Βρισκόμουνα ήδη στο μέσον της διαβάσεως κατεβαίνοντας την Μεραρχίας με κατεύθυνση προς την Πυροσβεστική.
Ακριβώς μπροστά μου και δεξιά ένα τεράστιο STOP προειδοποιούσε όσους οδηγούς ερχόταν κάθετα προς τον κεντρικό. Η διάβαση και το STOP θα έπρεπε να εντείνουν την προσοχή τους. Έλα μου όμως που η διάσχιση των πεζών, παρά τις επισημάνσεις προς τους οδηγούς, θεωρείται στις μέρες μας άκρως επισφαλής.
Όσο βάδιζα με την άκρη του ματιού μου διέκρινα ένα άσπρο αυτοκίνητο με ταχύτητα απειλητικού χαρακτήρος να έρχεται κατά πάνω μου. Ήλπιζα ότι κάτι από όλα θα συνέτιζε έστω και την τελευταία στιγμή τον οδηγό. Διαψεύστηκα και τη γλύτωσα παρά τρίχα με ένα βήμα πίσω αφού οι τροχοί άγγιξαν τις άκρες των παπουτσιών μου.
Βάζω τις φωνές μόλις διαπίστωσα ότι παρά την επίθεση παρέμεινα αρτιμελής και βλέπω το αυτοκίνητο, το οποίο είχε βγει παρανόμως στον κεντρικό, να σταματά και να ανοίγει το παράθυρο. Περίμενα να ακούσω ένα συγγνώμη, αφού όλοι μας μπορεί να κάνουμε λάθος, ειδικά όταν δεν συμβαίνουν παρατράγουδα. Αντίθετα συναντώ στο εσωτερικό του μια γυναίκα, η οποία ωρυόμενη σαν σύγχρονη μαινάδα εκτοξεύοντας μύδρους του τύπου:
«Όταν περνάτε τις διαβάσεις να προσέχετε κύριε. Τι σας φταίμε εμείς οι οδηγοί»;
Απαντώ σχετικά ήρεμος.
«Κυρία μου, η διάβαση με μένα στο μέσον της και το τεράστιο STOP δεν σας θυμίζουν κάτι από όταν δώσατε εξετάσεις για το δίπλωμα, εάν δώσατε εξετάσεις»;
Και με περισσό θράσος βάζοντας το δάκτυλό της στο στόμα σαν να μου έλεγε «μη μιλάς και από πάνω» συνεχίζει την ηλίθια συμπεριφορά.
«Επιτέλους» (στον ενικό πλέον) «έχεις οδηγήσει ποτέ αυτοκίνητο»;
Μένω κάγκελο και μην μπορώντας να αντιδράσω διαφορετικά σε μια γυναίκα, καθώς το γνώριζε καλά, που επέτρεψε να βγει ποσότητα του υποσυνείδητού της με τη μορφή φασισμού. Να που ο φασισμός δεν αποτελεί ανδρικό προνόμιο. Ενίοτε έρπει και με θηλυκό πρόσημο. Τελικά ο Φασισμός δεν είναι πολίτευμα, αλλά τρόπος συμπεριφοράς.
