυπωθούν σε κανένα βίντεο και σε καμία φωτογραφία. Τη στιγμή δε που ανοίγω για πρώτη φορά τα μάτια μου στον βυθό νόμισα ότι είναι μέρος ντοκιμαντέρ του National Geographic. Κι όσο συνέχιζα να καταβαίνω τόσο πιο συναρπαστικό γινόταν. Εκείνη η ημέρα ήταν γεμάτη από πολύχρωμα σαλάχια, ιππόκαμπους και γενικότερα χρωματιστά και διάφανα φωσφορούχα ψάρια. Πολύ διαφορετικά από αυτά που υπάρχουν στους δικούς μας βυθούς. Τις επόμενες μέρες το απολάμβανα όλο και περισσότερο. Το αποκορύφωμα ήταν την πέμπτη μέρα – ως τότε δεν είχαμε δει καρχαρία ή τους βλέπαμε πολύ μακριά. Ώσπου ήρθε ο καρχαρίας από εκεί που δεν το περιμέναμε. Είχαμε ξεκινήσει να πάμε στο Nemo City και στην επιστροφή στο πλοίο ο βοηθός μας ρώτησε αν θέλαμε να εξερευνήσουμε λίγο ακόμη τον βυθό ή αν θα επιστρέφαμε, γιατί ο ίδιος έπρεπε να ανέβει. Εγώ με το ζευγάρι μου και με άλλους δύο αποφασίσαμε να πάμε μέσα στον βυθό και να συνεχίσουμε. Κάπου εκεί, χωρίς να το περιμένουμε, εμφανίστηκαν από το πουθενά τρεις καρχαρίες. Ναι, ήταν πραγματικότητα, για μερικά δευτερόλεπτα τον ακούμπησα με το χέρι μου στο κεφάλι για να τον σπρώξω να φύγει. Ήτανε σοκαριστικό, γιατί δεν το περίμενα. Ενώ παρατηρούσα για να τον βρω να τον δω προς τα έξω έγινε τόσο ξαφνικά που στην αρχή τον πήρα από πίσω, τον κυνηγούσα και απότομα γυρίζει προς τα επάνω μου και ταυτόχρονα έρχονται κι οι άλλοι δύο. Έπαθα ζημιά, κόντεψα να πνιγώ, γιατί πραγματικά δεν το περίμενα έτσι, αλλά βλέποντας τριγύρω μου και τους υπόλοιπους, μια και ήμασταν πάνω από τριάντα άτομα εκείνη την ημέρα σε εκείνο το σημείο, έγινε ένας μικρός πανικός, έτρεξα, έχασα το ζευγάρι μου και κρατήθηκα από το σχοινί. Ξαναήρθε ο καρχαρίας κατά πάνω μου, τον ακούμπησα και τον έδιωξα για δεύτερη φορά. Ευτυχώς το αντιμετώπισα γρήγορα, γιατί τελικά θέλει να έχεις πολύ θάρρος και να μη δείξεις στον καρχαρία ότι τον φοβάσαι και πάνω από όλα να μην απομακρυνθείς για να μη σου επιτεθεί. Όταν ανέβηκα πάνω στο καράβι, οι εκπαιδευτές μου χτύπησαν το καμπανάκι, γιατί δεν έκανα σωστά αυτό που έπρεπε να κάνω. Μου εξήγησαν ότι αν ήθελα να το ξανακάνω θα πρέπει όταν έρθει ο καρχαρίας να τον αφήσω να με μυρίσει και να φύγει (κάτι σαν τον σκύλο) και να μην τρομοκρατηθώ και φύγω, γιατί τότε θα θέλει να παίξει και μπορεί να με δαγκώσει. Αν όμως τον κοιτάς και βλέπει ότι τον βλέπεις, και είσαι οριζόντια και όχι κάθετα, γιατί έτσι από τις φυσαλίδες και τον όγκο καταλαβαίνει ότι είσαι κάτι άλλο, μπορεί αν θέλει να παίξει να σε πλησιάσει και σπρώχνοντάς του το κεφάλι να φύγει. Στην επόμενη βουτιά είχα άλλες τέσσερις φορές επαφή με καρχαρία, δεν ήταν τόσο τρομακτικό όσο την πρώτη φορά, ήμουν πιο προετοιμασμένος και δεν τα έχασα. Μοναδική εμπειρία. Δεν ξέρω αν μπορώ να το προτείνω, πρέπει να ξέρεις ότι το αντέχεις. Οι επόμενες μέρες ήταν ακριβώς το αντίθετο, ήταν οι θαλάσσιες χελώνες, που ήταν πανέμορφες, ήρεμες και κολύμπησα μαζί τους.
Ποιος είναι ο επόμενος προορισμός σου για καταδύσεις;
Ο επόμενος προορισμός-στόχος είναι οι Μαλδίβες με τον απίστευτο βυθό τους. Έχω ακούσει τα καλύτερα και θα πάω να συναντήσω και τους καρχαρίες εκεί.
Κλείνοντας ο Θεοφάνης μάς λέει: «Σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσετε, γιατί ενώ είναι πραγματικότητα το νιώθεις σαν παραμύθι». Μας προτρέπει έστω για μια φορά στη ζωή μας να δοκιμάσουμε την κατάδυση στον βυθό, πάντα καθοδηγούμενοι από πιστοποιημένους εκπαιδευτές. Σε πολύ κοντινή απόσταση από την πόλη μας δεν έχει σχολές, όμως σε γειτονικά νησιά και νομούς υπάρχουν αρκετές σχολές ώστε να επιλέξουμε αυτήν που μας ταιριάζει. Ο ίδιος είναι διατεθειμένος αν κάποιος θέλει να δοκιμάσει να του δείξει και να του εξηγήσει κάποια πράγματα.
* Ο Θεοφάνης Κοντός είναι ελεύθερος επαγγελματίας και δραστηριοποιείται στην πόλη των Σερρών, στην οικογενειακή επιχείρηση «Ζαχαροπλαστείο Μ&Σ ΚΟΝΤΟΥ».
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.64, Δεκέμβριος 2023)
