Ηθοποιός, σκηνοθέτης, χορογράφος, musical performer. Από τα θέατρα της Αμερικής βρέθηκε πίσω στις Σέρρες, όπου συνεχίζει την καλλιτεχνική του και δημιουργική του πορεία. Τον έχουμε δει πολλές φορές στο θεατρικό σανίδι, ενώ τα τελευταία χρόνια είναι ο επιμορφωτής στο Στούντιο Εφήβων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών. Απεχθάνεται τις ταμπέλες, πιστεύει πως ο χορός είναι η πιο αγνή μορφή τέχνης και ελπίζει πως κάποτε θα επιστρέψει στην Αμερική.
Συνέντευξη στη Μαριάννα Τσιολπίδου
Κύριε Πολυχρονίδη, είστε ηθοποιός, σκηνοθέτης, χορογράφος, musical performer… Ποια από αυτές τις ιδιότητές σας σάς εκφράζει περισσότερο; Ή μήπως όλες αποτελούν ισότιμες πλευρές της καλλιτεχνικής σας υπόστασης;
Πολλές «ταμπέλες» μού βάλατε και είμαι άνθρωπος που δεν του αρέσουν καθόλου… Ναι, είμαι ηθοποιός και χορογράφος, κάποτε ήμουν και χορευτής, όσο για το σκηνοθέτης, έχω αρκετό δρόμο να διανύσω. Είμαι σκηνοθέτης της τάδε παράστασης, αυτό ναι, αργότερα θα δούμε πώς θα εξελιχτεί η πορεία μου. Όσο για το musical performer, το music theater, τα musicals, είναι χαρακτηριστικό της αμερικανικής κουλτούρας, οπότε, εάν σπουδάζει κανείς θέατρο εκεί και του αρέσουν, θα έχει αρκετά μεγάλη εξειδίκευση σε αυτά. Απ’ την πρώτη επαφή μου με αυτό το είδος θεάτρου το λάτρεψα και το λατρεύω, διότι τα musicals αποτελούν το τέλειο πάντρεμα των τριών παραστατικών τεχνών. Άλλωστε οι παραστατικές τέχνες, το θέατρο, ο χορός, η μουσική, είναι από τις ωραιότερες μορφές «έκφρασης» συναισθημάτων, ιδεών, κοινωνικής συμπεριφοράς, πολιτικών πεποιθήσεων, κ.τ.λ., είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, οπότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, γιατί όλες τους με βοηθούν να «εκφραστώ». Βέβαια, κατά τη γνώμη μου πάντα, ο χορός είναι ίσως η πιο αγνή μορφή τέχνης και κάποτε κατείχε πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μου. Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, το θέατρο αποτελεί προτεραιότητα στην καλλιτεχνική μου πορεία.
Ας πιάσουμε το νήμα της καλλιτεχνικής σας πορείας από την αρχή. Πώς βρεθήκατε για σπουδές στην Αμερική και ποιο το αντικείμενο των σπουδών σας εκεί;
Στην Αμερική πρωτοπήγα αμέσως μετά το Λύκειο, διαμέσου του φροντιστηρίου των αγγλικών, με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής παιδιών που θα διαρκούσε 15 ημέρες – στη δική μου περίπτωση βέβαια διήρκησε 15 χρόνια! Από την πρώτη στιγμή που ξύπνησα το πρωί μετά το ταξίδι μου εκεί ένιωσα πως «ανήκα» σε εκείνη τη χώρα. Ήταν ένα «perfect match» αν θέλετε. Το πρώτο μου πτυχίο είναι από το Πανεπιστήμιο Western Illinois University με σπουδές στο θέατρο με έμφαση στην υποκριτική, ενώ συγχρόνως, σαν δεύτερο κλάδο, είχα διαλέξει τον χορό, γιατί αυτός υπήρχε πάντα στη ζωή μου και μάλιστα και με κάποιες διακρίσεις στην Ελλάδα στα εφηβικά μου χρόνια. Όταν ήρθε η ώρα του μεταπτυχιακού, εγώ και οι σύμβουλοι καθηγητές μου επιλέξαμε να το κάνω στον χορό, με έμφαση στη χορογραφία/performance και χοροδιδασκαλία, στο πανεπιστήμιο Arizona State University με υποτροφία, όπου και δίδαξα επίσης για δυόμιση χρόνια. Προτίμησα το Μάστερ Καλών Τεχνών (M.F.A.), το οποίο διαρκεί τρία χρόνια και είναι terminal degree, δηλαδή δεν υπάρχει υψηλότερο στον κλάδο αυτό.
Φαίνεται λίγο παράξενο ένας άνθρωπος με σπουδές στην Αμερική να επιστρέφει πίσω στην Ελλάδα και μάλιστα στις Σέρρες και όχι στην Αθήνα. Ποιοι λόγοι σάς ώθησαν πίσω στη γενέτειρά σας και δεν επιδιώξατε καριέρα στην πρωτεύουσα;
Στις Σέρρες επέστρεψα για να υπηρετήσω στον στρατό και σκόπευα να γυρίσω πίσω. Όμως η μοίρα μού επιφύλασσε αρκετές «εκπλήξεις» που με κράτησαν εδώ όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα, γιατί δεν επιδίωξα καριέρα στην πρωτεύουσα… Γιατί απλά κάθε μέρα που ξυπνούσα έλεγα ότι αύριο φεύγω και ίσως ήταν αυτή μου η αφέλεια, αν θέλετε, που με κράτησε εδώ στις Σέρρες. Πίστευα ότι εάν έχτιζα κάτι στην Ελλάδα θα με κρατούσε για πάντα. Θεωρώ δεδομένο ότι σε κάποια στιγμή της ζωής μου θα επιστρέψω στη χώρα που τόσο αγάπησα ως φοιτητής αλλά και ως επαγγελματίας.
«Ο ηθοποιός βρίσκεται σε μια συνεχή εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου, μια έρευνα τού ποιος είμαι και ποιος ο σκοπός μου»
Η προσφορά σας στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης είναι ευρέως γνωστή και ουσιαστική. Μάλιστα, διδάσκετε στο Στούντιο Εφήβων του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και τον Απρίλιο ανεβάσατε το έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα «Οι Φασουλήδες του Κατσιπόρα». Πώς θα χαρακτηρίζατε την εμπειρία σας με τους εφήβους;
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών είναι ένα πραγματικό δώρο, όχι μόνο για το θεατρόφιλο κοινό της πόλης μας, αλλά και για τους ντόπιους καλλιτέχνες. Το να ζει κανείς στα βόρεια σύνορα της χώρας μας -μιας χώρας που οι σημαντικές καλλιτεχνικές της δραστηριότητες περιορίζονται κατά κανόνα στην Αθήνα- έχοντας αυτό τον φορέα εδώ, κινούνται θετικά οι καλλιτεχνικές χορδές της επαρχίας. Το Στούντιο Εφήβων είναι ένα από αυτά τα δώρα που προσφέρει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών στους έφηβους της πόλης και όχι μόνο. Αυτό το μοναδικό εργαστήρι έχει μόνο θετικά αποτελέσματα και για μένα ως επιμορφωτή και για τα παιδιά ως αποδέκτες αυτής της επιμόρφωσης. Η συνεργασία με νέους ανθρώπους, με ανθρώπους που αποτελούν το μέλλον της ανθρωπότητας, είναι αναζωογονητική, είναι μία δημιουργική πανδαισία. Έχεις έναν λευκό καμβά όπου μπορείς να ζωγραφίσεις και να χρωματίσεις και να δημιουργήσεις με εκπληκτικά αποτελέσματα. Θεωρώ ότι το θέατρο στα παιδιά κάθε ηλικίας έχει ευεργετική επίδραση, διότι με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουν να λειτουργούν ομαδικά, να αναπτύσσουν δεξιότητες και κριτική σκέψη. Επιπλέον, τα παιδιά μαθαίνουν, εκτός από ορθοφωνία και τονισμό, πώς να χρησιμοποιούν το σώμα τους, σκηνική κίνηση, παρουσία και υποκριτική. Με αυτόν τον τρόπο τούς δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξουν τη φαντασία τους.
Τι κάνετε θεατρικά φέτος τον χειμώνα;
Έχουν ξεκινήσει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, τα οποία θα ανακοινώνονται καθώς εξελίσσεται η σεζόν. Το Στούντιο Εφήβων ξεκίνησε δυναμικά τον Οκτώβρη και έχουμε αρκετή «δουλειά» φέτος με τα παιδιά. Επίσης, υπάρχει το ενδεχόμενο μίας μίνι περιοδείας με το «ΝΑΙ» του Γκαμπριέλ Αρού που σκηνοθέτησα φέτος και ξεκίνησε τον θεσμό του εφηβικού θεάτρου στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών. Τα υπόλοιπα θα τα διαβάζετε στις ανακοινώσεις του θεάτρου.
Κύριε Πολυχρονίδη, κλείνοντας αυτήν τη συνέντευξη τι θα λέγατε στους νέους που μας διαβάζουν και επιθυμούν να ασχοληθούν με την υποκριτική – λαμβάνοντας υπόψη όσα ακούγονται και βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας για τον χώρο σας;
Σίγουρα, όπως και σε κάθε επάγγελμα που στηρίζεται στη δημοσιότητα, έτσι και στον θεατρικό τομέα υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται το επάγγελμα, τους συναδέλφους και την τέχνη, αλλά υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι -θα ήθελα να πιστεύω- που καταχρώνται την όποια εξουσία τούς δίνεται. Βέβαια αυτό δεν θα πρέπει να λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας στους νέους που επιθυμούν να ασχοληθούν με την τέχνη του θεάτρου σε όλα τα επίπεδά του. Λαμβάνοντας υπόψη λοιπόν όσα ακούγονται και βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας για τον χώρο μας, αυτό που έχω να πω είναι ότι σίγουρα δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα, έτσι και στο δικό μας όταν υπάρχουν εγκληματικά άτομα θα πρέπει να αντιμετωπίζονται νομικά, διότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο. Πολύ σημαντικό είναι όταν εμείς γνωρίζουμε αυτές τις απρεπείς πράξεις να στηρίζουμε τα θύματα και να καταγγέλλουμε κάθε απρεπή συμπεριφορά. Το θέατρο θέλει αγάπη, πάθος, υπομονή και επιμονή και απαιτεί θυσίες και πολύ σκληρή δουλειά. Ο ηθοποιός βρίσκεται σε μια συνεχή εξερεύνηση του εσωτερικού του κόσμου και των συναισθημάτων του, τα οποία εκφράζει χρησιμοποιώντας τα λόγια κάποιου τρίτου, δηλαδή του συγγραφέα. Μία ατελείωτη εσωτερική έρευνα τού ποιος είμαι και ποιος ο σκοπός μου. Εγώ λοιπόν, ως επιμορφωτής αυτών των παιδιών προσπαθώ να κρατώ μία ουδέτερη στάση απέναντι στην επιθυμία τους να ασχοληθούν επαγγελματικά με το θέατρο, γιατί πρέπει να είναι πραγματικά δική τους και αβίαστη η απόφαση, να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής τους και όχι επειδή παίξανε σε μία παράσταση, δημιούργησαν κάποιες φιλίες και νομίζουν ότι έτσι θα είναι και η υπόλοιπη πορεία τους. Οι νέοι πρέπει να είναι στο τιμόνι των αποφάσεων για τη ζωή τους, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει και κάποια λάθη στον δρόμο τους.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.63, Οκτώβριος 2023)
