Έχεις βρεθεί ποτέ κάπου, όπου μερικά βήματα παραπέρα η ζωή επιφυλάσσεται να σε ανταμείψει με μία από τις ομορφότερες πλευρές της;
Κείμενο/φώτο: Θοδωρής Θεοχαρίδης
Κυριακή. Ανοίγεις τα μάτια. Εάν είσαι τυχερός και δεν δουλεύεις, συνειδητοποιείς ότι μόλις έφερες σε πέρας άλλη μια δύσκολη βδομάδα. Πιεστική. Αντιφατική. Απαιτητική. Λιγάκι ή αρκετά στενόχωρη, στη διάρκεια της οποίας έχουν προκύψει νέες εξελίξεις με τον/την εν διαστάσει σύζυγό σου, απολύθηκες από τη δουλειά, έσπασες το χέρι σου, έχασες κάποιον δικό σου από τον ιό, δεν έχεις νέα συγγενών ή φίλων μόνιμων κατοίκων της Ουκρανίας, ακούς ότι μητέρα φέρεται να έχει σκοτώσει τα τρία της παιδιά.
Το μόνο που χρειάζεσαι, το μόνο που αποζητά ο οργανισμός κι η ψυχή σου είναι λίγες ώρες ανάπαυσης, μερικές στιγμές μ’ αδειανό μυαλό. Είσαι μόνος. Είσαι σε σχέση. Είσαι ανήλικος. Είσαι ενήλικας. Είσαι μικρομεσαίος. Είσαι πλούσιος. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία το ηλικιακό φάσμα, ο τραπεζικός σου λογαριασμός, η προσωπική σου κατάσταση. Διότι το λιμανάκι της Κερκίνης ανοίγει την εγκάρδια, τεράστια και φιλόξενη αγκαλιά του σε όλους.
Εκείνο που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι πως για να φτάσεις εκεί δεν εξυπηρετεί μονάχα η εθνική οδός Σερρών-Προμαχώνα (62 χιλιόμετρα). Εάν θέλεις να δεις περισσότερα φυσικά τοπία και να φτάσεις μερικά λεπτά και χιλιόμετρα γρηγορότερα, θα προσπεράσεις την έξοδο με τα σήματα προς Βουλγαρία και θα βγεις στην έξοδο για Ηράκλεια, μπαίνοντας στην επαρχιακή οδό Ροδόπολης. Αφήνοντας πίσω το Ζευγολατιό, την Τριάδα και τον Χείμαρρο, φτάνεις στον Λιθότοπο, όπου τις Κυριακές είναι στημένοι λογής λογής πάγκοι, έμποροι και πλανόδιοι μικροπωλητές λανσάρουν την πραμάτειά τους, καντινιέρηδες προσφέρουν πεντανόστιμο φαγητό και λαχταριστούς λουκουμάδες, καπεταναίοι σε περιμένουν για βαρκάδες, αλογατάρηδες υπόσχονται δελεαστικές βόλτες στον λόφο και κάτω, στις ακτές της λίμνης, πλάι στο νερό.
Συνεχίζοντας επί της επαρχιακής οδού Ροδόπολης, οδηγείς κυριολεκτικά δίπλα στη λίμνη. Από δω και πέρα η οδήγηση επιτρέπεται μόνο σε έμπειρους οδηγούς, καθώς δεν είναι διόλου απίθανο ν’ αποσπαστεί η προσοχή σου: οι παραμυθένιες εικόνες, βγαλμένες, θαρρείς, από παραμύθια για μικρούς και μεγάλους, απορροφούν όλη την πίεση, το στρες, τις αρνητικές σκέψεις και την κούραση και σε γεμίζουν με χρώματα, στον εγκέφαλό σου εκκρίνονται όλες εκείνες οι χημικές ουσίες που σου δίνουν ενέργεια και σου φτιάχνουν τη διάθεση. Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά, σμήνη πουλιών και σπάνια αρπακτικά ενόψει: τα εντυπωσιακά φοινικόπτερα με τον ροζ κορμό και τα κόκκινα φτερά που φέρνουν εξαιρετικά σε φλαμίνγκο, οι αργυροπελεκάνοι με το λευκό κορμό και τ’ ασημιά φτερά, οι αγέρωχοι γερανοί, η επιβλητική χουλιαρομύτα με το μακρύ κατάμαυρο ράμφος, ο μεγαλειώδης στικταετός με λαιμό στο χρώμα της κανέλλας και ασημόγκριζα φτερά. Ανθισμένες αμυγδαλιές και πασχαλιές στην άκρη του δρόμου σε συντροφεύουν σχεδόν σ’ ολάκερη τη διαδρομή, καθώς φτάνεις στο λιμανάκι της Κερκίνης.
Μπαίνοντας στο χωριό και οδηγώντας δίχως να στρίψεις πουθενά, συναντάς το κονάκι της κυρίας Σοφίας Αβραμίδου με παραδοσιακά προϊόντα Κερκίνης: βουβαλίσια προϊόντα, χειροποίητα γλυκά, ζυμαρικά, μέλι και βότανα, όπως σε πληροφορούν οι ξύλινες κρεμαστές ταμπέλες. Στρίβεις δεξιά και συνεχίζεις κατά τον λόφο. Προσπερνάς καφετέριες, ταβέρνες. Τίποτα δεν μαρτυρά αυτό που θα συναντήσεις μόλις ανέβεις στον λόφο…
Έχεις βρεθεί ποτέ κάπου, όπου μερικά βήματα παραπέρα η ζωή επιφυλάσσεται να σε ανταμείψει με μία από τις ομορφότερες πλευρές της;
Να σου η μάνα-λίμνη Κερκίνη! Να σου το λιμανάκι με τα πλεούμενα! Κι η βλάστηση τριγύρω να οργιάζει, να σε ξελογιάζει. Οι παρόχθιες ιτιές, τα πανύψηλα πλατάνια, οι πυκνές λεπτοκαρυές, τα όμοια με έλατα καβάκια, τ’ ατίθασα αγριοκάλαμα. Οι πάγκοι με τα τοπικά εδέσματα απλωμένα μπροστά σου – να θέλεις να τ’ αγοράσεις όλα, έτσι περίτεχνα και δεξιοτεχνικά που οι κόκκινες κορδέλες στολίζουν τις διαφανείς συσκευασίες με τον τραχανά και τις χυλοπίτες, φτιαγμένα από βιολογικό δίκοκκο σιτάρι με βουβαλίσιο γάλα ή κεφίρ, τα βαζάκια με το μέλι, τον κουρκουμά, τις σταφίδες, τα στριφτά μακαρονάκια από μαύρη και κόκκινη φακή, τις σπιτικές σάλτσες ντομάτας ανάκατες με πιπεριά Φλωρίνης, γλυκάνισο ή θυμάρι. Ο ουρανίσκος σου μουδιάζει, ενώ η διακαής επιθυμία να τρέξεις στο σπίτι σου και να ρίξεις στην κατσαρόλα τις εκλεκτές τούτες γεύσεις ή στην πλησιέστερη ταβέρνα για να γευτείς τούτα τα παραδείσια ντόπια τρόφιμα, γίνεται επιτακτικότερη από ποτέ.
Από κάτω, η λίμνη. Αχανής, ατελεύτητη, ν’ απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Γαλανή στη μεγαλύτερη έκτασή της, σε μπλε του αρκτικού σ’ ένα μικρότερο κομμάτι της, σε μπλε του Αιγαίου σ’ ένα άλλο, σε ναυτικό μπλε κατά τόπους. Είναι ένα ήρεμα διακριτικό –ή διακριτικά ήρεμο– θέαμα. Μην παραλείψεις να πάρεις μαζί σου κιάλια. Τα ψηλά παρατηρητήρια εξασφαλίζουν θεαματική ευρεία εικόνα σε Μπέλλες και Κρούσια Όρη. Κι αν εστιάσεις τους φακούς στους πρόποδες, ίσως καταφέρεις να «μυρίσεις» την άγρια ευωδία της οξιάς, την έντονη μυρωδιά της βελανιδιάς, τη σαγηνευτική, γλυκόπικρη φλαμουριά, το πικάντικο γαρύφαλλο, το μεθυστικό κρίνο.
Πριν φύγεις, σαλπάρεις με τις μπλάβες, τις ειδικές βάρκες που προορίζονται για τα πολύ ρηχά νερά. Ακούς τον καπετάνιο-ξεναγό και τις αφηγήσεις του, αφουγκράζεσαι τον ήχο του ανέμου, τα τιτιβίσματα των πουλιών, το τραγούδι του νερού, την καρδιά της λίμνης. Χάνεσαι στα υγρά λιβάδια, απολαμβάνεις τις αμμώδεις νησίδες…
Γυρίζεις σπίτι σου και πέφτεις να κοιμηθείς με την επόμενη βδομάδα να βρίσκεται επί θύραις. Πίστεψέ με βαθιά, αδιαπραγμάτευτα: στο χειρότερο κρεβάτι του κόσμου ν’ απλώσεις το κορμί σου, θα ’ναι σα να ξαπλώνεις σε στρώμα από λευκά και κίτρινα νούφαρα και λευκές ίριδες και νερόφραξους κι αλμυρίκια. Κι αν είδες με τα μάτια της ψυχής, κάποιος θαλασσαετός ή μιαν αλκυόνη θα σου κλείσει το μάτι.
(Δημοσιεύτηκε στο έντυπο Ser-Free, τ.59)
