Πήγα, που λέτε, κι εγώ τις προάλλες στα Τρίκαλα, φυσικά για να επισκεφτώ τον Μύλο των Ξωτικών και με την ευκαιρία να θαυμάσω αυτήν την επαρχιακή πόλη-θρύλο που έχει, όπως μαθαίνουμε κατά καιρούς, πολύ προχωρημένα πράγματα και ψηφιακές καινοτομίες που θα τις ζήλευαν και στην Ευρώπη.
Λοιπόν, εγώ όσο γύρισα την πόλη δεν είδα κάτι άξιο θαυμασμού, τίποτα που να κάνει το σαγόνι μου να πέσει μέχρι κάτω. Δεν αμφιβάλλω ασφαλώς ότι συμβαίνουν όντως όσα ακούγονται κατά καιρούς, αλλά με μια απλή επίσκεψη στην πόλη δεν φαίνονται. Ίσως να έχουν να κάνουν περισσότερο με υπηρεσίες και διευκολύνσεις που αφορούν τους μόνιμους κατοίκους, όπως το δωρεάν ίντερνετ που παρέχεται εδώ και πολλά χρόνια ή η δυνατότητα συμμετοχής των πολιτών στα δημοτικά συμβούλια (!).
Κατά τα άλλα, τα Τρίκαλα είναι μια απλή επαρχιακή πόλη, με τα καφέ της, την αγορά της και τους πεζόδρομούς της. Τα πεζοδρόμιά της είναι στενά, οι οικοδομές της χαμηλές, είναι τίγκα στις μονοκατοικίες (εντάξει, εκεί λίγο ζήλεψα, γιατί εμείς δεν έχουμε μονοκατοικίες από τα παλιά χρόνια) και η κίνησή της χαλαρή. Nothing special. Οκ, έχει το ποτάμι που είναι ωραίο. Οι Σέρρες φαντάζουν σαφώς πιο απλωμένες, πιο σύγχρονες και σίγουρα όχι λιγότερο περιποιημένες. Ούτε σε αξιοθέατα υστερούμε σε κάτι: σε επίπεδα πόλης είμαστε περίπου στα ίδια, σε επίπεδο νομού τους τρώμε λάχανο (εμείς έχουμε όλο το πακέτο, ενώ αυτοί μόνο Μετέωρα και Ελάτη).
Ο Μύλος των Ξωτικών τώρα. Πολύ ωραία εμπειρία. Καταπληκτική αξιοποίηση του χώρου, πολλή φαντασία, υπέροχος και σαν ιδέα και σαν υλοποίηση, και το κυριότερο: πολύ προσεγμένη δουλειά. Δεν υπάρχει προχειρότητα και κακοτεχνία πουθενά, είναι ολοφάνερο ότι όλα σχεδιάστηκαν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, βάσει σχεδίου και οράματος και με πολύ καλή οργάνωση. Αξίζει να τον επισκεφτείς; Ναι. Είναι τόσο μα τόσο συγκλονιστικός ώστε να τον επισκέπτονται από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό; Όχι.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί τα Τρίκαλα δεν έχουν τίποτα μα τίποτα παραπάνω από τις Σέρρες. Το αντίστροφο θα έλεγα, η δική μας πόλη έχει περισσότερα αβαντάζ, περισσότερες ομορφιές, περισσότερες δυνατότητες. Κι όμως, τα Τρίκαλα έχουν κάτι που δεν έχουμε εμείς: καλό μάρκετινγκ. Βρήκαν μια ιδέα, την υλοποίησαν σωστά και τη διαφήμισαν παντού. Και μπράβο τους, τους βγάζω το καπέλο.
Είχα τις προάλλες μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον συνθέτη, συγγραφέα και καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών Γιώργο Ανδρέου (την οποία μπορείτε να διαβάσετε στο χριστουγεννιάτικο τεύχος μας, τ.61) και συζητούσαμε αυτό ακριβώς το πράγμα, ότι μια μη τουριστική πόλη, όπως η δική μας, χρειάζεται κάτι δυνατό και μοναδικό για να γίνει πόλος έλξης, όπως ένα φεστιβάλ για παράδειγμα.
Εγώ το λέω χρόνια: στις Σέρρες δεν έχουμε ιδέες, δεν έχουμε όραμα. Αναλωνόμαστε στις στάνταρ πολιτιστικές δράσεις, δεν τολμάμε για κάτι πιο ιδιαίτερο, πιο μεγάλο, πιο «πανελλαδικό». Τόσο όσο, ταπεινά πράγματα. Ακόμα κι αν έρθει κάποια καλούτσικη ιδέα (πχ bugatsa days), γρήγορα φθίνει, γιατί δεν υπάρχει μακροχρόνιο σχέδιο από πίσω.
Παλιά τουλάχιστον μας έσωζε κάπως η ζωντάνια της πόλης, είχαμε τέτοιο αστραφτερό περιτύλιγμα που δεν φαίνονταν τόσο οι ελλείψεις. Είχαμε να παρουσιάσουμε στον κόσμο λάμψη και κέφι, χαιρόμασταν και εμείς. Τώρα όμως που το πάρτι τελείωσε, το βλέπεις ολοκάθαρα, η πόλη είναι σε τέλμα, σε αμηχανία, μαραζώνει. Και δεν ξέρει πώς να ξεκολλήσει για να ανέβει πάλι.
Ιδέες, παιδιά, χρειαζόμαστε δυνατές ιδέες. Μέχρι λοιπόν να μας έρθουν (αν μας έρθουν ποτέ), πάμε στα Τρίκαλα να δούμε τι γίνεται και πώς παίζεται το παιχνίδι.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.61)
