Η «Ιθάκη» θα πρέπει να είναι ο σκοπός και το κίνητρο στη ζωή μας, χωρίς εκείνη δεν μπορούμε να πράξουμε και να αποκομίσουμε τίποτα το ουσιαστικό και ωφέλιμο. Δεν υφίσταται το ταξίδι διαφορετικά. Όπως πολύ ορθά έλεγε και ο τοις πάσι γνωστός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης, οφείλουμε ως άνθρωποι και ως είδος να παραμερίσουμε τους αόρατους φόβους μας και μόνο να προχωράμε στη ζωή αυτή εδώ που μας χαρίστηκε απλόχερα. Δεν πρέπει να μένει χώρος για εμπόδια που εμείς οι ίδιοι βάζουμε στον δρόμο μας με τις αρνητικές μας σκέψεις, παρά μόνο χώρος για περιπέτεια, γνωριμία με άλλους τόπους, ανθρώπους και κουλτούρες, έχοντας πάντα ως βάση τη γνώση, η οποία θα προκύπτει από τη δίψα μας για την ίδια τη μάθηση κάθε φορά και έτσι τα πάντα γύρω μας θα ανθίζουν μοσχοβολώντας την ίδια τη ζωή, το πάθος για τη ζωή και το ταξίδι της, το οποίο ξεκινά από τη στιγμή της σύλληψης μας κιόλας…
Έτσι λοιπόν, έχοντας σημαδέψει ο καθένας από εμάς τη δική του Ιθάκη στον χάρτη της ζωής του, θα κάνει το ταξίδι του πιο εύκολο και ευχάριστο, εφόσον θα έχει σκοπό, γευόμενος τη ζωή καθώς θα του δωρίζεται, μέρα με τη μέρα ολοένα και πιο έντονα.
Πόσοι από εμάς άραγε να έχουμε ορίσει την πραγματική Ιθάκη που επιθυμεί ο νους και η καρδιά μας; Πόσοι από εμάς θα αφιχθούμε εκεί και σε ποια κατάσταση; Αμέτρητες οι απαντήσεις μέσα στον παραλογισμό του αγώνα μας, μα κανένα το συμπέρασμα εντέλει.
Εκείνο που όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε σε ετούτη τη ζωή τόσο το καλύτερο, διότι δεύτερη ευκαιρία δυστυχώς δεν έχουμε, ενώ ο χρόνος τρέχει αδιάκοπα, είναι πως πρόκειται για θείο δώρο η ίδια και οφείλουμε να το «εκμεταλλευτούμε», να το φυλάξουμε, αλλά και να το οργανώσουμε καλά, δίνοντάς του την πρέπουσα σημασία. Με όπλα την αγάπη, την ενσυναίσθηση, τη συγχώρεση, την καλή διάθεση και την αισιοδοξία, παρέα με ανθρώπους που αγαπάμε και μας νοιάζονται. Ειδάλλως, το ταξίδι ολοένα και θα μακραίνει και όχι με τον επιθυμητό τρόπο. Η ζωή είναι ο σκοπός, με το νόημα που ο καθένας της δίνει. Η «Ιθάκη» του καθενός βρίσκεται μέσα του, αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε.
Όσες φορές κι αν πέσουμε έχουμε χρέος απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και στη ζωή να σηκωθούμε και «αγκαλιά» με το όνειρο μας να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας σε αυτόν εδώ τον κόσμο, κι ας μην τα καταφέρνουμε με την πρώτη.
Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και δεν θα είχε και καμία ουσία, διότι μέσα από την καθημερινή πάλη και τις δυσκολίες προχωράμε παρακάτω, έχοντας αποκτήσει περισσότερα εφόδια, ακριβώς για αυτό το παρακάτω. Ας μου επιτραπεί η παρομοίωση από τα παιδικά μας χρόνια, όπου όταν πέφταμε και χτυπάγαμε ως παιδιά επάνω στο παιχνίδι, οι μεγάλοι μάς έλεγαν «δεν πειράζει, θα μεγαλώσεις πιο γρήγορα τώρα και θα είσαι πιο δυνατή/ός», ξεπερνώντας το «τραύμα» μας μικρό ή μεγάλο, κάθε φορά. Έτσι και στη μετέπειτα-ενήλικη ζωή μας, αν δεν «χτυπήσουμε», δεν θα μάθουμε και δεν θα γίνουμε δυνατότεροι και σοφότεροι σε αυτό μας το ταξίδι.
Η Ιθάκη μας ανά τα χρόνια μπορεί να αλλάζει τόπο, χρώμα, όνομα και απόσταση -ως προς τον χρόνο ή τη θέση-, μα ο σκοπός παραμένει πάντα η κινητήριος δύναμη μας για να τη συναντήσουμε και όταν φτάσουμε τότε εκεί, στην «Ιθάκη» μας, θα γνωρίσει ο καθένας τη ζωή του πραγματικά, κάνοντας τον απολογισμό του, εκ του αποτελέσματος όμως και τότε θα είναι αργά για αλλαγές και διορθώσεις, για αυτό προσοχή στο ταξίδι, γιατί μόνο μπροστά πάει και δεν γνωρίζουμε πότε φτάνει στο τέλος του…
«Πάντα στο νου σου να `χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει».
Κ.Κ.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.60)
