Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ερχόταν η στιγμή που ένας αριθμός, ή για την ακρίβεια ένα νούμερο, θα με προβλημάτιζε τόσο πολύ. 45 λοιπόν! Ακούγεται αρχοντικό κάπως και λίγο σοφό; Ελκυστικό από την άλλη. Ξενέρωτο και σοβαρό μα συνάμα προκλητικά παιχνιδιάρικο. Τελικά άκρως αντιφατικό μας προέκυψε (και το ’πα εγώ ότι δεν μου πάει). Κάτι άλλο που δεν μου άρεσε είναι ότι δεν ήταν όμορφο πάνω στην τούρτα μου. Δεν ταίριαζε χρωματικά. Δεν παιχνίδιζε μαζί της, άσε που χάλασε και το θέμα με τις φράουλες (ποιος διαλέγει χρυσά κεριά νούμερο 45; Ήταν βέβαια σετ με κάτι επιτραπέζια μεταλιζέ στο ίδιο χρώμα μπαλόνια). Και κάπου εκεί ήρθε και αποτελειώθηκε η βραδιά με το τραγουδάκι «μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά». Μα γιατί; Τι εννοείς; Σαφώς κι έχω γίνει, χρόνια τώρα τρεις ώρες και είκοσι λεπτά στο κομμωτήριο με ένα θερμός καφέ και ψυχανάλυση. Γιατί να μου τραγουδήσετε το ίδιο και φέτος; Χάθηκε το «I’m good, yeah I’m feeling all right?» ή «Λάθη μετράω και όσο από αγάπη πονάω μαθαίνω να ζω;» Ναι, ναι, ακόμη μαθαίνω και ζω. Όμορφα, δημιουργικά, έντονα και μέχρι το τέλος της μέρας κουραστικά. Ακόμη και πέντε χρόνια πριν αν με ρωτούσες, το νούμερο αυτό μου φαινόταν τόσο ξενικό όσο και μακρινό. Επίσης αφελώς πίστευα ότι δεν θα υπήρχε κάποια εμφανή αλλαγή σε μένα – μήπως λίγο ακόμη το πιστεύω; Παρόλο που κάποια σημάδια χτυπάνε το καμπανάκι τους (άτιμα 45).
Δεν ξέρω αν μπορώ να συγκρίνω αυτά που έκανα με αυτά που κάνω τώρα πια, γιατί μπορεί να ασχολούμαι με περισσότερα και διαφορετικά πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι εστιάζω σε ασχολίες και δραστηριότητες που διασκεδάζω και νιώθω όμορφα. Ακόμη και στις διαπροσωπικές σχέσεις επιλέγω να μην αναλώνομαι στα πρέπει. Να ένα σημείο για να αγαπήσω τα 45. Ότι εκφράζομαι πιο ειλικρινά, δεν φοβάμαι να υποστηρίξω την γνώμη μου και να επιμένω. Όπως ότι δικαιολογούνται όλες οι ψυχολογικές και σωματικές εναλλαγές λόγω των 45, ακόμη και το τέντωμα χέρι μπροστά-κεφάλι πίσω για να διαβάσω το μήνυμα στην ομαδική (δεν έφταιγε τελικά η γραμματοσειρά). Το άλλο το καινούριο με εκείνο το βραδινό μικρό χαπάκι που ενσωματώθηκε στην καθημερινότητα μας πού το πας; Πάει μαζί με τις ώρες που αναλώνεις στην αυτοβελτίωση και την αναζήτηση πιο απλοϊκής προσέγγισης της καθημερινότητας σου. Και τελικά βγαίνεις για εκείνο το ποτό με φίλους για να ξαναζήσεις όλα εκείνα που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει να ζήσεις. Για μια βραδιά μόνο. Γιατί ούτε τα πόδια σου αντέχουν δεύτερο βράδυ πάνω στα ψηλοτάκουνα, ούτε το στομάχι σου το τρίτο κοκτέιλ, άσε εκείνο το βρώμικο που ακόμη να το χωνέψεις…
Μα είναι και εκείνα τα φωτεινά πρωινά στα 45 που θα συναντηθείς με τα χαμόγελα των δικών σου ανθρώπων και θα σ’ αγγίξουν ολοκληρωτικά. Και είναι τόσο μα τόσο αυθεντικά. Γιατί στα 45 ξέρεις πια να μη συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο!
